Η Ντόρα Μπακοπούλου αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
Το Φεστιβάλ της Αίγινας είναι δικό μου δημιούργημα, το έχω αγαπήσει, το έχουν αγκαλιάσει και οι άνθρωποι του νησιού. Έχει ήδη δώσει το στίγμα μιας «συνομιλίας» μεταξύ διαφορετικών γενεών και εθνικοτήτων. Έχουν γίνει πολλές συναυλίες ιστορικής σημασίας, όπως θα τις χαρακτήριζα. Φωτο: Στάθης Μαμαλάκης / LIFO

Η Ντόρα Μπακοπούλου αφηγείται τη ζωή της στη LIFO

0

Την έφεσή μου στη μουσική την κατάλαβαν άλλοι, αφού σε ηλικία 4 ετών μπορούσα να μεταφέρω στο πιάνο ό,τι άκουγα από το ραδιόφωνο. Ένα σοβαρό ατύχημα, που τελικά κόστισε τη ζωή του πατέρα μου, ανάγκασε όλη την οικογένεια να μεταβεί στην Αμερική για τη θεραπεία του. Εκεί, σε ηλικία 9 ετών και για ενάμιση χρόνο σπούδασα πιάνο. Μετά, μπήκα στο Ωδείο Αθηνών, απ' όπου αποφοίτησα το 1959.

Είχα δασκάλα τη Μαρίκα Παπαϊωάννου, την οποία αγαπούσα πολύ, όπως και ο Χατζιδάκις. Στο δίπλωμά μου στο Ωδείο είχε έρθει και ο Νίκος Γκάτσος, που τον είχα μέντορα τότε. Κέρδισα την υποτροφία του ΙΚΥ και έφυγα στο εξωτερικό για σπουδές, στην Αυστρία αρχικά και μετά στην Ελβετία. Για τέσσερα χρόνια δεν επιτρεπόταν να έρθω καθόλου στην Ελλάδα, εφόσον ήταν όρος της υποτροφίας. Έχοντας μαθητεύσει κοντά σ' έναν σπουδαίο δάσκαλο στο Κονσερβατόριο της Γενεύης, επέστρεψα με διακρίσεις, αλλά θυμάμαι ότι ανέβηκα στην ταράτσα του σπιτιού μου κι έκλαιγα για τα τέσσερα χρόνια της ελληνικής πραγματικότητας που έχασα.

Αισθανόμουν πως όλα έσφυζαν από μια τρομερή ευφορία κι εγώ τα είχα χάσει. Πήγα κι είδα την παράσταση της Οδού Ονείρων και τρελάθηκα. Κάπου εκεί άρχισα να παίζω τα πιανιστικά έργα του Μάνου στο κοινό. Σήμερα είμαι ικανοποιημένη που το σύνολο του πιανιστικού έργου του Χατζιδάκι, πέραν της «Ρυθμολογίας», την οποία επίσης σκοπεύω να γράψω, έχει ηχογραφηθεί με μένα. Συνεργάστηκα πολύ όμορφα και εκτενώς με τον Σπύρο Σακκά σε συναυλίες, με τον «Καπετάν-Μιχάλη», τον «Κύκλο του CNS», αλλά και τον ανολοκλήρωτο «Κοινό Βίο» σε ποίηση του Χρονά. Επίσης, με την Έλλη Πασπαλά σε πολλές χώρες του εξωτερικού, παίζοντας όλα τα τραγούδια του Χατζιδάκι.

Με τον Χατζιδάκι συναντηθήκαμε πρώτη φορά όταν ήμουν 13 ετών, στο σπίτι του Φοίβου Ανωγειανάκη. Υπήρξε μεγάλη αγάπη μεταξύ μας, η οποία είχε και συνέχεια για πολλά χρόνια. Μια φορά, τα χρόνια εκείνα, ερχόμενος ο Μάνος στο σπίτι μου, στο Ψυχικό, μου είπε: «Αχ! Σε βλέπω τώρα κι έγινες ολόκληρη κοπέλα!». Εγώ φοιτούσα κανονικά στο Ωδείο, του έπαιζα συχνά, αλλά εκείνος, που μια ζωή αντιπαθούσε τα Ωδεία, το έβλεπε με συγκατάβαση. Είμαι ο πρώτος άνθρωπος που άκουσε το «Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι», αφού το 'χε γράψει το προηγούμενο βράδυ.

