Αθηναία της εβδομάδας στο προηγούμενο τεύχος ήταν η Thalia Mavros, η Ελληνίδα πρώην creative director του αμερικανικού «Vice» και ιδρύτρια του «Front», η οποία, μέσα από μια χειμαρρώδη συζήτηση με τον M. Hulot για τη ζωή και την πορεία της, αναφέρθηκε, εκτός των άλλων, στην παγκόσμια μιντιακή υποκρισία.
»Ο αναγνώστης Νίκος Νικολαΐδης αναφέρει: «Θα συμφωνήσω με τη Thalia Mavros ότι η υποκουλτούρα είναι ένα ζωτικό κομμάτι της κουλτούρας και ότι έχει αντικατασταθεί από την πολιτική στην εποχή Τραμπ, όμως αυτό υποδηλώνει κάτι πολύ πιο σοβαρό από την ανικανότητα μιας κοινωνίας να εμβαθύνει πέραν της celebrity-based μιντιακής επιφάνειας. Είναι αποτέλεσμα: α) της γενικότερης κρίσης των μίντια, β) αυτής των δύο μεγάλων κομμάτων, γ) της αντίδρασης της αριστεράς στους συστημικούς δημοκρατικούς, δ) της ραγδαίας ανάπτυξης της οικονομικής, άρα και κοινωνικής, ανισότητας, ε) του γεγονότος ότι τα ID Politics (π.χ. το γκέι κίνημα, το φεμινιστικό κ.ά.), παρότι σημαντικότατα θέματα, έχουν παρτικιουλαριστικές εφαρμογές και στόχους, σε αντιπαράθεση με την ίδια την πολιτική που στα λόγια ενός κριτικού έχει φτάσει να "προσφέρει κοινό όραμα ζωής" ("Rauch", Nov 9, 2017).
»Αυτό που πιστεύω, όμως, πάνω απ' όλα είναι ότι για έναν υγιώς σκεπτόμενο άνθρωπο, έναν άνθρωπο με στοιχειώδες ένστικτο ανθρωπιάς, τα ID Politics δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τον αγώνα ενάντια στα εγκλήματα –πολλές φορές μαζικά– πολέμου. Ειδικά, μάλιστα, όταν αυτοί που το παίζουν πυροσβέστες και σωτήρες ενός άλσους έχουν κατακάψει με εμπρησμούς ολόκληρα δάση! Κι αυτό πληρώνουν οι "μπλε" τώρα. Και δικαίως κατά τη γνώμη μου. [...] Οι Δημοκρατικοί πρέπει να αφήσουν τα ad-hominem στον Τραμπ και να κοιτάξουν στον καθρέφτη. Να δουν την ποιότητα του CNN, του SNL και των άλλων "φιλελεύθερων" μίντια (τους). Η εξήγηση (και η συμπεριφορά) π.χ. του Νταν Λέμον (CNN) για το τι σημαίνει "ψεύτικα νέα" θα προκαλούσε γέλια και σε έναν πρωτοετή φοιτητή στις Πολιτικές Επιστήμες. Δεν πρέπει να λησμονούμε τον βίο των Δημοκρατικών και τα εγκλήματα πολέμου, επειδή ο Τραμπ επιτίθεται στα αμερικανικά Ιdentity Ρolitics».
