Όταν ξέσπασε η Χάρι-Πότερ-μανία, ήμουν πολύ επιφυλακτικός απέναντι σε «όλο αυτό». Λες και προάσπιζα κάποιο λογοτεχνικό οχυρό που σιγά σιγά θα 'πεφτε. Τα χρόνια πέρασαν από τότε, και μάλλον ξεφορτώνομαι βαθμηδόν τις λογοτεχνικές μου εμμονές (ο καλύτερος τρόπος είναι να τις εκδίδεις), και καθώς τις ξεφορτώνομαι αναζητώ παραξενεμένος ένα σύγχρονο modus vivendi μ' έναν κόσμο που μάλλον είχα παρεξηγήσει ως περισσότερο πολύπλοκο απ' ό,τι πράγματι είναι. Γενικώς... μεγάλωσα, που μάλλον σημαίνει εν προκειμένω πως... μίκρυνα.
Μεγάλωσε κι ο Χάρι. Από χρονιά σε χρονιά στο Χόγκουαρτς, τελείωσε τελικά το υπέροχο σχολείο του, που ακόμη κι αν είστε πολέμιος του λογοτεχνικού φαινομένου που ο νεαρός μάγος αντιπροσωπεύει, δεν μπορεί, σας αρέσει, έτσι δεν είναι; Μεγάλωσαν και τα παιδιά που τον παρακολουθούσαν στις ταινίες και τον διάβαζαν στα βιβλία, και για πολλούς η αποφοίτηση από το σχολείο συμπίπτει μ' αυτήν του Χάρι. Δεν ξέρω αν κι αυτά θα παντρευτούν (ουπς! Ξεχάστε το αυτό), μάλλον στο πανεπιστήμιο όπου να 'ναι θα παν, το σίγουρο είναι πως μάθαν απ' τον Χάρι πως πρέπει να ξεχωρίζουν το καλό και το κακό ενστικτωδώς, χωρίς να απευθύνονται στο Θεό γι' αυτόν το σκοπό.
Ας γυρίσουμε όμως στον γέρο (εμένα). Στην αρχή, γνώρισα τον Χάρι απ' τις ταινίες. Μ' άρεσαν οι ταινίες, η μία πιο πολύ απ' την άλλη, τις έχω δει μάλιστα πάνω από μία φορά και μάλλον τις βαρέθηκα στο τέλος. Έτσι, φέτος το καλοκαίρι που βρέθηκα στο εξωτερικό και χωρίς βιβλίο, κάμφθηκαν οι αντιστάσεις μου κι αποφάσισα να αγοράσω κι εγώ ένα βιβλίο της κυρίαςΡόουλινγκ, έτσι, για να δω τι γράφει.
Ήξερα τι έγραφε, διότι είχα δει τις ταινίες. Το μοναδικό ενδιαφέρον που μου προκαλούσε η ανάγνωση του βιβλίου αφορούσε στις μικρές αποκλίσεις της χάρτινης πλοκής από το σελιλόιντ. Μ' άρεσε το βιβλίο, αν και, μεταξύ μας, ψιλοαπογοητεύτηκα απ' τη γραφή. Θέλω να πω: η Ρόουλινγκ δεν είναι Ντίκενς, κατά τη γνώμη μου. Γράφει με απλό τρόπο, περιγραφικό και σχεδόν κινηματογραφικό. Δεν διέκρινα κάτι περιπαικτικό ή παιγνιώδες στο γράψιμό της.
Ωστόσο, με τα βιβλία της γοήτευσε εκατομμύρια παιδιά ανά την υφήλιο. Τα 'σπρωξε να διαβάζουν μανιωδώς, παρ' όλο που ο Χάρι και ταινίες έγινε, και βιντεοπαιχνίδια. Τα γαλούχησε με κάποιον τρόπο, σε μιανέου τύπου παιδεία, με μότο το ψιλο-χιουμοριστικό σύνθημα που εφηύρα σήμερα για χάρη της: «Η μαγεία επιτέλους ξανά!». Όλα αυτά, σε ό,τι με αφορά, συνιστούν για ένα συγγραφέα μεγάλη μαγκιά.
Έρχεται η ώρα του Φίλιπ Πούλμαν τώρα. Το Αστέρι του Βορρά επιτέλους μεταφέρεται κι αυτό στο σινεμά. Θα το δούμε τα Χριστούγεννα. Αυτήν τη φορά, θα πάω διαβασμένος. Δεν θα σας προϊδεάσω για τη βραβευμένη Τριλογία του Κόσμου (ίσως τη γνωρίζετε, στο κάτω κάτω). Θα σας πω μόνο πως το τρίτο μέρος της, το Κεχριμπαρένιο Τηλεσκόπιο, ήταν υποψήφιο για Bookerτο 2001, σπάζοντας την «παράδοση» και τα «στεγανά» που μας κρατούν δέσμιους στο τι είναι λογοτεχνία και τι δεν είναι.
Πιστεύω πως καιρός είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι λογοτεχνία είναι και τα μαγικά παραμύθια. Τότε ίσως κατανοήσουμε (πριν να φτιαχτεί το ανυπέρβλητο χάσμα γενεών) τη γενιά παιδιών που μεγαλώνει διαβάζοντας αυτά τα βιβλία, κι ονειρεύεται να ζήσει σ' έναν κόσμο μαγείας και μυστηρίου, που ίσως να έχει ήδη δημιουργηθεί και να λειτουργεί κάτω απ' τη μύτη μας...
ΤΖ. Κ. ΡΟΟΥΛΙΝΓΚ
Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ ΟΙ ΚΛΗΡΟΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Εκδόσεις Ψυχογιός
ΦΙΛΙΠ ΠΟΥΛΜΑΝ
ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ
Εκδόσεις Ψυχογιός
σχόλια