• Με τον Χατζιδάκι συναντηθήκαμε πρώτη φορά όταν ήμουν 13 ετών, στο σπίτι του Φοίβου Ανωγειανάκη. Υπήρξε μεγάλη αγάπη μεταξύ μας, η οποία είχε και συνέχεια για πολλά χρόνια. Δεν υπήρξα ποτέ αυτό που λένε «παιδί-θαύμα», αντίθετα με θεωρούσαν ώριμο κορίτσι από την προεφηβική ηλικία. Μια φορά, τα χρόνια εκείνα, ερχόμενος ο Μάνος στο σπίτι μου, στο Ψυχικό, μου είπε: «Αχ! Σε βλέπω τώρα κι έγινες ολόκληρη κοπέλα!». Εγώ φοιτούσα κανονικά στο Ωδείο, του έπαιζα συχνά, αλλά εκείνος, που μια ζωή αντιπαθούσε τα Ωδεία, το έβλεπε με συγκατάβαση. Είμαι ο πρώτος άνθρωπος που άκουσε το «Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι», αφού το 'χε γράψει το προηγούμενο βράδυ.

• Αγάπησα πολύ και τον Μίκη Θεοδωράκη. Είμαι φαν του και έχει γράψει ανυπέρβλητης ομορφιάς τραγούδια. Τον είχε στείλει ο Χατζιδάκις στο σπίτι μου να με γνωρίσει και ήρθε μόνος του. Του έπαιξα το «Intermezzo» του Μπραμς. Αρχικά, είχα μάθει κι έπαιζα το πιανιστικό μέρος του «Άξιον Εστί», ακολούθησε η δικτατορία και όταν επανήλθε η δημοκρατία στη Μεταπολίτευση, μου έγινε η μεγάλη τιμή να παίξω στη συγκλονιστική συναυλία με το «Canto General».

Θυμάμαι το τεράστιο πλήθος μες στο στάδιο Καραϊσκάκη που παλλόταν από ενθουσιασμό. Έμπαινα στα μαγαζιά του Πειραιά και δεν με άφηναν να πληρώσω, αφού με αναγνώριζαν που είχα παίξει στο «Canto General» του Μίκη. Το 1977 παίζαμε στον Λυκαβηττό το «Άξιον Εστί» εναλλάξ με το «Canto General» και αρκετά χρόνια μετά κάναμε με τη Μαρία Φαραντούρη το έργο του «Βεατρίκη στην Οδό Μηδέν».

• Προσωπικά, μου λείπει το Τρίτο Πρόγραμμα, όπως και σε πολύ άλλο κόσμο. Ήταν μια εξαιρετική παρέα. Ακούγεται πως θα επαναλειτουργήσει - δεν ξέρω πώς και με ποιους. Αυτή η απόφαση να κλείσουν απόλυτα και λανθασμένα, γελοία εν ολίγοις, την ΕΡΤ, κατά τη γνώμη μου ήταν γκάφα ολκής. Ποιος εγκέφαλος εμπνεύστηκε αυτό το τερατούργημα; Ωραίους συμβούλους έχει ο πρωθυπουργός! Ο Ομπάμα για το θέμα της Συρίας, αν και είχε τεράστια ευθύνη, έκανε πίσω. Ο Σαμαράς, βλέποντας το χάλι που δημιούργησε η απόφασή του, αντί να κάνει πίσω, επιμένει και μουλαρώνει.

Η ΕΡΤ του Διαδικτύου είναι εξαιρετική! Οι άνθρωποι εργάζονται νυχθημερόν με αυταπάρνηση και αμείβονται από το Ταμείο Ανεργίας. Και μόνο γι' αυτό τους αξίζει κάθε σεβασμός. Οι δε συνάδελφοί μου των Μουσικών Συνόλων αυτήν τη στιγμή βρίσκονται στον δρόμο. Πόση θλίψη μου δημιουργούν όλα αυτά... Η μουσική μου, η μελέτη μου, η δημιουργία του Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής Αίγινας, οι φιλίες μου κι οι μαθητές μου, η 24χρονη κόρη μου, που σπουδάζει Πληροφορική στην ΑΣΟΕΕ και σκοπεύει να κάνει μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, είναι αυτά που με κρατάνε και δεν πέφτω σε κατάθλιψη.

