Το εορταστικό 400ό τεύχος μας με το δεύτερο μέρος της «Ιστορίας μιας Πόλης» έτυχε θερμής υποδοχής από τους αναγνώστες, τα μίντια και πλήθος επιστημόνων. Τα συγχαρητήρια και οι επαινετικές κουβέντες –εκτός των άλλων, για την ερευνητική δουλειά αλλά και την καθόλου δυσνόητη παρουσίαση– θα χρειάζονταν ένα ολόκληρο τεύχος για να τυπωθούν. Γι' αυτό ας μείνουμε πιο πολύ στην κουβέντα που προκάλεσαν τα άρθρα μας.
☛ Για τον Αριστόδικο, έναν κούρο-ορόσημο της ελληνικής τέχνης, έγραψε ο αρχαιολόγος Γιώργος Γιαννακόπουλος και ο atman σχολίασε: «Αυτοί οι κούροι σηματοδοτούν μία από τις πολύ σπάνιες μεταβάσεις (3-4 ως 10 φορές σε ολάκερη την Ιστορία ή έστω στον δυτικό πολιτισμό;) στην Τέχνη και την αντίληψη βασικά του ανθρώπου για τον εαυτό του και τη σχέση του με τον κόσμο. Είναι σαν να βλέπεις έργο του Μπρακ ή κάποιων από τους κυβιστές: το αν σου αρέσει ή όχι είναι κάτι σχετικό. Αυτό το οποίο είναι αδιαμφισβήτητο είναι ότι κάποιος είδε για πρώτη φορά τον κόσμο με αυτήν τη ματιά. Αφού αυτό έχει εντυπωθεί, θα μπορούσε κανείς να πει από κει και πέρα ότι ο κόσμος δεν μπορεί να είναι πλέον ο ίδιος».
☛ Πέντε ιστορίες από χώμα και μάρμαρο στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο αφηγήθηκε σε ένα από τα άρθρα του ο δρ. Αρχαιολογίας Κώστας Πασχαλίδης και η youjane σχολίασε: «Συγχαρητήρια για το εκπληκτικό άρθρο σας, κ. Πασχαλίδη! Με συγκίνησε, με έκανε να συναισθανθώ την αγάπη και το πάθος σας για την επιστήμη σας! Πόσο γλαφυρά περιγράψατε τα πρόσωπα, λες και ήσασταν εκεί μαζί τους, αναπνέατε τον μυρωμένο αέρα της δημιουργίας τους και φέρατε και σ' εμάς μια δροσερή πνοή, στους δικούς μας χαλεπούς καιρούς, που δεν έχουν χρόνο ούτε και παιδεία να εκτιμήσουν όπως τους αξίζει τα σπουδαία και αυθαιρέτως χρίζουν άλλα σημαντικά και τα σημαντικά τα καταβαραθρώνουν».
☛ Μερικές παρατηρήσεις έστειλε η Κατερίνα Σ. σχετικά με το άρθρο «Τι έτρωγαν οι αρχαίοι Αθηναίοι» που μας έγραψε ο Flint Dibble: «Εξαιρετικό άρθρο. Διαβάζω σε αυτό: "Τα πέτρινα ημερολόγια των θυσιών και αρχαία κείμενα αποκαλύπτουν συχνές θυσίες ζώων: ένας Αθηναίος πολίτης του 350 π.Χ. μπορεί να παρευρισκόταν σε σαράντα περίπου φαγοπότια μετά θυσιών ετησίως. Κάθε χρόνο η πόλη παρείχε 800 βοοειδή και 500 κατσίκες περίπου και οι δήμοι 200 βοοειδή και 2.500 πρόβατα και κατσίκες. Το τελετουργικό της θυσίας έχει γίνει, ευτυχώς, ευρέως γνωστό από την αρχαία τέχνη, κείμενα και καμένα οστά. Οι Αθηναίοι αφαιρούσαν τη σάρκα από τα μηριαία οστά των ζώων, τα άλειφαν με λίπος και τα έκαιγαν επάνω στον βωμό. Οι φλόγες, ενισχυμένες από το λίπος, έφταναν ως τον ουρανό και η τσίκνα του ψησίματος κατέβαινε στους κατοίκους της πόλης". Πόσο ενδιαφέρον το ότι την κρεατοφαγία τους οι αρχαίοι Αθηναίοι ένιωθαν την ανάγκη να τη μασκαρέψουν με τιμητικές "θυσίες προς τους θεούς". Έστελναν δήθεν τις μυρωδιές στους θεούς κι έτρωγαν οι ίδιοι όλα τα ζώα. Αλλά και πάλι, αυτό κατά τη γνώμη μου δηλώνει έναν άλφα σεβασμό προς τα ζώα –σαν να αισθάνονται την ανάγκη να δικαιολογηθούν, να πουν "πρέπει να τα σκοτώσουμε για χάρη των θεών"– που λείπει απ' τη σημερινή εποχή».
☛ «Ποιος ήταν πραγματικά ο Αλκιβιάδης;» αναρωτήθηκε στο άρθρο της η δρ. Ιστορίας Αγιάτη Μπενάρδου, γράφοντας την ιστορία του. Ο tktk εντόπισε μια έλλειψη: «Είναι λυπηρό που ακόμα και σήμερα οι Έλληνες αρχαιολόγοι/ιστορικοί αγγίζουν το θέμα του ομόφυλου έρωτα "διακριτικά", όταν δεν το αποσιωπούν ή δεν το διαστρεβλώνουν τελείως... Σίγουρα ο έρωτας Σωκράτη-Αλκιβιάδη (πνευματική με εξωτερική ομορφιά) είναι μια εκπληκτική ιστορία και μας περιγράφεται εκτενώς... Γιατί τόσος φόβος ακόμα;».
Κι ο/η el loco έγραψε ένα άλλο trivia: «Υπάρχει μαρτυρία ιστορική σύμφωνα με την οποία ο Αλκιβιάδης ξόδεψε ένα υπέρογκο για την εποχή ποσό για να "αγοράσει" έναν αδέσποτο σκύλο. Όταν τον πήρε στη κατοχή του τού έκοψε την ουρά και τον άφησε πάλι στους δρόμους. Αδικείται από τις κινηματογραφικές βιογραφίες, ίσως είναι ισάξιος του Καλιγούλα σε "κατορθώματα"».
☛ Και τέλος, στο άρθρο-επίλογο της Αργυρώς Μποζώνη για το πώς είναι να ζεις σε μια πόλη με τόση ιστορία, σχολίασε ο atman: «Σε σχέση με τα ερείπια, πάσχουμε από μια κλασικομανία: η Αθήνα δεν έσβησε το 404 π.Χ., ούτε με το κλείσιμο του 4ου αι. π.Χ. Αυτή η κλασικομανία και η άγνοια των ιστορικών περιόδων που τη διαδέχθηκαν μας κάνει να αισθανόμαστε και μειονεκτικά και αποκομμένοι τελικά από κάτι που είναι μια απώτατη κληρονομιά μας, εφόσον δεν γνωρίζουμε τα ενδιάμεσα συνεκτικά στάδια».
σχόλια