Ο Νίκος Αλεξίου αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Είμαι τυχερός γιατί με το καλημέρα οι καλλιτεχνικοί κύκλοι με αποδέχτηκαν. Δεν είναι κάτι που ψάχνεις η αποδοχή, αλλά όταν το 'χεις δεν μπορεί να μην το εκτιμάς. Φωτο: Αναστασία Βουτυροπούλου / LIFO

Ο Νίκος Αλεξίου αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

0

Mεγάλωσα στο Ρέθυμνο. Το πατρικό μου σπίτι ήταν δίπλα στη θάλασσα κι έτσι ο ήχος της θάλασσας ήταν πάντα εκεί σαν μουσικό χαλί.

• Είπα θα γίνω ζωγράφος, πήρα το καράβι και ήρθα στην Αθήνα. Δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά είναι κι ακριβώς έτσι: Mπήκα ένα βράδυ στο καράβι και το πρωί ήμουν στην Αθήνα, κι από τότε ζω εδώ.

• Δεν πέρασα στη Σχολή Καλών Τεχνών. Δεν ήτανε κάτι που με απασχόλησε ιδιαίτερα πάντως. Ουσιαστικά έκανα αυτό που έκανα από πριν στην Κρήτη και με φυσικό τρόπο συνεχίστηκε στην Αθήνα: Παρακολουθoύσα.

• Έκανα μια μεγάλη βόλτα στην Αθήνα. Μου είχε φανεί μαγική, ήταν τότε το μεταίχμιο της δεκαετίας του '70, οι αρχές του '80. Γνώρισα τόσο κόσμο. Είναι ωραίο γιατί αυτές οι φιλίες είναι οι πιο ισχυρές σήμερα.

• Είχα πέσει με τα μούτρα στις απολαύσεις της ζωής. Χύμα. Θέλεις μια στιγμή να σταθείς, να ξαποστάσεις, να πας και λίγο αλλού. Και πήγα στη Βιέννη. Ήμουν 22 χρονών. Έφυγα όταν είχα ήδη πάρει το Ok για να κάνω την πρώτη μου έκθεση στο «Δεσμό». Είχα κάνει αυτά τα πειράματα με τα κωλόχαρτα, τα οποία τους άρεσαν πάρα πολύ.

Η εμπειρία της Βενετίας ήταν ένα παραμύθι: Είναι ωραίο όταν νιώθεις ότι σε αποδέχονται. Είναι συγκινητικό. Δεν είναι εύκολο να μη σε παρασύρει αυτό το πράγμα, να μη σε ζαλίσει. Εγώ πάντως ζαλιζόμουνα, το ευχαριστιόμουνα και δεν με ένοιαζε.

• Εκείνο τον καιρό είχα αρχίσει να βάφω και να βρέχω αυτά τα μαλακά χαρτιά τουαλέτας: να τα σιδερώνω, να τα κολλάω, να τα ξεκολλάω. Είναι κάτι που πιάνεις στα χέρια σου και δεν ξέρεις τι θέλεις να το κάνεις, αλλά ξαφνικά βλέπεις πως κάτι προέκυψε. Αυτό μου άρεσε, ήθελα να το ξαναδώ: Πώς έγινε αυτή η ένωση του χρώματος με το χαρτί κι άρχισαν να προκύπτουν κάτι σαν σημειώσεις, θα έλεγα, κι αυτό από μόνο του μου ήταν αρκετό. Μετά από τριάντα χρόνια έχει φτιάξει μια μεγάλη ιστορία. Αυτός ο χρόνος που δεσμεύεται, που κλείνει μέσα του μια πράξη, μια ιστορία, είναι κάτι το οποίο το φέρεις, το κουβαλάς συνέχεια κι έχεις την άνεση να ξανανοίγεις αυτό το κουτί και να το κοιτάς. Φτάνει να έχεις έναν νέο τρόπο να το βλέπεις.

