> Μια εικόνα που έχω από το Σουφλί είναι ο βαρύς χειμώνας. Θυμάμαι χιόνιζε πολύ και ο δρόμος για το σχολείο περνούσε κυριολεκτικά μέσα από διαδρόμους από χιόνι, με τοίχους πολύ πιο ψηλούς από μένα, που έπρεπε να τους διασχίζω φορώντας κοντά παντελονάκια. Επίσης, σε 'κείνα τα μέρη απέκτησα μια πιο στενή επαφή με τα ζώα: γαϊδούρια, άλογα, αγελάδες. Θυμάμαι ακόμα, βέβαια, τη μέρα που είχαμε καβαλήσει τα άλογα και φτάσαμε μέχρι τα σφαγεία. Εκεί, έπαθα το σοκ της ζωής μου. Βέβαια, το κρέας το έκοψα πριν από μια δεκαετία. Μαχαίρι όμως.
> Κάποια στιγμή, γύρω στα δέκα μου, μετακομίσαμε οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη και ξαφνικά έπρεπε να πάω σχολείο στην Τούμπα, το μεγαλύτερο σχολείο των Βαλκανίων, όπως έλεγαν τότε. Ήμουν, όμως, ευπροσάρμοστο παιδί, δεν δυσκολεύτηκα καθόλου.
> Όταν πέρασα στα ΤΕΙ Γραφιστικής στην Αθήνα κατεβήκαμε μαζί με τους γονείς μου με το αυτοκίνητο φορτωμένο με ένα ψυγείο, έναν καναπέ και διάφορα άλλα συμπράγκαλα για να ψάξουμε για σπίτι. Δεν ξέραμε πού μας πάνε τα τέσσερα και το πρώτο βράδυ βρήκαμε ένα ξενοδοχείο για να κοιμηθούμε. Εγώ κοιμήθηκα σαν το βόδι, αλλά την επόμενη μέρα η μάνα μου, που δεν είχε κλείσει μάτι, μου είπε ότι το ξενοδοχείο δεν ήταν και τόσο οικογενειακό. Ήταν ένα μπουρδελοξενοδοχείο.
> Το ότι βρέθηκε ο Γιώργος Κορρές στη ζωή μου ήταν για μένα μεγάλη τύχη. Το 1993 είχε μόλις αγοράσει το πρώτο του φαρμακείο στο Παγκράτι και είχε έρθει στο γραφείο μου για να του κάνω τις κάρτες και μια ταμπέλα για το φαρμακείο. Έπειτα σκέφτηκε να δοκιμάσουμε να συσκευάσουμε τις κρέμες προσώπου που παρήγαγε μόνος του, στο εργαστήριό του. Όταν είδε την πρότασή μου, απογοητεύτηκε, δεν του άρεσε καθόλου. Προσπάθησα, λοιπόν, να τον πείσω λέγοντάς του ότι πρόκειται για μια παγκόσμια δουλειά, που θα αντέξει πολλά χρόνια. Για να είμαι τελείως ειλικρινής, ήμουν κάπως θρασύς. Ναι μεν πίστευα ότι είχε προοπτικές, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Με τα πολλά, ο Κορρές πείστηκε να πάρει το ρίσκο και μετά, ως έξυπνος άνθρωπος που είναι, έπιασε αμέσως τη θετική ανταπόκριση που υπήρξε από την αγορά και απογείωσε την όλη φάση. Σήμερα, τα προϊόντα του βρίσκονται σε 40 χώρες σε όλο τον κόσμο. Απίστευτο, ε;
> Το branding δεν είναι τέχνη. Είναι το πάντρεμα της καλλιτεχνίας με την επιχειρηματικότητα. Κανείς δεν έρχεται να μας ζητήσει να κάνουμε απλώς μια πολύ ωραία αφίσα ή μια πολύ ωραία συσκευασία. Ένας καλός γραφίστας καλείται να κάνει ελκυστικό το προϊόν έτσι ώστε να πουληθεί, να έχει απήχηση στον κόσμο, να λειτουργήσει. Η τέχνη του γραφίστα απλώς δίνει προστιθέμενη αξία στο προϊόν.
> Ένα κακό προϊόν με μια καλή συσκευασία δεν έχει δεύτερη μέρα. Είναι όπως ένας πολύ όμορφος άνθρωπος δίχως περιεχόμενο. Είναι σαν να προσπαθείς να πουλήσεις την Τζούλια. Είναι πολύ όμορφη, αλλά είναι η Τζούλια. Ένα προϊόν, όμως, μπορείς να το φτιάξεις έτσι, ώστε να είναι μια Τζούλια με μυαλό Αϊνστάιν.
> Όταν κάνεις σχέδιο για το σχέδιο, είναι σαν να κάνεις διακόσμηση. Αν θέλεις να κάνεις κάτι παραπάνω, πρέπει να έχει ουσία αυτό που σχεδιάζεις, να έχει βάθος και αξίες. Να δηλώνεις ιστορία -αν υπάρχει-, καταγωγή, ποιότητα, θέση. Δεν αρκεί απλά να ζωγραφίζεις ένα ωραίο σκίτσο και να βάζεις ένα πολύ ωραίο χρώμα.
