ΜΠΑ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ, αφού ως δημοσιογράφος, DJ και consultant δουλεύω από το σπίτι κυρίως. Κατά δεύτερον, εγώ έζησα από μόνη μου ένα δύσκολο, προσωπικό lockdown φέτος το καλοκαίρι. Κάπως τα έφερε η ζωή και ήρθαν όλα τα πάνω-κάτω, αντιμετώπισα και ένα θεματάκι υγείας για τρεις μήνες που δεν μου πολυ-επέτρεπε να έχω άνεση στις μετακινήσεις... Συγχρόνως, το τυφλό σκυλί μου παρουσίασε ένα σοβαρό νευρολογικό πρόβλημα το καλοκαίρι. Δεν μπορούσε να στηριχτεί καλά στα πόδια της, δεν είχε αίσθηση του χώρου, σε φάσεις δεν όριζε το σώμα της, κάτι σαν εγκεφαλικό χωρίς το αιμάτωμα, μου είπαν, και βάλε που είναι και τυφλή... όλα επί δύο. Μαζί με τη θεραπεία έπρεπε να είναι σπίτι, να μη στρεσάρεται καθόλου, να είναι απόλυτα ήρεμη σε δροσερό χώρο, να νιώθει ασφαλής κι εγώ έπρεπε να τη βοηθάω να εκπληρώσει ακόμα και τις πιο βασικές της ανάγκες.
Όταν, λοιπόν, όλοι έκαναν διακοπές και ανέβαζαν φωτό από παραλίες, παραδεισένια νερά και ανέμελες στιγμές, εγώ ήμουν καθηλωμένη στο σπίτι με ένα κλιματιστικό παρέα, να κοιτάω το μπαλκόνι του απέναντι. Έβγαινα μόνο για τα απολύτως απαραίτητα και για να παίξω μουσική. Βάλσαμο οι φίλοι μου, μου στάθηκαν σε ό,τι πέρασα πιο πολύ και από οικογένεια. Και η Γκάμπυ επανήλθε με τεράστια προσπάθεια και κόπο. Όχι τελείως, αλλά επανήλθε. Μαζί της κι εγώ.
Η διαφορά με το τώρα, το σήμερα, είναι ότι δεν ακούγονται πια τα παιδιά να παίζουν στους δρόμους της γειτονιάς, είναι όλοι μαζί, μ' εμένα, κλεισμένοι μέσα. Ακόμη πιο λίγα τα αυτοκίνητα στους ήδη ήσυχους δρόμους της γειτονιάς μου. Οι περαστικοί που περνούσαν αδιάφοροι και σκυμμένοι τώρα σηκώνουν το κεφάλι ψηλά και κοιτούν διακριτικά μέσα στα σπίτια. Αν διασταυρωθεί το βλέμμα μας, χαμογελούν αμήχανα και μετά κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι. Οι φίλοι, αυτοί οι ίδιοι, σταθερά εκεί. Πώς είσαι, χρειάζεσαι κάτι, πώς την παλεύεις μόνη σου, είδα εκείνη τη σειρά, το τάδε ντοκιμαντέρ, θα κάνει αυτός/-ή που αγαπάμε live streaming. Κάποιοι πανικοβλημένοι, κάποιοι αισιόδοξοι, κάποιοι φοβισμένοι για το μετά.
Λόγω του κύκλου μας, όλοι υπερ-αγχωμένοι με τα οικονομικά και τις δουλειές. Αν δεν καταφέρουμε να δουλέψουμε όλοι μας, σύντομα θα έχουμε πρόβλημα, μεγάλο. Κάποιοι από αυτούς έχουν ήδη. Ανησυχώ για τους γονείς μου στο νησί. Για τους φίλους και γνωστούς που ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου. Προσπαθώ να το εκλογικεύσω –γίνεται;‒ και να καθησυχάσω τον εαυτό μου, όλα θα πάνε καλά.
Μου λείπουν οι φίλοι μου, μου λείπουν οι άνθρωποί μου, αλλά πιο πολύ μου λείπουν οι αγκαλιές. Αν και φύσει εσωστρεφής άνθρωπος με κοινωνική δεξιότητα, απολαμβάνω όσο τίποτε άλλο να αγκαλιάζω αυτούς που αγαπάω. Μετράω μέρες, λοιπόν, και ελπίζω.
Τα σόσιαλ... απόλυτα τοξικά. Τρομολαγνεία, θεωρίες συνωμοσίας, fake news, όλοι έχουν κάποιον, κάπου, με πληροφορίες εκ των έσω. Απίστευτος διπολισμός. Αυτοί που κατσικώθηκαν μέσα, αυτοί που έβγαιναν βόλτες. Αυτοί που το έχουν πάρει άνετα, αυτοί που τους έχει κυριεύσει ο φόβος. Αυτοί που συγχαίρουν το κράτος για τις επιλογές που έγιναν, αυτοί που περιμένουν να φανεί το πραγματικό αποτέλεσμα στο χειροκρότημα. Τουλάχιστον όλοι συμφωνούν στο θέμα της Εκκλησίας ‒ αμήν. Εκατοντάδες ποστ τη μέρα, σε σημείο γραφικότητας.
