Δεκαπέντε χρόνια, λέει, κλείνει το Facebook από την εγκατάστασή του στις ζωές των ανθρώπων ως κοινωνικού δικτύου που προωθεί –όχι με το αζημίωτο φυσικά, αντιθέτως– την αλληλεπίδραση και την επικοινωνία, παρότι η αίσθηση μοναχικότητας, εμμονής, εντεταλμένης υπηρεσίας και παραμιλητού που προκαλούν πολλές αναρτήσεις των πιο τακτικών μάλιστα χρηστών του είναι πιο έντονη από ποτέ, ειδικά στις συνθήκες ακραίας πολιτικής πόλωσης που επικρατούν στη χώρα μας αλλά και παντού πλέον.
Μπήκα αργά σχετικά στο πανηγύρι, αλλά μου φαίνεται ότι έχουν περάσει αιώνες από το διάστημα της βασικής εκπαίδευσης σχετικά με τις νόρμες, τους κανόνες συμπεριφοράς και τα αλγοριθμικά τερτίπια του μέσου.
Πέντε χρόνια θα συμπληρώσω (Θεού θέλοντος) στην πλατφόρμα τον ερχόμενο Μάιο, έπρεπε όμως να μπω στον λογαριασμό μου για να το τσεκάρω – και τρία να μου έλεγες, και οκτώ, θα το πίστευα.
Είναι αυτό το εξωχρονικό ύφασμα του μέσου και η τελετουργική του διάσταση που διατηρείται ακόμα και μετά από μακροχρόνια χρήση, όταν έχει καταστεί άλλο ένα κομμάτι μιας καθημερινής ψυχαγωγικής/ενημερωτικής ρουτίνας ελεύθερου ωραρίου, που το κάνει να μοιάζει σαν να υπήρχε από πάντα ή σαν να πρόκειται για συλλογικό όνειρο από το οποίο ξυπνάμε και μετά το ξαναβλέπουμε, όπως στη Μέρα της Μαρμότας.
Μετά τις αλλεπάλληλες καταγγελίες για ένα σωρό ατασθαλίες και σκάνδαλα που έκαναν το 2018 την πιο δύσκολη χρονιά για την ολοκληρωτικά δημοφιλή πλατφόρμα, το Facebook ανακοίνωσε πριν από μερικούς μήνες τη διαδικασία ανακαίνισής του με ένα τηλεοπτικό spot που είχε τίτλο «Εδώ Μαζί».
Μπορεί να μη θυμόμουν πότε ακριβώς «υπέκυψα» στις σειρήνες των κοινωνικών δικτύων, θυμόμουν όμως σίγουρα ότι ήταν πολύ πιο μετά από τότε που είδα την ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ Το κοινωνικό δίκτυο (The Social Network) που κυκλοφόρησε το 2010, λουσμένη σ' ένα περίεργο λυκόφως, και παρουσίαζε μέσα από το σενάριο του διάσημου λεξιπλόκου Άαρον Σόρκιν τις συνθήκες γέννησης της πλατφόρμας από τον φοιτητή ακόμα τότε Μαρκ Ζούκερμπεργκ.
Πώς, δηλαδή, ένα συμπλεγματικό σπασικλάκι που ήθελε καταρχάς να εκθέσει εκείνες ειδικά τις συμφοιτήτριές του στο Χάρβαρντ που δεν θα του καθόντουσαν ποτέ, ούτε σ' αυτό ούτε σε οποιοδήποτε παράλληλο σύμπαν, ακόμα κι αν μπορούσαν να δουν σε μαγική γυάλα το μέλλον του ως μεγιστάνα της τεχνολογίας, χτύπησε τεράστια φλέβα και η αφαίμαξη δεν έχει τέλος.
Μετά τις αλλεπάλληλες καταγγελίες για ένα σωρό ατασθαλίες και σκάνδαλα που έκαναν το 2018 την πιο δύσκολη χρονιά για την ολοκληρωτικά δημοφιλή πλατφόρμα, το Facebook ανακοίνωσε πριν από μερικούς μήνες τη διαδικασία ανακαίνισής του με ένα τηλεοπτικό spot που είχε τίτλο «Εδώ Μαζί» και μετέφερε το αναμορφωμένο μήνυμα:
«Ήρθαμε εδώ για τους φίλους. Μετά γνωρίσαμε τους φίλους των φίλων. Μετά οι παλιοί φίλοι από το σχολείο, η μαμά μας, οι πρώην και το αφεντικό μας ενώθηκαν για μας ευχηθούν "ευτυχισμένα γενέθλια". Και βρήκαμε κι άλλους σαν κι εμάς. Μετά, όμως, συνέβη κάτι. Ξαφνικά, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με spam, clickbait, fake news και παραβίαση δεδομένων. Αυτό όμως θα αλλάξει. Από τώρα και στο εξής, το Facebook θα κάνει τα πάντα για να επιστρέψουμε όλοι σ' αυτό που έκανε το Facebook τόσο ιδιαίτερο: στους φίλους. Διότι, όταν αυτό το μέρος επιτελεί τον προορισμό του, ερχόμαστε όλοι λίγο πιο κοντά».
Τώρα που θα ξεκινήσει και επίσημα η προεκλογική περίοδος, θα σου πω εγώ πόσο κοντά θα έρθουμε και τι ωραία αλληλεπίδραση θα εκτυλιχθεί στον μηχανισμό σύνδεσης που μας έμπλεξες, κύριε Ζούκερμπεργκ!
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
