Στο Τσίκι τσίκι του Ακριθάκη
Σάββατο πρωί στο Μπενάκη για το «Τσίκι τσίκι» του Ακριθάκη. Το ψυχεδελικό του κέντημα ή κομποσκοίνι - διαλέγεις και παίρνεις, ανάλογα πού τον κατατάσσεις: στους ρόκερς ή στους δια Χριστόν σαλούς.
Από τα αραχνώδη έργα και τα ξύλινα λεπτουργήματα του Αλεξίου, μέχρι τα εμμονικά μελάνια του Πεντζίκη που βασίζονται στους συναξαριστές, αυτή η τέχνη της υπομονής, το «τσίκι τσίκι», ενώ μοιάζει με συσπείρωση είναι μια έκρηξη. Ενώ μοιάζει μηχανική έχει τη ζέση της προσευχής.
Μεγάλα λόγια ίσως, που δεν θα άρεσαν στον Ακριθάκη, κι ειλικρινά δεν ξέρω για τι πράγμα θα ήθελε να προσευχηθεί. Ξέρω ανέκδοτα από τη ζωή του, τα ζοριλίκια του κ.λπ., αλλά εντάξει, κάθε άνθρωπος που είναι λίγο άνθρωπος, κι έχει κάνει το γύρο του κι έχει φάει τις φρίκες του, δύο πράγματα μόνο μπορεί να κάνει: να προσευχηθεί ή να παρτάρει. Ή να παρτάρει σα να προσεύχεται. Ή να προσεύχεται σα να παρτάρει.
Μου άρεσαν πολύ αυτά τα σχέδια. Σάββατο πρωί, γίνεται το αδιαχώρητο - προτιμήστε καθημερινές...
Πώς είχε περιγράψει η Φώφη Ακριθάκη τον Ακριθάκη στη LIFO:
Ο Ακριθάκης ήταν καλός άνθρωπος, ήταν τίμιος σε αυτό που έκανε. Δεν ήταν εύκολο να ζεις μαζί του. Ερχόταν τα βράδια, έκανε και τις φασαρίες του και τον κυνηγούσα με το τακούνι στο χέρι . Ηταν τσαμπουκαλής και τσακωνόταν πολύ, ήταν εξτρέμ. Αλλά είχε πάντα δίκιο. Είχε γενικά μια επαναστατική, μια εχθρική στάση απέναντι στην κοινωνία
― Φώφη Ακριθάκη, LIFO, 14/06/2013
