Η μαμά μου, γενικά, δεν είναι από αυτές τις μαμάδες που πειραματίζονται και πολύ στην κουζίνα. Ξέρει δέκα-δώδεκα βασικά φαγητά, δύο ειδών τούρτες και τρία κέικ και φτιάχνει αυτά σε rotation. Τα φτιάχνει, όμως, όλα άψογα. Νομίζω πως το 95% των φαγητών και των γλυκών είναι από το τέλειο βιβλιαράκι συνταγών που έδιναν μαζί με το iconic πλέον Τhermomix, το αντίστοιχο του Lada Niva σε μαγειρική συσκευή.
Η μαμά μου, λοιπόν, έχει κάποια στάνταρ πράγματα που ετοιμάζει σε συγκεκριμένες περιστάσεις. Κάθε φορά που πηγαίνω στην Πάτρα μού φτιάχνει μία ορισμένη μακαρονάδα που ξέρει ότι μου αρέσει κι ένα ταψί εκμέκ. Γενικά, δεν είμαι καν του εκμέκ, αλλά το συγκεκριμένο είναι ό,τι πιο δροσερό και ελαφρύ έχω φάει σε γλυκό.
Έχω μια θεωρία πως δεν το φτιάχνει η ίδια αλλά στην πραγματικότητα το αγοράζει κρυφά από κάποιον ανεπτυγμένο εξωγήινο πολιτισμό με ειδίκευση στα γλυκά.
Η βάση είναι με σιροπιασμένη φρυγανιά, από πάνω έχει δύο στρώσεις λευκής παραδεισένιας κρέμας (η μία κρέμα πατισερί και η άλλη σαντιγί, αν δεν κάνω λάθος) και από πάνω καβουρδισμένο αμύγδαλο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Δεν έχει σημασία αν η επίσκεψή μου στο σπίτι πρόκειται να διαρκέσει δύο ώρες ή πέντε μέρες, όσο κι αν μείνω, όταν φύγω, δεν θα 'χει μείνει ίχνος. Είναι σαν να τρώω αέρα, κατεβαίνει για πλάκα.
Μέχρι στιγμής δεν έχω δοκιμάσει κανένα άλλο σαν της μαμάς μου − να ξέρετε, η φάση στο εκμέκ είναι φρυγανιά, όχι κανταΐφι. Έχω μια θεωρία πως δεν το φτιάχνει η ίδια αλλά στην πραγματικότητα το αγοράζει κρυφά από κάποιον ανεπτυγμένο εξωγήινο πολιτισμό με ειδίκευση στα γλυκά. Πλάκα-πλάκα, δεν την έχω δει ποτέ να το φτιάχνει...
σχόλια