Ο Ουμπέρτο Έκο γράφει για το έργο του Leonardo Cremonini:
«Αν εξαιρέσουμε τους επαγγελματίες κριτικούς τέχνης, παραμένει εντυπωσιακό πόσοι έχουν γράψει για τον Cremonini: Alberto Moravia, Stephan Spencer, Louis Althuser, Pierre Emmanuel, Annette Michelson. Συγγραφείς, φιλόσοφοι, ποιητές, κριτικοί κινηματογράφου και πάει λέγοντας. Αυτό οφείλεται μάλλον στο ότι η ζωγραφική του, αν και «ζωγραφική» (φαρδιά απλώματα της πάστας, εκτροπές, γεωμετρικές πολυφωνίες και σβησίματα της ματιέρας), δεν παύει να είναι αρκούντως φιλολογική και φιλοσοφική: αφηγείται, οργανώνει αμφίσημες πλοκές και υπονοεί μια σειρά οπτικών συλλογισμών πάνω στον ρόλο του υποκειμένου, του βλέμματος, της επιθυμίας και της ηδονής... Ένας πίνακας, όπως και μία αφήγηση, είναι κείμενο, και ένα κείμενο είναι μηχανή που παράγει ερμηνείες. Πιστεύω ότι ο Cremonini ζωγραφίζει και για να προκαλεί νοητικές αντιδράσεις... Και όχι μόνο. O Cremonini ζωγραφίζει το σμάλτο των πραγμάτων και την εντύπωση που δίνουν στο φως και τον αέρα, ζωγραφίζει τον κόσμο με όλα του τα θέλγητρα, τα δέλεαρ, τις μαγείες. Αυτή η άποψη του κόσμου, που είναι την ίδια στιγμή και απειλητική, είναι η όψη του κόσμου ιδωμένη από τα μάτια ενός παιδιού. Η παιδική ηλικία ως πρώτο θύμα ενός κόσμου που έχει τη μαγεία και τα χρώματα των χαρταετών, των ζαχαρωτών, των φυλαχτών. Ένας κόσμος που τον αναλώνουμε και μας αναλώνει».
σχόλια