Χωρίς Μέτρο (Whiplash)

Χωρίς Μέτρο (Whiplash) Facebook Twitter
0

Σκηνοθεσία: Ντέμιαν Σάζελ

Πρωταγωνιστούν: Μάιλς Τέλερ, Τζέι Κέι Σίμονς 

Βαθμολογία: 4,5/5

Ένα κομψοτέχνημα για την ηθική της παιδείας, τα σύνορα της πειθαρχίας, την ψυχολογική αντικατάσταση του πατρικού προτύπου, τον πόνο και το πάθος για τη μουσική, αλλά και την έννοια του ταλέντου και της μετριότητας, το μικρού μεγέθους, μεταδοτικό και πολυκύμαντο "Χωρίς Μέτρο" ήρθε για να μείνει χαραγμένο στη μνήμη, κάνοντας την μεγάλη έκπληξη της χρονιάς, για τη συμπαγή δομή του, την συγκινητική προσπάθεια του Μάϊλς Τέλερ και το χωρίς περιστροφές και κρατήματα, εκρηκτικό πορτρέτο του σπουδαίου καρατερίστα Τζ. Κ. Σίμονς- η "not my tempo", φοβιστική επωδός του στην ταινία, είναι ήδη κλασσική.

Δεν είναι υποχρεωτικό, αλλά αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα για τον ρυθμό και τα κοψίματα της ταινίας Χωρίς Μέτρο, ρίξτε μια ματιά στα σόλο του μεγαλύτερου ντράμερ όλων των εποχών, του Μπάντι Ριτς, και πιό συγκεκριμένα, στη ζαλιστικών αυξομοιώσεων, ταχύτητας και δεξιοτεχνίας στιγμή του στο Concert for the Americas, που έγινε μάλιστα όταν ο Ριτς διένυε όχι την πρώτη του νιότη. Ο Ριτς αποτελεί μια από τις δύο πηγές έμπνευσης της ταινίας- ο σαξοφωνίστας Τσάρλι Πάρκερ είναι ο άλλος. Η συνεισφορά του Πάρκερ στην ταινία είναι έμμεση και ανεκδοτολογική, αλλά ουσιαστικότατη: κάποτε, ο ντράμερ Τζο Τζόουνς πέταξε με νεύρα ένα πιατίνι προς το μέρος του νεαρού Τσάρλι Πάρκερ, σχεδόν αποκεφαλίζοντας τον, γιατί δεν έμπαινε σωστά στον ρυθμό. Ο Πάρκερ σώθηκε καθώς έσκυψε έγκαιρα και πείσμωσε τόσο, που μετά από ασταμάτητη εξάσκηση, έγινε αυτός που έγινε. Όχι λόγω της άσκησης αυτής καθαυτής, αλλά του πείσματος που επιστράτευσε για να εντοπίσει τα κλειδιά του ταλέντου που δεν είχε μπει στον κόπο να ψάξει. (Κάποιες πηγές υποστηρίζουν πως ο Τζόνσον πέταξε το κύμβαλο στο πάτωμα, κι όχι στο κεφάλι του Πάρκερ. Ακόμη κι έτσι, ο μύθος που επικράτησε δεν αντιβαίνει στο βασικό χαρακτηριστικό της ταινίας, που δνε πραγματεύεται την επανάληψη ως πανάκεια, αλλά τη μαγική στιγμή της αυτογνωσίας, του άλματος για την υπέρβαση).

Στην ταινία, ο διευθυντής της ανώτερης μουσικής σχολής, και απαιτητικότατος δάσκαλος και μαέστρος Τέρενς Φλέτσερ (Τζ. Κ. Σίμονς), απαιτεί ακρίβεια από όλους, και ειδικά από τον επίδοξο τζαζ ντράμερ, τον Άντριου (Μάϊλς Τέλερ), για να κρατήσει το τέμπο των 7/4 στο κομμάτι του τίτλου, το Whiplash, του συνθέτη και σαξοφωνίστα Χανκ Λέβι, πρόδρομου του Ντέϊβ Μπρούμπεκ στα ασυνήθιστα, δύσκολα μέτρα των κομματιών του. Όταν αποτυγχάνει, του πετάει μια βαριά καρέκλα- για να τον σκοτώσει, ή να τον ξυπνήσει; Από εκεί και πέρα, ξεκινάει μια ιστορία αίματος, δακρύων και ιδρώτα. Ο καθηγητής-ρομπότ επιβάλλει τις μεθόδους του στους μαθητές, και δεν υποχωρεί αν δεν πάρει από αυτούς το τέλειο. Διότι έχει μια μπάντα που οφείλει να δέσει, όπως εκείνος νομίζει. Διότι έχει μια καριέρα με υπόληψη, που πρέπει να διατηρήσει πάση θυσία. Διότι δεν πιστεύει πως με συγκατάβαση και γλυκόλογα θα πετύχει ένα άρτιο μουσικό αποτέλεσμα. Και τέλος, γιατί είναι αυτός που είναι.

