Το ρεπορτάζ του M. Hulot «Γκραφιτοτουρίστες της συμφοράς: H νέα μάστιγα της Αθήνας» ήταν από τα πιο σχολιασμένα των προηγούμενων ημερών στο LIFO.gr. Γράφει το βλαχάκι: «Τα territorial pissings των γκραφιτάδων και δη τα άτεχνα είναι πρόβλημα βέβαια, ειδικά σε εν λειτουργία κτίρια, αλλά είναι κι άλλα πράγματα που είναι χάλια: οι δρόμοι με τα μπαλώματα, τα σπασμένα πεζοδρόμια και οι αγωγοί, οι ταμπέλες-διαφημιστικά-led-αυτοκόλλητα που είναι παντού, η βρομιά, η στάση-στάθμευση αυτοκινήτων, το μπετόν παντού, τα άσχημα κτίρια με τις ό,τι να 'ναι προσθήκες».
Ο Προσωρινώς ο Ποκοπίκος έχει διαφορετική άποψη και απαντά: «Βλαχάκι, είσαι λάθος, γιατί αυτή η τακτική χρησιμοποιείται για να "αποδυναμώσει" το επί της συζητήσεως πρόβλημα, βάζοντας άλλα, επίσης προβλήματα. Είναι κοινώς ένα καλογραμμένο "ναι, αλλά και ο Γιωργάκης...". Για τα σπασμένα πεζοδρόμια/δρόμους υπάρχουν οι δήμοι για να τους αποδοθούν ευθύνες (άμα το αποφασίσουμε ποτέ), οι ταμπέλες, τα led κ.λπ. είναι επιγραφές καταστημάτων, λογικά υπάρχει κείμενη νομοθεσία, για τη βρομιά είναι υπεύθυνος ο εκάστοτε δήμος, τα παράνομα παρκαρισμένα έχουν πινακίδες άρα και οδηγούς που είναι υπόλογοι γι' αυτά, για το μπετόν και τις προσθήκες να σου θυμίσω ότι η Αθήνα ήταν πόλη των 10.000 και σε λιγότερο από έναν αιώνα έγινε πόλη των 5.000.000.
»Τα γκράφιτι είναι παράνομα στην πλειονότητά τους (όπως η αφισοκόλληση), αφού δεν γίνονται κατόπιν αδειοδότησης είτε του δήμου (δημόσια κτίρια) είτε ιδιωτών (πολυκατοικίες). Το μπετόν δεν μπορούμε να το διορθώσουμε χωρίς να γκρεμίσουμε, τα γκράφιτι και την αφισοκόλληση όμως μπορούμε».
☛ Αίσθηση προκάλεσε το άρθρο των Γιάννη Πανταζόπουλου και Βασίλη Καψάσκη με τίτλο «Αποκλεισμός ή ξεμπρόστιασμα; Τελικά, με ποιον τρόπο πρέπει τα media να αντιμετωπίζουν τους νεοναζί;» που γράφτηκε με αφορμή την προβολή στην Αθήνα του αμφιλεγόμενου ντοκιμαντέρ Τα κορίτσια της Χρυσής Αυγής.
Σχολιάζει, μεταξύ άλλων, ο Γράφων: «Την αλήθεια για την περίεργη ησυχία γύρω από τη Χ.Α. τη λέει ο Κωστής Παπαϊωάννου και αφορά την "ανοιχτή επιβουλή κατά του πολιτεύματος". Όλες οι πράξεις των χρυσαυγιτών είναι είτε τρόπος για την αλλαγή του πολιτεύματος είτε δείχνουν παντελή έλλειψη σεβασμού στο πολίτευμα. Ό,τι κάνουν είναι συνάρτηση της έλλειψης σεβασμού στο πολίτευμα. Αλλά το πολίτευμα δεν το επιβουλεύονται μόνο οι χρυσαυγίτες.
