«Πήγα με την κόρη μου να δει ένα Τ-shirt που της άρεσε, και με πλησιάζουν ξαφνικά κάτι πιτσιρικάδες skaters ουρλιάζοντας, με εισιτήρια της συναυλίας στο χέρι! Τρέλα...» Η κόρη του Γιώργου Καρανικόλα είναι δέκα χρονών και βιώνει πλέον κανονικά τι σημαίνει να έχεις ροκ σταρ («εναλλακτικού» έστω τύπου) μπαμπά. Η μικρή ήταν αγέννητη όταν, πριν 12 χρόνια περίπου, ο Γιώργος έφευγε για τη Νέα Υόρκη, σηματοδοτώντας έτσι ουσιαστικά την τελευταία στροφή των Last Drive, του πιο σημαντικού, δημοφιλούς και «διεθνούς» ροκ γκρουπ της ταλαιπωρημένης στο είδος χώρας μας. Κανείς όμως δεν θέλει να είναι «αστικός θρύλος» όταν μπορεί να είναι ζωντανή πραγματικότητα, κι έτσι οι Last Drive επιστρέφουν αυτόν το μήνα με δύο συναυλίες στην Αθήνα (ήδη σχεδόν sold out) και μία στη Θεσσαλονίκη, ενώ θα ακολουθήσουν εμφανίσεις στην Πάτρα, τα Χανιά, και στη συνέχεια Ιταλία και Ισπανία - σε μέρη καινούρια αλλά και οικεία από τις ένδοξες ευρωπαϊκές περιοδείες της μπάντας στα τέλη του '80 και στις αρχές του '90. Και μετά; Θα δείξει· ο ανεμοστρόβιλος έχει τεθεί πάντως σε ισχύ... Ο Γιώργος έχει πλήρη συναίσθηση της προσμονής και της συναισθηματικής φόρτισης που έχει η προκαλέσει η προοπτική αυτού του μεγάλου reunion, το οποίο θα φέρει σε απόσταση αναπνοής (και πιθανότατα στενής επαφής λόγω της κοσμοσυρροής) εκπροσώπους πολλών διαφορετικών γενεών, φυλών και αισθητικών αντιλήψεων, αλλά μιας κοινής πεποίθησης για τη θεραπευτική δύναμη του αταξινόμητου rock & roll, ειδικά όταν προέρχεται από τους «δικούς» μας ανθρώπους: «Θα είναι έντονα, το ξέρω, αλλά είναι ήδη έντονα στις πρόβες...» Αντιπαραγωγική διαδικασία η νοσταλγία, το ξέρω, αλλά έχουμε τελικά το δικαίωμα να θυμόμαστε περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να χαμογελάμε. Θυμάμαι έτσι ανέμελα τους Last Drive -μεταξύ άλλων εμφανίσεων- πριν είκοσι (;) χρόνια στο Αλφαβίλ, με support τους (αγαπημένους μου) Mushrooms. Τι πάρτι! Ξέρω, ξέρω... Ξέρω πιο πολλά απ' όσο θα ήθελα πια για τη «διαδικασία», μου είναι πια οικεία η άχαρη «ενήλικη» φάση που τα τραγούδια δεν βρίσκονται στο κέντρο της ύπαρξης, αλλά γεμίζουν κενά στην περιφέρεια. Αλλά πάντα κάτι μένει από τη θολή, έντονη, συναρπαστική (original) μετα-πανκ περίοδο και την περήφανη παρέλαση μηδενισμού και αρνητισμού (αναπόφευκτα βίτσια σ' αυτή τη χώρα, που σε είχαν στην μπούκα κάθε είδους εγχώριες καθεστωτικές δυνάμεις απ' όλο το φάσμα, από τη δεξιά ώς την αριστερά κι από τους λαϊκούς ώς τους έντεχνους), και μετουσιώνεται με τα χρόνια σε κατοχυρωμένη και αδιαπράγματευτη επιθυμία ανεξαρτησίας και ατομικής ελευθερίας... Για να εξορκιστεί πάντως η ένταση του επικείμενου «μεγάλου reunion», ο Γιώργος Καρανικόλας και ο Αλέξης Καλοφωλιάς, αντί κάποιας διεκπεραιωτικής συνέντευξης για Γεγονός, είχαν την ιδέα να φέρουν αδημοσίευτες φωτογραφίες και να καταγράψουν τις αναμνήσεις τους από την περιοδεία των Last Drive στη Γερμανία πριν και μετά την πτώση του Τείχους...
1. «Η τουρνέ του '87 ήταν ένα έπος "μοντάδικης" φιλοξενίας, χιονισμένων τοπίων και μηχανικών προβλημάτων του βαν. Φεβρουάριος... Έπειτα από περιπετειώδη πτήση με ελικοφόρο της Balcan, φτάνουμε στο αεροδρόμιο του Ανατολικού Βερολίνου. Περνάμε τον έλεγχο στο φυλάκιο των Ανατολικών, και αφού τσεκάρουν τα χαρτιά μας αρχίζει μια τρελή διαδρομή από φυλάκιο σε φυλάκιο: Ανατολικογερμανοί, Σοβιετικοί, Δυτικογερμανοί, Αμερικανοί, Βρετανοί και Γάλλοι διεκδικούν χώρο και σχεδόν όλοι έχουν λόγο σε κάθε άφιξη... Παράνοια. Βγαίνουμε από το Βερολίνο, κι ενώ βρισκόμαστε στο «transit road» στο έδαφος της Ανατ. Γερμανίας, η μηχανή του βαν "πεθαίνει". Μακριά, μέσα απ' το χιόνι, βλέπουμε να πλησιάζει ένα τεθωρακισμένο με καμιά δεκαριά φαντάρους. Είναι Ανατολικογερμανοί και μας δηλώνουν ότι δεν μπορούμε να μείνουμε εκεί ούτε στιγμή. Σταματούν ένα περαστικό φορτηγό, μας βάζουν μέσα και υποχρεώνουν τον οδηγό να μας ρυμουλκήσει. Φτάνουμε τελικά στο Αμβούργο, κάνουμε soundcheck, αφήνουμε τα πράγματα στο ξενοδοχείο και γυρίζουμε στο Fabrik για το πρώτο live. Όλες οι φυλές παρούσες: mods, γκαραζάδες, πανκιά, psychobillies...»
