Ο έφηβος που ο Ιησούς δεν χρησιμοποίησε
και αυτό ασφαλώς ήταν μια απώλεια
Πάντα η ίδια αίσθηση. Η πικρή μυρωδιά της πασχαλιάς. Το ξύπνημα, χάραμα της Μεγάλης Παρασκευής και είσαι μούσκεμα: εφηβικές φουσκοθαλασσιές, παράξενες εκκρίσεις στο δοξαπατρί της άνοιξης, αβόλευτη λίμπιντο, όλα ανθισμένα κι εσύ δεν ξέρεις τι σου γίνεται, λιβάνι που φέρνει αναγούλα,επιτάφιος θρήνος από κάτι μαλακισμένες συμμαθήτριες, ερεθισμένος παρελαύνεις αργά πίσω από το Σταυρό του Πάθους, καμπάνες, πορνό από ένα περιοδικό Σουηδών φυσιολατρών που βρήκες στο σπίτι του όμορφου θειου (στο έδωσε η ξαδέλφισσα), σπας τα καυλόσπυρα με απελπισία, κατακόκκινος στον καθρέφτη, βρίζεσαι συνέχεια με τη μάνα σου, τη νύχτα κάνεις το πρώτο μπάνιο της χρονιάς στη θάλασσα γυμνός μαζί με κάτι άλλους, υπέρτατο φεγγάρι - όλα είναι σεξ, γιατί ακόμα δεν έχεις αντοχή για έρωτες, που αργότερα ούτε για έρωτες θα έχεις αντοχή πια, και πάλι στο σεξ θα επιστρέψεις, μέχρι να καταλήξεις στις απλές χαρές της φύσης!
Αργότερα, όπως καληώρα φέτος, θα θες απλώς να ξεφύγεις από αυτόν το βαρύ συμβολισμό, από το βαρύ πρόγραμμα της πόλης. Θα πας εκεί που είναι η έρημος, η ξένη θρησκεία, το ξένο βλέμμα. Πόσες φορές να πεθάνεις και πόσες να αναστηθείς; Ζητάς λίγη αντιδραματικότητα, λίγο αντιπάσχα, λίγο αντιπάθος.