Η ταινία, που βασίζεται σε μικρού μήκους φιλμ, και που είχε σκηνοθετήσει πάλι ο Ντέϊμιαν Σαζέλ και παρουσίασε με επιτυχία στο φεστιβάλ του Sundance το 2013 (με αποτέλεσμα να του γίνει πρόταση να επεκτείνει το θέμα σε μεγάλου μήκους, πράγμα που έκανε και παρουσίασε στο ίδιο φεστιβάλ ακριβώς έναν χρόνο αργότερα, και πάλι με τον Σίμονς στο ρόλο του Φλέτσερ) εξερευνά το όριο της πολιτικά ορθής εκπαίδευσης, σε σχέση με το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο Φλέτσερ παρουσιάζεται ως ένας πονηρός και δόλιος λοχίας, που με στρατιωτικές τακτικές εκφοβισμού και ταπείνωσης κουμαντάρει ένα σύνολο ικανών νέων, στο δρόμο προς την έκφραση του ταλέντου. Το παράδοξο με την τζαζ μουσική είναι η σύγκρουση ητς ομαδικότητας με τον ατομισμό: αντίθετα με την ασυνθηκολόγητη υποταγή μια ορχήστρας κλασσικής μουσικής στον Θεό μαέστρο, μια τζαμ μπάντα, εκτός ίσως από τις big bands, εξαρτάται πολύ από τις διαθέσεις και το ιδιαίτερο ταμπεραμέντο του καθενός μουσικού ξεχωριστά. Έχει σημειωθεί, σωστά, πως οι ρόκερς δίνουν παράσταση για το κοινό που τους αποθεώνει, ενώ οι τζαζίστες παίζουν βασικά για την πάρτη τους. Ακόμη κι όταν συνεργάζονται, δεν υπάρχει περίπτωση να μην σολάρουν. Η αντίσταση τους κατά της αρχής φαίνεται από την έννοια του jamming, την λαχτάρα για αυτοσχεδιασμό μέσα σε κάποια πλαίσια, που θα τους επιτρέψουν να δείξουν τις ικανότητες και το ταλέντο τους. Ο Άντριου, όπως όλα τα ορμητικά παιδιά της τζαζ (ταλέντο στα τύμπανα από μικρός, όπως φαίνεται από τα παιδικά του βίντεο, όταν πετύχαινε σχεδόν από ένστικτο, το πρώτο του paradiddle) επιθυμεί να επιδείξει τη σφραγίδα του, να λάμψει πριν την ώρα του, και η δουλειά του Φλέτσερ είναι, αφού πονηρά κανακέψει το ταλεντάκι, να το πατάξει για να το δαμάσει στο πνεύμα της μεγάλης του ιδέας, που είναι η ταπεινότητα μπροστά στις ανάγκες της ορχήστρας. Ταυτόχρονα, σιχαίνεται την μετριότητα όσο τίποτε άλλο, αυτό το εκνευριστικό "good job", που δεν αναδεικνύει τίποτε συγκεκριμένο, και οδηγεί στην ομοιομορφία- το ακριβώς αντίθετο του προοδευτικού πνεύματος της τζαζ. Ανάμεσα στον Φλέτσερ και τον Άντριου αναπτύσσεται ένας άρρωστος πατρικός δεσμός, που υποκαθιστά την απαλή σχέση που διατηρεί ο Άντριου με τον ήπιων τόνων, στοργικό, πραγματικό του πατέρα (Πολ Ράϊζερ). Αυτό που φαίνεται να αναπληρώνει είναι το κίνητρο που λείπει, την κινητήριο σπίθα που εξελίσσεται σε κανονική κακοποίηση, τόσο έντονη που η λεκτικότητα της σωματοποιείται, σαν το ωστικό κύμα που ισούται με το χτύπημα από μαστίγιο- το whiplash του τίτλου. Το ηθικό ζήτημα που εγείρεται είναι αν όντως χρειάζεται ένας αφέντης σαν τον Λούις Γκόσετ στον Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν ή τον Λι Ερμί στο Full Metal Jacket, για να βοηθήσει μια λανθάνουσα ιδιοφυία, πιθανώς, να αποκαλυφθεί. Οι κλασσικοί εκπαιδευτές θα απαντήσουν αρνητικά. Το Χωρίς Μέτρο, με όλες τις υπερβολές του, καταλήγει σε μια τέτοια ανατροπή που επιτρέπει στον θεατή να χειροκροτήσει ακόμη και τη λοξή, εκδικητική, σαδιστική στρατηγική του Φλέτσερ, χάρη στο εμπνευσμένο σενάριο και την εντελώς μέσα στο μέτρο σκηνοθεσία του Σαζέλ, τη συναρπαστική ερμηνεία του Τζ. Κ. Σίμονς, που κόβει την ανάσα και σαρώνει τα βραβεία (δικαίως φαβορί για τον δεύτερο ρόλο στα επερχόμενα Όσκαρ) και την συγκινητική, πειστικότατη μαθητεία του Μάϊλς Τέλερ, του παιδιού που ξεχώρισε αισθητά στο Rabbit Hole και το Spectacular Now με τη φυσικότητα του και εδώ ματώνει στα ντραμς- ένας ολοκληρωμένος ηθοποιός που υποδύεται το ακατέργαστο ταλέντο.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τζέιμς Φράνκο και Σεθ Ρόγκεν: Το πικρό τέλος ενός μεγάλου bromance