Από την άλλη, η τεχνολογία μάς δίνει διέξοδο, μας «ενώνει». Ντύνομαι κανονικά για να μιλήσω στα επαγγελματικά Skype calls, με τους φίλους γελάμε για τα μερικές φορές εξωπραγματικά outfits σπιτιού. Ήδη έχω καβατζώσει δύο t-shirts, δεν γίνεται τα συγκεκριμένα να τα φοράς και να κοιμάσαι ή να κάνεις δουλειές!
Ακούω πάρα πολλή μουσική, τώρα έχω την ευχέρεια. Στο inbox μου είχα 1.072 emails, τα περισσότερα από promos δισκογραφικών που δεν προλάβαινα να ακούσω. Ο αριθμός τους μειώνεται, μια περίεργη ευχαρίστηση ότι κάτι έκανες και σήμερα μένει. Αποφάσισα να ξανακούσω όλα τα αγαπημένα μου άλμπουμ. Είναι φοβερό το πόσο πολύ αλλάζει ο τρόπος που ακούς και αποκωδικοποιείς τη μουσική πληροφορία στο μυαλό σου μεγαλώνοντας, λες και έχεις άλλα αυτιά. Παραμένουν αριστουργήματα, ανακαλύπτεις νέες πτυχές τους. Ξεκίνησα και ένα hashtag για την πλάκα μας, #AnAlbumADayKeepsCOVID19Away, και παρότρυνα φίλους και γνωστούς να μοιραστούν το γούστο και τη γνώση τους ‒ πλάκα έχει.
Και το «έξω»... Σκεφτόμουν πως για πρώτη φορά στα 20 χρόνια που δουλεύω στο Sodade δεν έπαιξα μουσική εκείνο το πρώτο Σάββατο, εξαιρώντας τις διακοπές. Πολύ περίεργο το συναίσθημα και μεγάλη δύναμη η μνήμη του σώματος. Κατά τις 4 το πρωί, που συνήθως μπαίνουμε στο mode του πανικού, πήγαινα κι ερχόμουν, δεν με χωρούσε ο καναπές. Έβαλα τέρμα πριόνια για καμιά ώρα στα ακουστικά για να ηρεμήσω.
Το δεύτερο Σάββατο αποφασίσαμε να βγάλουμε ένα live streaming από το μαγαζί για τους ανθρώπους μας. Ήταν απίστευτη εμπειρία, μόνο τέσσερα άτομα ακροβολισμένα στον χώρο ‒για να τηρήσουμε και τις οδηγίες‒, όμως η αγάπη του κόσμου και η απήχηση που είχε... Στα χρόνια που παίζω δεν νομίζω πως έχω λάβει πιο συγκινητικά μηνύματα. Όταν μπήκα μέσα στο booth ένιωσα πως ζω ξανά, ήξερα ποιοι θα ήταν σίγουρα online και έπαιξα όλα τα αγαπημένα τους. Ως προσωπικό μήνυμα έκλεισα με Gossip, «it's a cruel, cruel world to face on your own...».
Είχε γενέθλια ο ένας από τους φίλους με το οποίον οργανώσαμε όλη αυτήν τη φάση, ο Κωνσταντίνος. Δεν μπορούσαμε να τον αγκαλιάσουμε, δεν μπορούσαμε να τον φιλήσουμε, ήταν τόσο αποκαρδιωτικό. Φεύγοντας, ένιωσα μια απίστευτη αίσθηση κενού, άραγε πότε θα μπορέσουμε να ξαναχορέψουμε όλοι μαζί χωρίς ειδικούς όρους αποστειρωμένης απόστασης και μη.
Τώρα έγινε και το καθολικό lockdown, ζούμε πρωτοφανείς καταστάσεις. Πέρασε λίγο από το μυαλό μου το «1984» του Όργουελ και το «V for Vendetta». Άραγε πώς θα είναι ο κόσμος μας την επόμενη μέρα; Θα μείνουν κατάλοιπα απ' όλον αυτόν τον φόβο; Τι ισχυρό εργαλείο που έχει υπάρξει ακούσια και εκούσια στην ιστορία της ανθρωπότητας! Δεν μου αρέσουν τα νούμερα και τα στατιστικά που βλέπω, σιχαίνομαι που πεθαίνει τόσος κόσμος, θέλω κάπως να σταματήσει και γρήγορα, άρα θα κάνω κι εγώ αυτό που πρέπει.
Μου λείπουν οι φίλοι μου, μου λείπουν οι άνθρωποί μου, αλλά πιο πολύ μου λείπουν οι αγκαλιές. Αν και φύσει εσωστρεφής άνθρωπος με κοινωνική δεξιότητα, απολαμβάνω όσο τίποτε άλλο να αγκαλιάζω αυτούς που αγαπάω. Μετράω μέρες, λοιπόν, και ελπίζω. Θέλω, όταν τελειώσει αυτή η παράνοια, να κάνουμε μια τεράστια παρτάρα. Να βρεθούμε όλοι μαζί με μια άλλη οπτική, τίποτα δεν είναι δεδομένο, όλα είναι σημαντικά και οι στιγμές έχουν σημασία να τις ζούμε. Όχι πια ως άλλο ένα τσιτάτο, quote, ή meme, αλλά στην πραγματικότητα.
Σ' εσένα που το διαβάζεις αυτό, είτε με ξέρεις είτε όχι, θέλω να σου πω πως είμαστε όλοι μαζί σ' αυτό, να το θυμάσαι. Και θα δεις, θα τα βγάλουμε πέρα!
