→ΣΤΑΧΤΗ (και μπούρμπερη). Δεν μας έφτανε η κρίση, εμφανίστηκε κι η ηφαιστειακή στάχτη για να αποτελειώσει τα live του Σαββατοκύριακου. Η καθήλωση των αεροπλάνων έφερε ακυρώσεις, αλλά και έναν δεύτερο γύρο καταστροφολογίας που μεταδιδόταν από μήνυμα σε chat και σου έκανε τη διάθεση κομμάτια. Μέσα σε όλα αυτά, έφτασε ξώφαλτσα και η παρακάτω είδηση: ένα τυπογραφικό λάθος σε μια συνταγή για μακαρονάδα σε αυστραλέζικη «Βίβλο Ζυμαρικών» ήταν η αφορμή να καταστρέψουν χιλιάδες βιβλία πριν φτάσουν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, κοστίζοντας στην Penguin είκοσι χιλιάδες δολάρια (Αυστραλίας). Στο τέλος της συνταγής αναφέρεται ότι πασπαλίζεις τα μακαρόνια με freshly ground black... people! (αντί για pepper).
→DILLINGER IS DEAD. Oι ληστείες του Τζον Ντίλιντζερ στην Αμερική του '30 και οι αποδράσεις του απ' τη φυλακή (αλλά κυρίως η μεγάλη δημοσιότητα και οι εκτενείς αναφορές στον Τύπο της εποχής) τον είχαν κάνει κάτι σαν λαϊκό είδωλο, έναν Ρομπέν των Δασών του 20ού αιώνα που συνέχισε να είναι θρύλος για πολλά χρόνια. Στην ταινία του Μάρκο Φερέρι Dillinger is dead (1969) ο πρωταγωνιστής, ένας μεσήλικας σχεδιαστής μασκών αερίου που ζει μια βαρετή καθημερινότητα, ανακαλύπτει το σκουριασμένο όπλο του Ντίλιντζερ καταχωνιασμένο σε μια ντουλάπα, διπλωμένο σε σελίδες εφημερίδας, με τίτλους που ανακοινώνουν τον θάνατό του. Αυτό το όπλο τού αλλάζει τη ζωή και μετατρέπει την ταινία από μια καταγραφή της νυχτερινής ρουτίνας του Glauco σε ένα σουρεαλιστικό παραλήρημα με απρόσμενο τέλος. Ο Glauco ζει με τη γυναίκα του αλλά στην ουσία μόνος, βαριεστημένος και με μια λανθάνουσα απόγνωση που, ξαφνικά, μόλις ανακαλύπτει το όπλο συνειδητοποιεί το μέγεθός της - καταστάσεις δηλαδή διαχρονικές (η ταινία θα μπορούσε να είχε γυριστεί και σήμερα σε ένα λιγότερο mod περιβάλλον, τίποτα άλλο δεν έχει αλλάξει). Εκείνη ονειρεύεται σχέσεις με εφηβικά ποπ είδωλα και κοιμάται παίρνοντας χάπια, κι εκείνος περνάει το βράδυ του μαγειρεύοντας στην κουζίνα περίπλοκα φαγητά που απολαμβάνει μόνος, βλέπει τηλεόραση, ακούει ποπ μουσική στο ραδιόφωνο, αποπλανεί την υπηρέτρια (έτσι τις έλεγαν τότε τις οικιακές βοηθούς), αναπολεί ωραίες στιγμές και ονειρεύεται την... αυτοκτονία του. Θεωρείται το αριστούργημα του Φερέρι, με τον Μισέλ Πικολί σε μια εξαιρετική εμφάνιση ανάμεσα στις Ανίτα Πάλενμπεργκ και Ανί Ζιραρντό, σε ένα ποπ περιβάλλον πολύχρωμο και λαμπερό, με το ραδιόφωνο να παίζει ασταμάτητα χιτ της εποχής και την τηλεόραση να δείχνει υπερφυσικές ηρωίδες. Τι έχει αλλάξει το 2010; Τίποτα. Μόνο οι οθόνες της τηλεόρασης. Κυκλοφόρησε μόλις από την Criterion.