Οθόνες / Τζέιμς Φράνκο και Σεθ Ρόγκεν: Το πικρό τέλος ενός μεγάλου bromance

Οι κατηγορίες εναντίον του Φράνκο για σεξουαλική κακοποίηση έβαλαν στον γύψο όχι μόνο την καριέρα του στο Χόλιγουντ αλλά και τη στενή φιλία του με τον επί εικοσαετίας κολλητό και συνεργάτη του.
THE LIFO TEAM
15 highlights του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Οθόνες / 15 highlights του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Πάμελα Άντερσον, Αριάν Λαμπέντ, Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, σινεφίλ τέρατα και όλη η νέα ελληνική κινηματογραφική παραγωγή της χρονιάς στην 65η διοργάνωση που για δέκα μέρες (31/10-10/11) θα μεταμορφώσει τη Θεσσαλονίκη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Teri Garr (1944-2024): Το χιούμορ τής έσωσε τη ζωή

Απώλειες / Teri Garr (1944-2024): Το χιούμορ τής έσωσε τη ζωή

Αστεία και ανθρώπινη, η αξιαγάπητη, υπερταλαντούχα Τέρι Γκαρ, που απολαύσαμε στο «Young Frankenstein» και το «Τούτσι» και αγαπήσαμε από τις εμφανίσεις της στο βραδινό talk show του Ντέιβιντ Λέτερμαν, ήταν μια από τις πιο λαμπερές σουμπρέτες του αμερικανικού σινεμά.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντος μας

Daily / Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντός μας

«Μετά από 50 χρόνια στον δρόμο, είναι πολύ αργά για να σταματήσουμε τώρα», δηλώνει μ’ ένα διακριτικό μειδίαμα ο 75χρονος ροκ σταρ σ’ ένα νέο ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής την πρόσφατη περιοδεία του Μπρους Σπρίνγκστιν και της θρυλικής μπάντας του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Paul Morrissey (1938-2024)

Απώλειες / Ο Paul Morrissey (1938-2024) έδωσε φωνή στα «ανθρώπινα σκουπίδια»

Ο εμβληματικός σκηνοθέτης της cult τριλογίας «Flesh» - «Trash» - «Heat» ταυτίστηκε με τον Άντι Γουόρχολ και το νεοϋορκέζικο αβανγκάρντ των ’60s, ως ο πιο ανεξάρτητος από τους ανεξάρτητους.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
10 κινηματογραφικά διαμάντια που μπορείτε να δείτε τώρα στο Ertflix

Οθόνες / 10 κινηματογραφικά διαμάντια που μπορείτε να δείτε τώρα στο Ertflix

Δέκα ταινίες που εξασφαλίζουν δέκα ξεχωριστές προβολές, απαραίτητες για κάθε σινεφίλ, από συγκινητικά δράματα και γαλλικά policier μέχρι καλαίσθητα ντοκιμαντέρ και ατμοσφαιρικά θρίλερ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Παντελής Βούλγαρης: «Δεν έγινα ποτέ κατεστημένο ούτε κατά παραγγελία σκηνοθέτης»

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Παντελής Βούλγαρης: «Δεν έγινα ποτέ κατεστημένο ούτε κατά παραγγελία σκηνοθέτης»

Ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες μας σε μια χορταστική συνέντευξη για τη ζωή, το έργο και τις εμπειρίες που έχει αποκομίσει εδώ και έξι δεκαετίες πίσω από την κάμερα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όταν ο Τζον Λένον πίστεψε ότι είναι ο Τσε Γκεβάρα

Οθόνες / Όταν ο Τζον Λένον πίστεψε ότι είναι ο Τσε Γκεβάρα

Ένα νέο ντοκιμαντέρ ρίχνει για πρώτη φορά φως στους 18 μήνες που ο πρώην Beatle και η Γιόκο Όνο εγκαταστάθηκαν σ΄ ένα ταπεινό διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη, στο οποίο συνέβαιναν καθημερινά έντονες ριζοσπαστικές ζυμώσεις.
THE LIFO TEAM
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
fight club

Οθόνες / «Με συνάντησες σε μια πολύ παράξενη περίοδο της ζωής μου»: 25 χρόνια μετά, ακόμα ζούμε στον κόσμο του Fight Club

Παρότι πραγματεύεται τα δεινά και τις ανησυχίες της Generation X, στα 25 χρόνια που πέρασαν από την κυκλοφορία της η ταινία έχει εισχωρήσει βαθιά στην κουλτούρα και έχει (παρ)ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως.
THE LIFO TEAM