• Γιατί έφυγα; Σε εκείνη την ηλικία τα βλέπεις αλλιώς. Είμαι στόκος. Δεν ξεφεύγω εύκολα από αυτό που θέλω να κάνω. Δεν προσπαθώ, δεν μπορώ να πάω αλλού.

• Γύρισα στην Αθήνα και μπήκα στη Σχολή Καλών Τεχνών με μεταγραφή. Μπήκα στο εργαστήριο του Κώστα Γραμματόπουλου - ήταν η τελευταία χρόνια του στη Σχολή Καλών Τεχνών και ήμουν ο τελευταίος και ο μόνος του μαθητής. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα αυτό. Όταν τέλειωσε η χρονιά δεν ξαναπήγα στη Σχολή. Βαριόμουν.

• Είμαι τυχερός γιατί με το καλημέρα οι καλλιτεχνικοί κύκλοι με αποδέχτηκαν. Δεν είναι κάτι που ψάχνεις η αποδοχή, αλλά όταν το 'χεις δεν μπορεί να μην το εκτιμάς. Δεν χρειάστηκε να προσπαθήσω, όμως, ήταν πολύ εύκολο.

Ο Νίκος Αλεξίου αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Mεγάλωσα στο Ρέθυμνο. Το πατρικό μου σπίτι ήταν δίπλα στη θάλασσα κι έτσι ο ήχος της θάλασσας ήταν πάντα εκεί σαν μουσικό χαλί. Φωτο: Αναστασία Βουτυροπούλου / LIFO

• Το '90 με '95 έκανα πάρα πολύ θέατρο. Ήθελα να το κάνω με δικούς με όρους και το έκανα. Όταν κάναμε με τον Παπαϊωάννου τα Τραγούδια στην Κατάληψη ξέραμε τι κάναμε. Εγώ προσέφερα μια κατάσταση, ένα ήδη υπάρχον έργο, έναν τόπο όπου θα εξελισσόταν μια δραματουργία. Μετά από δυο χρόνια κάναμε τη Μήδεια, η οποία έγινε το μεγάλο σουξέ της Ομάδας Εδάφους.

• Με το θέατρο σου δίνεται η δυνατότητα να κάνεις ό,τι σου κατέβει στου Κασίδη το κεφάλι. Σου προσφέρονται οι δυνατότητες να δοκιμάσεις πράγματα κι έγιναν δουλειές εκείνα τα χρόνια που για μένα ήταν ένα θείο δώρο. Νιώθω πως αυτές οι δουλειές άνοιξαν μια καινούργια κατάσταση στο θέατρο. Η δουλειά που κάναμε με τον Λευτέρη Βογιατζή, ο Κατσούρμπος, η Ηλέκτρα της Ρούλας Πατεράκη στο Μέγαρο...

• Το '95, μετά από πέντε χρόνια στο θέατρο, έφτασα να έχω εφτά παραστάσεις και τρεις τέσσερις εκθέσεις σ' ένα χρόνο. Το τελευταίο μου έργο -τι σύμπτωση!- ήταν το Ταξίδι Μακριά της Λούλας Αναγνωστάκη στο Υπόγειο του Θέατρου Τέχνης σε σκηνοθεσία του Μίμη Κουγιουμτζή. Ήταν σαν να είχα πιάσει πάτο. Είχα κουραστεί πάρα πολύ.

• Έφυγα για το Άγιο Όρος για δυο τρεις μέρες κι έμεινα τέσσερις πέντε μήνες. Ξεκίνησε καινούργιο έργο: Πάλι τα μάτια ορθάνοιχτα, πάλι τα 'χα «χαμένα». Προσέφερα αυτό το δώρο στον εαυτό μου κι αφέθηκα σε αυτό το ταξίδι.

