Κορυφαίο δείγμα του ρομαντισμού του 19ου αιώνα, ανέβηκε για πρώτη φορά στο Teatro Apollo της Ρώμης το 1853, χαρίζοντας αμέσως στον σπουδαίο Ιταλό συνθέτη τεράστια επιτυχία. Στο Ηρώδειο παίχτηκεξανά το 1982 και τώρα επανέρχεται σε σκηνοθεσία, σκηνογραφία, κοστούμια και φωτισμούς του Στέφανο Πόντα και μουσική διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού.
Ο Τροβαδούρος, έργο βασισμένο στο El Trovador του Αντόνιο Γκαρσία Γκουτιέρεθ (1836), χαρακτηρίζεται απ’ όλα τα στοιχεία του ρομαντισμού: έρωτες, πάθη, θάνατοι, φωτιές, φεγγαρόφωτα, μίση, έριδες, όλα μπλεγμένα σ’ ένα κουβάρι, όπου μόνο ένα τραγικό φινάλε δίνει τη λύση κι εξαγνίζει το κακό μπέρδεμα της μοίρας. Δύο αδέλφια που δεν ξέρουν ότι είναι αδέλφια, μια γυναίκα μήλον της έριδος ανάμεσά τους, μια τσιγγάνα που διψά για εκδίκηση για τον άδικο θάνατο της μητέρας της, μια μονομαχία, φυλακή και μια υποταγή. Όλα οδηγούν σ’ ένα οδυνηρό τέλος με φόντο την Ισπανία του 15ου αιώνα και τα πάθη της, όπου ο κόμης Ντι Λούνα είναι ερωτευμένος με την ωραία Λεονόρα, την οποία διεκδικεί και ο επαναστάτης Μανρίκο, ο γιος της τσιγγάνας Ατσουτσένα και αντίπαλός του στον εμφύλιο. Και οι δύο βρίσκονται στον κήπο της νέας γυναίκας, όπου ο Μανρίκο της τραγουδάει κι εκείνη πέφτει στην αγκαλιά του. Οι δύο άντρες μονομαχούν, κανείς δεν πεθαίνει, αλλά η Λεονόρα παίρνει λάθος πληροφορίες και αποφασίζει να κλειστεί σε μοναστήρι. Ο Μανρίκο, αφού έχει ακούσει την Ατσουτσένα να τραγουδάει ότι κάποτε έκαψε το παιδί της κατά λάθος για να εκδικηθεί και της μάνας της το κάψιμο από τον πατέρα του κόμη, τρέχει να προλάβει τον εγκλεισμό της γυναίκας που αγαπά. Ο Ντι Λούνα πιάνει την Ατσουτσένα, καταδικάζοντάς την σε θάνατο στην πυρά. Ο Μανρίκο τρέχει να τη σώσει, αλλά φυλακίζεται μαζί της. Ο κόμης αναγκάζει τη Λεονόρα να του δοθεί ώστε να χαρίσει την ελευθερία στον αγαπημένο της, εκείνη δέχεται (αλλά παίρνει δηλητήριο, ώστε να μην υποταχθεί σ’ αυτόν) και πηγαίνει η ίδια στον αγαπημένο της, στη φυλακή, για να του ανακοινώσει την απελευθέρωσή του. Πεθαίνει στα χέρια του, εκείνος οδηγείται στην πυρά και στην τελική σκηνή, την ώρα που καίγεται η Ατσουτσένα, αποκαλύπτει στον κόμη ότι έκαψε τον αδελφό του καθώς εκείνη, όταν είχε κατά λάθος ρίξει το δικό της παιδί στην πυρά, προσπαθώντας να εκδικηθεί τον πατέρα
του, κράτησε τον γιο του για δικό της. Τώρα πια έχει πάρει την εκδίκησή της με τον πιο τραγικό τρόπο. Μια περίπλοκη και περίτεχνη όπερα, της οποίας τη δράση και τα πάθη περιέγραψε ο ιδιοφυής μουσικός μέσα από τέσσερις φωνές και μια σειρά από χορωδιακά μέρη.
σχόλια