☛ «Ποιος θέλει να σκοτώσει τα Λατινικά στη Μέση Εκπαίδευση;» τιτλοφορούνταν το άρθρο του Θοδωρή Αντωνόπουλου σχετικά με την πολυσυζητημένη κατάργηση των Λατινικών από τις Πανελλήνιες και την αντικατάστασή τους από την Κοινωνιολογία. Ο Τονατάλλο σημειώνει: «Πήρε τον υπουργό ο πόνος για τη λανθασμένη εκμάθηση των Λατινικών... και τα καταργεί ("πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι")! Έχω την εντύπωση ότι η κατάργηση των Λατινικών είναι ο πρόδρομος για την κατάργηση των Αρχαίων. Πάντως, νομίζω ότι θα είχε ενδιαφέρον να διαβάσουμε στο άρθρο και γνώμες επιστημόνων από άλλους κλάδους. Πώς νιώθει π.χ. ένας πανεπιστημιακός σε κάποιον κλάδο της θετικής κατεύθυνσης που δεν μπορεί να διαβάσει το Philosophiæ Naturalis Principia Mathematica από το πρωτότυπο ή τι έχει να πει ένας άλλος που μπορεί; Θα μου πείτε, στην Ελλάδα πολλοί (μην πω οι περισσότεροι) δεν γνωρίζουν ποιος ήταν ο Νεύτωνας, θα γνωρίζουν ότι τα Λατινικά ήταν η lingua franca (η ποια;) της επιστήμης μέχρι τον 19ο αιώνα;».
Ο Ashton Heston III αντιτείνει: «Ήδη από την εποχή του Διαφωτισμού, αλλά κυρίως μετά τη Γαλλική Επανάσταση και τη δημιουργία συστημάτων εθνικής παιδείας (και τον σταδιακό παραγκωνισμό της Καθολικής Εκκλησίας από τον χώρο της Παιδείας), τα Λατινwικά (ως Νέα Λατινικά) παύουν σχετικά απότομα να είναι η κοινή γλώσσα της επιστήμης και οι επιστήμονες αρχίζουν να γράφουν μαζικά στις εθνικές τους γλώσσες. Φυσικά, αν ψάξει κανείς μπορεί να βρει και επιστημονικές μονογραφίες του 19ου αιώνα στα Λατινικά, κυρίως στη Ζωολογία (λόγω Linnaeus και συστήματος ταξινόμησης των οργανισμών). Επίσης, αρκετοί μαθηματικοί στα νεανικά τους χρόνια ακολουθούσαν το παράδειγμα του Νεύτωνα (ενίοτε και κάπως ανταγωνιστικά ως προς αυτόν) και έγραφαν στα Λατινικά, κυρίως τις διατριβές τους. Και, φυσικά, ο φοιτητόκοσμος στα πανεπιστήμια έκανε πλάκα με τα Λατινικά, φτιάχνοντας αστείους νεολογισμούς σε μια γλώσσα που πολύ συχνά ήταν υποχρεωμένοι να γνωρίζουν, η οποία όμως είχε καταστεί απομεινάρι του αποκλειστικού ρόλου που έπαιζε παλαιότερα η Εκκλησία στην εκπαίδευση».
☛ Η συνέντευξη της Μάρας Μεΐμαρίδη στον Χρήστο Παρίδημε αφορμή τη μεταφορά του βιβλίου της «Οι Μάγισσες της Σμύρνης» στο θέατρο ήταν από τα πιο δημοφιλή θέματα του LIFO.gr την εβδομάδα που πέρασε και οι απόψεις της σχολιάστηκαν ποικιλοτρόπως. Ο zero-gravity αναφέρει χαρακτηριστικά: «Αν όντως υπήρχαν αυτά τα ντοκουμέντα που ισχυρίζεται πως υπάρχουν, τα μπαούλα κ.λπ., θα τα είχε σε κοινή θέα. Κάποτε ισχυριζόταν πως η τράπουλα που εξέδωσε ήταν αποκατεστημένο αντίγραφο αυτής που της κληροδοτήθηκε, όπου φυσικά δεν υπάρχει τίποτα πρωτότυπο. Όλες οι εικόνες είναι αντίγραφα έργων γνωστών ζωγράφων, ακόμα και τα μοτίβα στο φόντο. Κάποιος που ξέρει πολύ λίγα πράγματα από Ιστορία της Τέχνης μπορεί να το αντιληφθεί. [...] Νομίζω πως αυτό που την κάνει αντιπαθή είναι η προσπάθειά της να δώσει θρησκευτική διάσταση σε όλο αυτό και να το εξαργυρώσει μέχρι εκεί που δεν πάει».
σχόλια