> Τώρα, εν μέσω κρίσης, όλοι φοβούνται να τολμήσουν και αποζητούν ό,τι πιο συντηρητικό υπάρχει. Είναι σαν να κρατάνε όλοι φοβερές άμυνες, ένα κατενάτσιο του κερατά. Πώς μπορεί να υπάρξει πρωτοπορία κάτω από αυτές τις συνθήκες; Πολύ δύσκολα.
> Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν υπάρχει παραγωγή. Δηλαδή, τα εργοστάσια που παράγουν προϊόντα που θα βγουν στο ράφι είναι ελάχιστα. Κι όταν δεν υπάρχει αυτό, δεν υπάρχει και δουλειά για μας, ή, τέλος πάντων, υπάρχει σε πολύ περιορισμένη γκάμα. Αυτό είναι ένα από τα βασικά προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι νέοι σχεδιαστές. Οι πολύ καλοί, βέβαια, πάντα βγαίνουν μπροστά και δεν χάνονται. Φυσικά, μπορεί ποτέ να μη γίνουν πλούσιοι, αλλά με τη δουλειά μας δύσκολα τα καταφέρνει κανείς, ούτως ή άλλως, σε αυτό. Πάλι καλά που υπάρχουν κάποια βραβεία που μας απονέμονται, έτσι, για το ηθικό της υπόθεσης.
> Όταν μου έγινε η ανάθεση για τις αφίσες από τη Λυρική Σκηνή, ξεκίνησα κάνοντας έρευνα. Ήθελα να δω τι ίσχυε στις μεγάλες όπερες του κόσμου και εκεί είδα πόσο μοντέρνα και πόσο ρηξικέλευθα λειτουργούσαν τα εικαστικά. Σκέφτηκα, λοιπόν, γιατί να είμαστε πάντα μια επαρχιακή όπερα; Στην αρχή, όταν βγήκαν οι πρώτες αφίσες, υπήρξε μια μικρή αμηχανία, ειδικά στους σκληροπυρηνικούς της Λυρικής. Τελικά, όμως, ο κόσμος ανταποκρίθηκε. Το ζητούμενο ήταν να μπουν και νέοι άνθρωποι στη Λυρική κι αυτός ο στόχος επιτεύχθηκε.
> Ο άνθρωπος που με επηρέασε όσο κανείς άλλος είναι ο Saul Steinberg, όχι μόνο για το υπέροχο σχέδιό του, αλλά κυρίως για τις ιδέες και τον τρόπο σκέψης του. Ακόμα και σήμερα τον «συμβουλεύομαι» καμιά φορά.
> Μου αρέσει το κέντρο της πόλης. Μένω στο Κολωνάκι και περπατώ καθημερινά μέχρι τη δουλειά μου, στην Ομόνοια. Πολλές φορές λέω, χαριτολογώντας, ότι ζω στην Ευρώπη, περπατώ στα Βαλκάνια και φτάνω στην Αφρική.
> Γύρω από τη Βερανζέρου, όπου βρίσκονται τα γραφεία μας, υπάρχουν εκατοντάδες ξενοδοχεία και όλοι αυτοί οι τουρίστες που περνάνε από την Αθήνα όλο εκεί τριγύρω θα κοιμηθούν. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό το προϊόν που πουλάμε είναι πάρα πολύ κακό. Αν η Αθήνα θέλει να πουλήσει τον εαυτό της, θα πρέπει να φτιάξει το κέντρο της.
> Όσα χρόνια κυκλοφορούσα με τη μηχανή και το αυτοκίνητο έβλεπα ένα γκρίζο, βαρύ πράγμα. Τώρα που μένω στο κέντρο και κινούμαι με τα πόδια έχω τη δυνατότητα να σηκώσω ψηλά το βλέμμα και να παρατηρήσω τα κτίρια. Η Αθήνα πιστεύω ότι και αρχιτεκτονικά έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον κι ας τη θάβουν οι περισσότεροι. Βέβαια, μετά από τα απανωτά σπασίματα και καψίματα που έχουν γίνει, όλοι έχουν βάλει στα μαγαζιά στόρια για να τα προστατεύουν και έτσι οι δρόμοι έχουν γίνει σκοτεινοί. Η πόλη έχει στερηθεί το φως και τη χαρά που βλέπει κανείς στις παλιές ταινίες, όπου είναι όλα φωτεινά και χαρούμενα.
> Το ίντερνετ είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση, μετά την τυπογραφία. Με κάνει τόσο ευτυχισμένο που καμιά φορά αναρωτιέμαι πώς μπορούσαμε να ζούμε τόσα χρόνια χωρίς αυτό.
> Αυτό που με έκανε να νιώσω καταξιωμένος και περήφανος, χωρίς να το λέω με έπαρση, ήταν όταν ο Steven Heller, που έχει γράψει πάνω από εκατό βιβλία σε σχέση με το branding και το design και θεωρείται ο πάπας στην κριτική του design παγκοσμίως, είχε αναφέρει στους «New York Times» ότι τα εικονογράμματα των αγωνισμάτων που είχα σχεδιάσει για τους Ολυμπιακούς του 2004 ήταν τα καλύτερα στη νεότερη ιστορία των Αγώνων. Δεν είναι και λίγο να εισπράττεις ένα τέτοιο σχόλιο.
σχόλια