»Στην Ελλάδα υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό που είτε άμεσα είτε έμμεσα είναι κατά της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, κατά του κράτους δικαίου με διαχωρισμό εξουσιών. Στην Ελλάδα, όσον αφορά τον σεβασμό στο πολίτευμα, υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό ομοϊδεατών των χρυσαυγιτών που είτε έχουν απλώς άλλο target group εχθρών είτε δεν είναι τόσο φανατικοί της βίας».
☛ Η Μαρίνα Πετρίδου και ο Πάρις Ταβιτιάν επισκέφθηκαν «Μια αυτάρκη οικο-κοινότητα που ζει σε ένα μαγικό κτήμα στην Ανάβυσσο». Ο byronwilliams επισημαίνει: «Κυκλική οικονομία, αειφορική καλλιέργεια και ανθεκτικές οικο-κοινότητες δεν είναι απλώς μια τάση από το '60 αλλά μια βιώσιμη εναλλακτική υψηλής προστιθέμενης αξίας. Μια ένσταση μόνο στο θέμα της αυτάρκειας: από τη στιγμή που βασίζονται σε υποδομές κοινής ωφέλειας (νερό, ηλεκτρισμό, επικοινωνίες, οδικό δίκτυο) δεν είναι απόλυτα αυτάρκεις, εξαρτώνται από το κράτος. Το ίδιο ισχύει και για την ιδιοκτησία τους, που και πάλι το κράτος την προστατεύει. Σε κάθε περίπτωση, χίλιες φορές καλύτερα μια φάρμα στην Ανάβυσσο από ένα καζίνο στο Ελληνικό».
☛ Απολαυστική ήταν η στήλη του Δημήτρη Πολιτάκη στο προηγούμενο τεύχος, ο οποίος, με αφορμή τις πασχαλινές διακοπές μοιράστηκε «Αναμνήσεις από το Ρομίλντα», το θρυλικό πλοίο του στόλου του Αγούδημου. Ο Μαύρος Γάτος θυμάται: «Δεν έχτισα σπίτι, δεν πάντρεψα κόρη, αλλά, εκτός από ταξίδι με πλοίο του Αγούδημου, τις δεκαετίες '80-'90 οργώναμε το Αιγαίο και με πλοία του Βεντούρη και του Αγαπητού. Για τα πλοία του τελευταίου ίσχυε το ρητό: "Όλοι οι καλοί χωράνε (αλλά και κάμποσοι κακοί)". Δεν είμαι σίγουρος ότι ξέρω τι πάει να πει ζωή, ήταν όμως φανταστικά τα καλοκαίρια εκείνη την εποχή. Και δεν είναι μονάχα ότι έχω γκριζάρει για τα καλά και απλώς νοσταλγώ αρκετά στοιχεία εκείνης της εποχής...».
☛ «Αμέριμνοι και παρανοϊκοί» ονομαζόταν το άρθρο περί φιλελευθερισμού του Νικόλα Σεβαστάκη. Ο Spyroumel αναφέρει: «Μία ακόμα όμορφη άποψη. Δεν μπορώ να μην κατατάξω τις διαφορετικές ποιότητες των φιλελευθερισμών ανά χώρα/κουλτούρα/πολιτισμό. Δηλαδή στη Χ χώρα ο φιλελευθερισμός δεν επιθυμεί να δει ότι υπάρχουν άλλες απόψεις και να δώσει χώρο, με αποτέλεσμα τμήματα πληθυσμού και πολίτες να θεωρούνται extremists. Στην Ψ χώρα ίσως να μη θέλουν να δουν ότι ενώ υπάρχει το κακό, όλοι ζούμε ειρηνικά. Στην Ω χώρα υπάρχουν φιλελεύθεροι, όπως τους διαβάζουν στα βιβλία, αλλά οι τοπικές προσλαμβάνουσες δεν έχουν καμία σχέση με τον φιλελευθερισμό κ.ο.κ. Ως άσκηση μου αρέσει ο τρόπος που το προσεγγίσατε».
σχόλια