• Το Φεστιβάλ της Αίγινας είναι δικό μου δημιούργημα, το έχω αγαπήσει, το έχουν αγκαλιάσει και οι άνθρωποι του νησιού. Έχει ήδη δώσει το στίγμα μιας «συνομιλίας» μεταξύ διαφορετικών γενεών και εθνικοτήτων. Έχουν γίνει πολλές συναυλίες ιστορικής σημασίας, όπως θα τις χαρακτήριζα. Έχει έρθει τρεις φορές η Κρατική Ορχήστρα, που έδωσε τον καλύτερό της εαυτό, παίζοντας πλάι στο κύμα. Έχουν έρθει επίσης γκρουπ από το εξωτερικό αλλά και ο δικός μας Σπύρος Μουρίκης, που έπαιξε ανεπανάληπτα μουσική δωματίου. Καταπληκτικές συναυλίες μας έδωσαν η Αρλέτα, η Λένα Πλάτωνος και το τρίο Φαραντούρη-Πασπαλά-Γιαννάτου.

• Αυτήν τη στιγμή λες «τι κρίμα που στη Δύση δεν υπάρχει πια η πίστη στον Θεό και ένα μεγάλο μέρος του κόσμου έχει χάσει τη συνείδησή του», αλλά, απ' την άλλη, οι μουσουλμάνοι, με τον φανατισμό τους, σε κάνουν να λες «αμάν πια, σκοτώνονται μεταξύ τους». Θεωρώ ότι οι θηριωδίες γίνονται και από τις δύο πλευρές. Ο Ομπάμα, που μου είναι συμπαθής, θα έκανε μεγάλο σφάλμα με μια επέμβαση στη Συρία, ενώ ο Πούτιν, που μου είναι μάλλον αντιπαθής, δυστυχώς αναδεικνύεται πρωταγωνιστής στην παγκόσμια σκακιέρα.

• Η ευκολία της πρόσβασης στα πάντα μέσω Διαδικτύου είναι πολύ γοητευτική και για μένα. Δίκοπο μαχαίρι, όμως! Δεν υπάρχει η προσμονή, η προσπάθεια, οι νέοι έχουν τα πάντα, άμεσα, στο πιάτο και σαν τους βλέπω μ' ένα smartphone στο χέρι, έχω ένα κακό προαίσθημα: δεν θα ρισκάρουν, δεν θα κοπιάσουν, δεν προσδοκούν και, άρα, ποιον ψυχισμό οικοδομούν για τη ζωή τους;

Θλίβομαι, αλλά βλέπω και καταπληκτικούς νέους, με συγκρότηση, που ξέρουν τι ζητάνε και τι θέλουνε. Μιλάω για μια γενιά νέων πιο «μεστή» και από τη δική μου, την οποία διακρίνω συχνά μεταξύ των μαθητών μου. Ανάμεσα σε αυτά που προγραμματίζω για φέτος είναι και μια μεγάλη συναυλία φέτος τον χειμώνα με μπροστάρηδες τους πιο σπουδαίους μαθητές μου - και εμένα μαζί τους.

• Γνώρισα τη Martha Argerich στις σπουδές μου στο εξωτερικό και συνδεθήκαμε με μεγάλη φιλία παιδιόθεν. Η Argerich, εκτός από το αμετάβλητο κύρος της ως η μεγαλύτερη πιανίστρια παγκοσμίως, έχει και μοναδικό ήθος. Όταν ήρθε εδώ και έπαιξε, πρόσφερε όλο το κασέ της στην Καμεράτα, αφού οι μουσικοί της ήταν απλήρωτοι για μήνες.

Όταν της πρότεινα, επίσης, να μιλήσει για την ΕΡΤ και τα Μουσικά Σύνολα, το έκανε με μεγάλη προθυμία, ούσα αγανακτισμένη που πολεμήθηκε η τέχνη της μουσικής από το ίδιο το ελληνικό κράτος. Πώς είναι δυνατόν μια Εθνική Ραδιοφωνία να μην έχει τη δική της ορχήστρα και χορωδία; Δεν υπάρχει αυτό σε κανένα πολιτισμένο κράτος του κόσμου. Εμείς μόνο πρωτοτυπούμε σε αυτό! Η Argerich έχει κάνει διακοπές στο σπίτι μου στην Αίγινα, αλλά δεν συμμετείχε στο φεστιβάλ, γιατί οι γιατροί της απαγορεύουν την έκθεση στον ήλιο και ο Αύγουστος στην Ελλάδα είναι πολύ ζεστός.