• Στο Άγιο Όρος παίρνεις ένα μέσο μεταφοράς, βρίσκεσαι στην Ουρανούπολη και χωρίς να έχεις τίποτα, με τα χέρια στις τσέπες, βρίσκεσαι σε ένα μέρος που ούτε να πληρώσεις χρειάζεται ούτε να κλείσεις δωμάτιο. Xτυπάς μια πόρτα και σου λένε «δεν μπορούμε» ή σε αφήνουν να μπεις. Ήταν μια ανακούφιση όλο αυτό.

• Όταν είσαι σε ένα μέρος όπου τρεις τέσσερις φορές την ημέρα πάνε στην εκλησσία και σταυροκοπιούνται, κάνουνε μετάνοιες και ψάλλουνε, μια φορά δεν θα πας, δυο φορές δεν θα πας, ε, την τρίτη φορά θα πας γιατί όλοι είναι εκεί. Κάποια στιγμή μες στην εκκλησία πάει το βλέμμα πάνω, πάει κάτω, ποιος μπήκε, ποιος βγήκε: Εγώ κοιτούσα το δάπεδο της μονής. Το παρατήρησα μία, δυο. Μετά δεν πας εσύ, έρχεται αυτό και σε βρίσκει σαν χαλκομανία μες στα μούτρα σου.

• Άρχισα να δουλεύω πάνω στο μοτίβο του δαπέδου της μονής αφού επέστρεψα στην Αθήνα. Το δούλευα χαλαρά και σιγά σιγά. Έφτιαχνα κάτι σαν πατρόν. Αυτό το έργο ήταν που πήγε και στην Μπιενάλε της Βενετίας.

Με το θέατρο σου δίνεται η δυνατότητα να κάνεις ό,τι σου κατέβει στου Κασίδη το κεφάλι. Σου προσφέρονται οι δυνατότητες να δοκιμάσεις πράγματα κι έγιναν δουλειές εκείνα τα χρόνια που για μένα ήταν ένα θείο δώρο. Νιώθω πως αυτές οι δουλειές άνοιξαν μια καινούργια κατάσταση στο θέατρο.

• Η εμπειρία της Βενετίας ήταν ένα παραμύθι: Είναι ωραίο όταν νιώθεις ότι σε αποδέχονται. Είναι συγκινητικό. Δεν είναι εύκολο να μη σε παρασύρει αυτό το πράγμα, να μη σε ζαλίσει. Εγώ πάντως ζαλιζόμουνα, το ευχαριστιόμουνα και δεν με ένοιαζε.

• Δουλεύω και σε ένα έργο βασισμένο στο δάπεδο του Σαν Μάρκο στη Βενετία. Είναι σαν τη σπηλιά που ανακαλύπτει ο Αλαντίν στον Αλή Μπαμπά και τους σαράντα κλέφτες. Είναι όπως όταν ανακαλύπτει ένας αρχαιολόγος ένα κόσμημα, ένα θραύσμα, και για να το κατανοήσει πραγματικά πρέπει να το σχεδιάσει. Όχι να το φωτογραφίσει, να το σχεδιάσει. Μόνο έτσι καταλαβαίνει. Αυτό θέλω να κάνω κι εγώ, να το αποτυπώσω, να το σχεδιάσω. Είναι ο μόνος τρόπος να το φάω.

• Ό,τι κι αν πω για την Αθήνα, θα κοινοτοπήσω. Η Αθήνα είναι ο τόπος μου.Το Κολωνάκι; Ακόμα καλύτερα. Μένω στην Ξενοκράτους. Εκεί έχεις τα πάντα, μ' αρέσει που βγαίνω από το σπίτι μου κι έχω ό,τι χρειάζομαι και είναι και γειτονιά. Κατεβαίνω για φαγητό και τρώω με παρέα. Τα μαγαζιά είναι υπέροχα, όλα αυτά τα παρδαλά πράγματα στις βιτρίνες, τα τόσο ελκυστικά...