→ARIEL PINK. Είναι απ' τις αλλόκοτες περιπτώσεις που ή σου αρέσει πολύ ή δεν τον αντέχεις, δεν υπάρχει μέση οδός. Το να δηλώνεις δηλαδή ότι κάποτε ήσουν φαν του αλλά δεν ασχολείσαι με το «Before Today» (επειδή είναι βαρετό;) είναι σαν το «ολίγον έγκυος». To «Before Today» υποτίθεται ότι είναι το πρώτο άλμπουμ που ο Ariel Pink έφτιαξε απ' την αρχή και δεν μάζεψε απλά μερικά σκόρπια κομμάτια (από τις δεκάδες σπιτικές ηχογραφήσεις του) για να τα βάλει στη σειρά, όπως έκανε μέχρι τώρα. Και παρόλο που τα πιο πολλά έχουν εμφανιστεί σε κάποιο EP ή είναι ήδη γνωστά σε όσους τον παρακολουθούν, αυτήν τη φορά τον κυκλοφορεί η 4AD, γεγονός που αυτομάτως τον κατατάσσει σε άλλη «κατηγορία» (δεν ξέρω σε ποια πάει ακριβώς, σίγουρα θα ασχοληθούν περισσότεροι μαζί του). Κι ας μην έχει αλλάξει τίποτα στην ουσία. Ακόμα και με το κανονικό γκρουπ ακούγεται όπως πριν, μοναδικός: lo-fi και μονότονα εκκεντρικός, κολλημένος στους ήχους του παρελθόντος, ίσως λίγο πιο εύκολος για τα αυτιά του μέσου ακροατή - αυτό όμως συμβαίνει έτσι κι αλλιώς με ό,τι σιγά σιγά συνηθίζεις. H μόνη διαφορά είναι ότι μουσικά οι αναφορές του είναι όλο και πιο παλιές, ακούγεται πιο '60s από ποτέ, ενώ ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου είναι διασκευή στο «Bright lit blue skies» των Rising Storm. Παρόλο που οι πρώτες κριτικές είναι ενθουσιώδεις (όχι ότι έχει πια καμία σημασία...), κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την τύχη του «Before Today».
→ΚΟΥΣΤΟΥΜΑΚΙ. Ακούω το «Κουστουμάκι» αμήχανος εδώ και μια εβδομάδα, χωρίς να ξέρω πώς να το περιγράψω, έχω σκεφτεί χίλια δυο πράγματα κι αναφορές, τι μου θυμίζει (μέχρι το «Μαρκόπουλος που διασκευάζει Cave» μου πέρασε απ' το μυαλό) κι όλα το αδικούν. Δεν ξέρω ακόμα αν είναι το αριστούργημα του Boy που μετά το «Please make me dance» πήγε ένα βήμα παρακάτω εκφράζοντας όλα αυτά που τον απασχολούν στα ελληνικά, ή ένα φάουλ τίγκα στην εσωστρέφεια και την απελπισία («φάουλ» επειδή κυκλοφορεί άνοιξη). Το σίγουρο είναι ότι είναι τόσο οδυνηρό όσο το πρώτο άλμπουμ των Mary & The Boy και χρειάζεται πολλές ακροάσεις για να πάρεις είδηση τι στο καλό συμβαίνει στα 11 αυτά κομμάτια. Απ' τη μια είναι τόσο αποπνικτικά σκοτεινό και μαύρο, με τραγούδια που θυμίζουν τις πιο τρυφερές στιγμές του Matt Elliott (ή μήπως του Nick Cave;) και ακούγεται σαν το ιδανικό σάουντρακ της περίεργης αυτής εποχής (όταν λέει «πεταλούδες φτερουγίζουν πάνω από το δάσος το νεκρό» σε πιάνει ανατριχίλα), κι απ' την άλλη, αν δεν καταφέρεις να μπεις στον σαρκαστικό κόσμο του, μπορεί να θεωρήσεις κάποιους στίχους μέχρι και αφελείς («Ελλάδα, στυφή μου λεμονάδα, βοήθεια δεν θέλεις, βοήθεια δεν ζητάς, γιατί έχεις τους αρχαίους και το Μάνο και το Μίκη, έλα όμως που η νίκη δεν φαίνεται κοντά...»). Το «Κουστουμάκι» είναι στενό και σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα, αλλά μάλλον αυτός ήταν κι ο σκοπός του. Και τίποτα εδώ μέσα δεν είναι όπως σου φαίνεται την πρώτη φορά και θα χρειαστεί καιρός για να δείξει τι είναι...
→SPIRIT SPINE. Ο 19χρονος Spirit Spine (που μοιάζει με Ασιάτη, αλλά τον λένε Τζόζεφ Ντένι) είναι φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα και έχει ψύχωση με τον Panda Bear. Και να μην το δήλωνε, είναι εύκολο να το καταλάβεις από τα δύο άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει μέσα σε μερικούς μήνες και το ένα EP που είναι σαν outtakes του Person Pitch. Το πρόσφατο 7ιντσο δισκάκι που του κυκλοφόρησε η Rough Trade ήταν η αφορμή να τον προσέξουν κι εκτός Αμερικής. Είναι το πιο ενδιαφέρον νέο όνομα που πέτυχα τελευταία μαζί με τους Pure Ecstasy (κι αυτοί Αμερικάνοι, απ' το Τέξας), που αναβιώνουν κάπως πιο light τις μελωδίες των Spacemen 3 (μόνιμο σημείο αναφοράς τα τελευταία χρόνια, κοντεύουν να ξεπεράσουν και τους Beach Boys).
•TEN FOR MY I-POD: κουστουμάκι-the boy, spirit spine-jungle bridges, άγγελος κυρίου-ξεδίψασα απ' την αναγνώριση, jar moff-untitled, poirier-running high, cults-cults, pure ecstasy-future nostalgia, ariel pink's haunted graffiti-before today, sillyboy-played, thomas fehlmann-gute luft
σχόλια