• Το χιούμορ είναι η απόλυτη διαφυγή και μια μικρή απόσταση απ' όλα αυτά που βιώνουμε. Ο Έλληνας έχει χιούμορ στην καθημερινότητά του, αλλά όχι αρκετό για τα μεγάλα γεγονότα. Θυμάμαι κάτι νόστιμο με τον Μάνο Χατζιδάκι: Είχα παίξει στο Ηρώδειο το «Κονσέρτο Νο 1» του Μπετόβεν, παρουσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όπου μάλιστα είχε παρουσιαστεί και ένα έργο του Χατζιδάκι, αφιερωμένο σ' αυτόν. Στο διάλειμμα έρχεται ο Μάνος και μου λέει: «Πάμε να σε συστήσω στον Πρόεδρο!». Πάω, λοιπόν, εκεί και μου λέει ο Πρόεδρος - εγώ τότε ήμουν 45 ετών: «Ο Μάνος έχει πάντα την ικανότητα να ανακαλύπτει νέα ταλέντα».

Οι Αθηναίοι
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Για τις Αρχές ήταν «τρομοκράτης» και «αρχηγός» της 17Ν, ενώ για την Αριστερά «προβοκάτορας». Σήμερα δηλώνει αντιστασιακός εκ φύσεως και πιστεύει ότι η «Ελευθεροτυπία» της δικής του εποχής δεν μπορεί να ξαναβγεί. Ο θρυλικός δημοσιογράφος αφηγείται την πολυτάραχη ζωή του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η Ελλάδα που πρωτοείδα ήταν βουτηγμένη στη φτώχεια» ή «Γνώρισα/πρόλαβα μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». ή «Οι άνθρωποι στα νησιά δεν γνώριζαν καν τι σημαίνει τουρίστας»

Οι Αθηναίοι / «Τώρα η γλώσσα του Οδυσσέα είναι η γλώσσα μου. Και το Αιγαίο είναι η θάλασσά μου»

Γεννημένος στο Σικάγο, η αληθινή αλλαγή στη ζωή του ήρθε όταν ταξίδεψε για πρώτη φορά στα ελληνικά νησιά και την Αθήνα το 1954. Αποτύπωσε φωτογραφικά «τα χρόνια της ελπίδας σε μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». Σήμερα, εκφράζει την ανησυχία του για τα όμορφα τοπία της και τις γειτονιές, όπως η Πλάκα, που «είναι γεμάτες από καταστήματα με σουβενίρ». Ο φιλέλληνας φωτογράφος Ρόμπερτ Μακέιμπ είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ειρήνη Φρεζάδου: «Είμαστε οι αρχιτέκτονες της ζωής μας»

Ειρήνη Φρεζάδου / Ειρήνη Φρεζάδου: «Ό,τι κλείνει στο κέντρο, ανοίγει στη θέση του ένα μπαρ ή ένα εστιατόριο»

Αγωνίζεται ενάντια «στην απληστία που ξοδεύει τον αρχιτεκτονικό, φυσικό και πολιτιστικό μας πλούτο». Βγήκε μπροστά για το κτίριο «που ντροπιάζει την Ακρόπολη». Και τώρα, το νέο της σχέδιο είναι η αναβίωση του ιστορικού σιδηροδρομικού δικτύου της Πελοποννήσου. 
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Οι Αθηναίοι / Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Ένα απρόσμενο Σαββατοκύριακο σε ένα κότερο στάθηκε αρκετό για να αλλάξει τη ζωή του. Από την πρώτη του εμπειρία ως μάγειρας στον στρατό μέχρι τις κουζίνες των κορυφαίων εστιατορίων του κόσμου, κάθε σταθμός διαμόρφωσε τη φιλοσοφία του βραβευμένου σεφ. Σήμερα, μέσα από το αστεράτο Soil, αποδεικνύει πως η μαγειρική δεν είναι απλώς τέχνη, αλλά τρόπος ζωής.
M. HULOT
«Ελάχιστοι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με την τέχνη άφησαν παρακαταθήκη»