• Συχνά καθόμαστε μια παρέα, όλοι καλλιτέχνες, στη Λυκόβρυση στην Πλατεία Κολωνακίου, στο ακριανό τραπέζι πάντα. Ένας φίλος μου, ο Ιγκόρ, λέει πως η Αθήνα είναι ο πάτος ενός ηφαιστείου και γύρω γύρω ο ορίζοντας είναι οι γραμμές του ηφαιστείου. Στον πάτο ενός πηγαδιού ζούμε. Δεν μπορείς να βγεις από αυτό - σε ρουφάει αυτό το ηφαίστειο.

Οι Αθηναίοι
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Οι Αθηναίοι / Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Η συνιδρύτρια και διευθύντρια της Black Light και συνδημιουργός της σειράς podcast της LiFO «Ζούμε ρε» δραστηριοποιείται ώστε οι ΑμεΑ να διαθέτουν ίσες ευκαιρίες και απεριόριστη πρόσβαση, δίχως στιγματισμούς και διακρίσεις. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Lorenzo

Οι Αθηναίοι / Lorenzo: «Η techno σκηνή έχει γίνει χρηματιστήριο»

Γνώρισε την techno στη Φρανκφούρτη των αρχών των ‘90s. Ερχόμενος στην Αθήνα, όσο έβλεπε ότι ο κόσμος σοκαριζόταν με τις εμφανίσεις του, τόσο περισσότερο του άρεσε να προκαλεί. Ο θρυλικός χορευτής του Factory και ιδρυτής της ομάδας Blend είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ελισάβετ Κοτζιά

Οι Αθηναίοι / «Τα πρώτα χρόνια λέγανε ότι τις κριτικές μου τις έγραφε ο πατέρας μου»

Η Αθηναία της εβδομάδας Ελισάβετ Κοτζιά γεννήθηκε μέσα στα βιβλία· κάποια στιγμή, τα έβαλε στην άκρη, για να ξανασυναντήσει τη λογοτεχνία μέσα από μια αναπάντεχη εμπειρία. Άφησε το οικονομικό ρεπορτάζ για την κριτική βιβλίου. Τη ρωτήσαμε γιατί το ελληνικό μυθιστόρημα δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση στο εξωτερικό, και δεν πιστεύει πως για το ζήτημα αυτό υπάρχουν απλές απαντήσεις.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Πέθανε Σαν Σήμερα / Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της, η κορυφαία θεατρική συγγραφέας της Ελλάδας, που πέθανε σαν σήμερα, μίλησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια και απλότητα.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Αρετή Γεωργιλή

Οι Αθηναίοι / «Δεν θα σταματήσω να υπερασπίζομαι το δικαίωμα της γυναίκας να νιώθει ελεύθερη να εκφράζεται»

Η Αρετή Γεωργιλή γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια και τα δώδεκα τελευταία χρόνια, αφότου άνοιξε το Free Thinking Zone, ζει εκεί και στην Αθήνα. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατιάνα Μπαλανίκα

Οι Αθηναίοι / Κατιάνα Μπαλανίκα: «Μέσα μου είμαι κουτάβι, γι’ αυτό και με πάταγαν όλοι»

Η ηθοποιός που αγαπήθηκε για τους κωμικούς της ρόλους έκανε μόνο δράμα στη σχολή. Θα ήθελε να ξαναπαίξει στην τηλεόραση αλλά βλέπει πως δεν θυμούνται τη γενιά της πια. Είναι ευγνώμων για τη ζωή της και την αφηγείται στη LiFO - γιατί είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μάριο Μπανούσι

Οι Αθηναίοι / Μάριο Μπανούσι: «Αν δεν εκτεθείς στη ζωή, δεν έχει νόημα»