2. «...Μάρτιος '87. Τελευταίο live στη Γερμανία, Ντίσελντορφ, στο Okie Dokie Club. Το άλλο πρωί ξεκινάμε για Άμστερνταμ. Φτάνουμε βράδυ στη χιονισμένη πόλη και πηγαίνουμε κατευθείαν στο De Stip, το κλαμπ που θα παίζαμε. Ο τύπος στην είσοδο μας λέει ότι θα μείνουμε σε μια σχολή καράτε που βρίσκεται παραδίπλα, στο Kelly's Karate Club. Οι τοίχοι της σχολής είναι άδειοι, υπάρχουν μόνο αφίσες του Bruce Lee. Ρίχνουμε όπως όπως τα στρώματα στο πάτωμα, αφήνουμε τις κιθάρες και τα υπόλοιπα και βγαίνουμε βόλτα στην πόλη. Γυρνάμε πίσω τα ξημερώματα και την άλλη μέρα παίζουμε μπροστά σε καμιά διακοσαριά mods...»
3. «...Οκτώβριος '89. Βερολίνο, λίγο πριν πέσει το τείχος. Στην ατμόσφαιρα υπάρχει μια διάχυτη νευρικότητα. Ανοίγουμε το BID (φεστιβάλ ανεξάρτητων εταιρειών) μαζί με μπάντες όπως οι Deja Voodooo, οι St. Vitus και οι American Music Club. Η αμοιβή μας για την εμφάνιση ήταν ένα 24ωρο σ' ένα στούντιο της πόλης, όπου ηχογραφήσαμε το Time EP, το οποίο μιξάραμε αργότερα στην Αθήνα. Μαζί μας στο ταξίδι ήταν τα παιδιά από την Hitch-Hyke και ο Χρήστος Δασκαλόπουλος.
4. «...Αύγουστος '91. Μετά από μια κολασμένη νύχτα στο Τιτμόνιγκ (ένα χωριό στη μέση του βαυαρικού πουθενά, δίπλα σε μια λίμνη) φτάνουμε στο Φράιμπουργκ γύρω στις 10 το βράδυ. Ξεπεζεύουμε στο σπίτι των παιδιών που οργανώνουν τη συναυλία και θα μας φιλοξενήσουν, όπου βρίσκεται σε εξέλιξη άγριο πάρτι. Συμμετέχουμε (φυσικά) και καταλήγουμε για ύπνο το άγριο ξημέρωμα. Το μεσημέρι πάμε στο κλαμπ που θα παίξουμε για να υποδεχτούμε τους Dead Moon, που έχουν καταφτάσει.
Το κλαμπ είναι το Jazzhaus, παλιό beat-jazz μαγαζί - χωρητικότητα κοντά στα 500 άτομα. Τα κέφια είναι ανεβασμένα, όλα πάνε καλά, το live χαοτικό και στο Bad Roads το μαγαζί παίρνει φωτιά. Κοιταζόμαστε απορημένοι, δεν το περιμέναμε. Τα πρώτα δέκα λεπτά το κοινό στεκόταν και μας κοιτούσε, σαν να μας ζύγιζε. Μετά το live μάς πλησιάζει μια παρέα από punks. «Ελάτε δίπλα» μας λένε, και πάμε σ' ένα punk μαγαζί της πόλης. Δίνουμε στον dj και παίζει το Inspiration από το Motorpsycho των Deus Ex Machina. Το pogo συνεχίζεται ακάθεκτο... Λίγες μέρες μετά παίζουμε με τους Dead Moon στο Rose Club, ένα από τα ιστορικά clubs της Κολωνίας, στα πλαίσια του Pop Komm του' 91. Ακριβώς απέναντι, σ' έναν μεγαλύτερο χώρο, εμφανίζονται οι SonicYouth, οι Dinosaur Jr και οι Nirvana. Ένα μήνα αργότερα θα κυκλοφορήσει το Nevermind και οι Nirvana θα αφήσουν για πάντα πίσω τους τα μικρά κλαμπ. Το μαγαζί που παίζουμε είναι ασφυκτικά μικρό και ο ιδρώτας κυλάει ποτάμι. Το live των Dead Moon είναι καταιγιστικό. Ακολουθεί πάρτι στο δρόμο με βαρέλια αντί για κρουστά, και φωτιές, παρέα με τους Αμερικανούς All (πρώην Descendents) με τους οποίους έχουμε ήδη βρεθεί στο Μόναχο και θα συναντηθούμε ξανά στη Βρέμη...»
σχόλια