Μαοϊκοί του post-punk ή οπαδοί του στρουκτουραλισμού; Οι απόψεις διχάζονται για την προέλευση του ονόματος των Gang of Four. Εντούτοις, κανείς δεν αμφισβητεί τη σημασία των Τεσσάρων από το Λιντς στη διαμόρφωση του πολιτικού post-punk, στο οποίο εισήγαγαν από νωρίς στοιχεία της μαύρης μουσικής – από το funk και το dub, μέχρι τη disco (γι' αυτό, άλλωστε, δεν τους άκουγαν οι ακραιφνείς punk). Κι επειδή ο άνθρωπος, εκτός του ότι είναι ζώο πολιτικό, έχει ανάγκη τη σωματική έκφραση του χορού, οι GoF έντυναν τις πολιτικές τους δηλώσεις με φλογερές κιθάρες, εκκωφαντικά μπάσα και εκρηκτικά κρουστά που ξεσήκωναν τα πλήθη – μουσική που ήταν τροφή για το σώμα και το πνεύμα.
Οι καιροί μπορεί να άλλαξαν από τα τέλη των '70s, αλλά ο Andy Gill το αντιλαμβάνεται απολύτως και το εκφράζει θαυμάσια.
Αλλά, όπως συμβαίνει συνήθως με τα γκρουπ που μετρούν αρκετές δεκαετίες στη μουσική, οι GoF έχουν βιώσει πολλές αλλαγές στη σύνθεση, διαστήματα απραξίας και επανασυνδέσεις, όπως εκείνη του 2004, η οποία υπήρξε βραχύβια, αφού προηγουμένως απέφερε μια παγκόσμια περιοδεία κι έναν δίσκο με επανεκτελέσεις. Το 2011, οι Jon King & Andy Gill μπήκαν στο στούντιο και ηχογράφησαν το «Content», έναν δίσκο που άστραφτε σαν έργο νεοεμφανιζόμενης και προικισμένης μπάντας – αλλά χρειάστηκε να απευθυνθούν στους θαυμαστές τους για χρηματοδότηση (o tempora, o mores!– άλλη μια επιβεβαίωση της αποσάθρωσης της μουσικής βιομηχανίας). Εντούτοις, επειδή τα θαύματα δεν διαρκούν πάνω από τρεις μέρες, ο Jon King αποχώρησε την επόμενη χρονιά – «... and then there was one»: δηλαδή, ο κιθαρίστας Andy Gill.
Άλλες ενδιαφέρουσες παρουσίες είναι η μπασίστρια Gail Ann Dorsey, η οποία κάνει φωνητικά στο «First World Citizen», και ο Robert Fruze από το ντουέτο των Big Pink που τραγουδάει στο «Graven Images». Στις κιθάρες, εκτός του Gill, ακούμε τον Γιαπωνέζο κιθαρίστα Hotei – γνωστή προσωπικότητα της post-punk σκηνής στη χώρα του.
Στο booklet του CD (και στο βινύλιο, υποθέτω) υπάρχουν οι οξυδερκείς στίχοι του Gill, οι οποίοι αξίζουν μια προσεκτική ανάγνωση και μελέτη. Οι GoF ήταν πάντοτε το post-punk του σκεπτόμενου και πολιτικοποιημένου κοινού των '80s. Οι καιροί μπορεί να άλλαξαν από τα τέλη των '70s, αλλά ο Andy Gill το αντιλαμβάνεται απολύτως και το εκφράζει θαυμάσια.
Τι άλλο καλό κυκλοφορεί;
σχόλια