Ο νεαρός σκηνοθέτης, που έχει ήδη μετρήσει διαδοχικά sold out, άρχισε να βλέπει θέατρο όταν μπήκε στη δραματική σχολή. Του αρέσει η ανθρώπινη αμηχανία, η σιωπή και η ησυχία τον γοήτευαν πάντα. Αν και δεν τα πάει καλά με τα λόγια, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
M. HULOT
Γιώργος Τσιαντούλας, ηθοποιός, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / «Γελάτε γιατί χανόμαστε, κάντε σεξ, ταξιδέψτε, διαβάστε και φάτε, φάτε, φάτε»

Ο πολυσυζητημένος πρωταγωνιστής της ταινίας «Το καλοκαίρι της Κάρμεν», Γιώργος Τσιαντούλας, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ζει στο Παγκράτι, διατηρεί θεατρική ομάδα στα Τρίκαλα, έχει παίξει σε παραστάσεις του Ρομέο Καστελούτσι και του Δημήτρη Παπαϊωάννου και τα πιο ριψοκίνδυνα πράγματα που έχει κάνει είναι «γαστρονομικοί συνδυασμοί σε λάθος στιγμή και λάθος ώρα».
M. HULOT
Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LIFO

Οι Αθηναίοι / Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LiFO

Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού μιλά για τις ανεξίτηλες συναντήσεις της πορείας της, για το πώς πήγε κόντρα στο ρεύμα της εποχής της, για μια ζωή χορτάτη. Δουλεύοντας επί 67 συναπτά έτη δεν ανέχεται να της πει κανείς «τι ανάγκη έχεις;».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αγνή Πικιώνη: «Η Αθήνα έχει εξελιχθεί σ’ ένα μαζικό λούνα παρκ»

Οι Αθηναίοι / «Δυσκολεύονταν να με πλησιάσουν επειδή ήμουν η κόρη του Πικιώνη»

Η Αγνή Πικιώνη, κόρη του οραματιστή αρχιτέκτονα που είχε αφοσιωθεί στη λαϊκή αρχιτεκτονική, μιλά για τη ζωή της δίπλα σε εκείνον, που της έμαθε ότι «ένας απλός άνθρωπος μπορεί να φτιάξει κάτι σημαντικό». Αρχιτέκτονας και η ίδια, φρόντισε να διασώσει και να ταξινομήσει το έργο του. Τη θυμώνει η μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική και πιστεύει ότι η Αθήνα έχει χάσει το στοίχημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιώργος Αρβανίτης: «Έλεγα "είμαι καλύτερος" και δεν με πήρε η φτώχεια από κάτω»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Αρβανίτης: «Πείσμωνα για να γίνω ο καλύτερος και δεν με πήρε η φτώχεια από κάτω»

Από μια νιότη γεμάτη αντιξοότητες, ο τροχός για εκείνον γύρισε, η ζωή του στράφηκε στο φως και έγινε βιβλίο. Η Ευρώπη τον ανακάλυψε από τις ταινίες του Αγγελόπουλου, στις ιστορίες του πρωταγωνιστούν ο Φίνος, ο Μαστρογιάνι και ο Κουροσάβα. Ο πολυβραβευμένος διευθυντής φωτογραφίας που ήταν «πάντα την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος» είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κρίστη Στασινοπούλου: «Έχω φάει τη νύχτα με το κουτάλι, προτιμώ πια να κάθομαι σπίτι»

Οι Αθηναίοι / Κρίστη Στασινοπούλου: «Έχω φάει τη νύχτα με το κουτάλι, προτιμώ πια να κάθομαι σπίτι»

Όλοι τη ρωτούν για τον Παύλο Σιδηρόπουλο όμως έχει ζήσει περισσότερα δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη. Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην Eurovision, αισθάνεται περήφανη που μεγαλώνοντας κατέληξε να κάνει μόνο πράγματα που της αρέσουν. Έχει γυρίσει τον κόσμο με τον Στάθη Καλυβιώτη και τη μουσική τους, μόλις κυκλοφόρησε ένα βιβλίο για τα ταξίδια τους που μετράνε πια 25 χρόνια.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