Οι Αθηναίοι / «Αυτό που λέμε ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει»

Ο Θέμης Ανδρεάδης γνώρισε τεράστια επιτυχία με το σατιρικό τραγούδι αλλά το ρίσκο να ασχοληθεί με το αγαπημένο του είδος, την μπαλάντα, τον άφησε εκτός μουσικής για σχεδόν είκοσι χρόνια. Η επιστροφή του με ένα δίσκο βινυλίου με συμμετοχές μουσικών από τις νεότερες γενιές ανοίγει ένα νέο, πιο φωτεινό κεφάλαιο στη ζωή του.
M. HULOT
Γιάννης Μπακογιαννόπουλος

Οι Αθηναίοι / Γιάννης Μπακογιαννόπουλος: «Η δημοσιότητα που έχω είναι μεγαλύτερη από την αξία μου»

Τη δεκαετία του '50 έβγαλε το πιο φτηνό εισιτήριο, βρέθηκε στο Παρίσι και κοιμόταν στο πάτωμα, προκειμένου να γνωρίσει το «μαγικό σύμπαν» του κινηματογράφου. Ο Βούλγαρης τον φωνάζει ακόμα «δάσκαλο», ενώ κάποτε του έλεγαν ότι οι κριτικές του έμοιαζαν να απευθύνονται μόνο στους φίλους του. Όμως εκείνος παρέμεινε πιστός στον δικό του δρόμο. Και είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Χρήστος Μποκόρος, εικαστικός

Οι Αθηναίοι / Χρήστος Μποκόρος: «Η τέχνη δεν είναι θέαμα, πρέπει να σε αφορά και να σε πονάει»

Όταν βρέθηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών, ένιωσε ότι ναυάγησαν όλα του τα όνειρα και οι επιθυμίες. Αν και έχει ζωγραφίσει χιλιάδες κεράκια, ακόμα αισθάνεται αρχάριος, γιατί το καθένα είναι διαφορετικό, όπως και οι άνθρωποι. Για εκείνον, η τέχνη είναι ένα μνημείο, και κάθε φορά με τα έργα του ακουμπά εκεί που πονάει, για να παίρνει δύναμη.
M. HULOT
Μαίρη Κουκουλέ

Οι Αθηναίοι / Μαίρη Κουκουλέ (1939-2025): Η αιρετική λαογράφος που κατέγραψε τη νεοελληνική αθυροστομία

Μοίρασε τη ζωή της ανάμεσα στην Αθήνα και το Παρίσι, υπήρξε σύντροφος ζωής του επίσης αιρετικού Ηλία Πετρόπουλου. Ο Μάης του ’68 ήταν ό,τι συγκλονιστικότερο έζησε. Πέθανε σε ηλικία 86 ετών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Θανάσης Σκρουμπέλος, συγγραφέας

Οι Αθηναίοι / «Δεν μπορεί να κερδίζει συνέχεια το δίκιο του ισχυρού»

Στο Λονδίνο, ο Θανάσης Σκρουμπέλος έλεγε ότι είναι «απ’ τον Κολωνό, γείτονας του Σοφοκλή». Έχοντας βγει από τα σπλάχνα της, ο συγγραφέας που έγραψε για την Αθήνα του περιθωρίου, για τη γειτονιά του και τον Ολυμπιακό, πιστεύει ότι η αριστερά που γνώρισε έχει πεθάνει, ενώ το «γελοίο που εκφράζει η ισχυρή άρχουσα τάξη» είναι ο μεγαλύτερός του φόβος.
M. HULOT
«Κάποια στιγμή έμαθα να βάζω στον λόγο μου ένα "ίσως", ένα "ενδεχομένως"»

Οι Αθηναίοι / «Κάποια στιγμή έμαθα να βάζω στον λόγο μου ένα "ίσως", ένα "ενδεχομένως"»

Στην Α’ Δημοτικού τη μάγεψε η φράση «Η Ντόρα έφερε μπαμπακιές». Διαμορφώθηκε με Προυστ, Βιρτζίνια Γουλφ, Γιώργο Ιωάννου και Κοσμά Πολίτη. Ως συγγραφέα την κινεί η περιέργεια για τις ανθρώπινες σχέσεις. Η Αγγέλα Καστρινάκη είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