☛ Η λίστα των θαμμένων «επιτευγμάτων» του Κώστα Σημίτη («O κατά φαντασίαν εκσυγχρονιστής»), που έγραψε ο Σταύρος Διοσκουρίδης δίχασε και συζητήθηκε πολύ. «Χωρίς να εξιδανικεύω τον Σημίτη, αυτό δεν είναι άρθρο, είναι η προεκλογική εκστρατεία του Καραμανλή το 2004 (με τη γνωστή συνέχεια)», έγραψε ο Βαγγέλης, όμως, παρότι ο Σημίτης έκανε περισσότερα καλά απ' όσους τον ακολούθησαν, η έλλειψη αυτοκριτικής του στο βιβλίο του μας ανάγκασε να θυμίσουμε και τα στραβά του. «Αν δεν υπήρχε ο Σημίτης, ο Τσοχατζόπουλος δεν θα ήταν υπουργός Άμυνας αλλά πρωθυπουργός. Σαν να το ξεχάσατε», γράφει ο steliosll. (Έχει όντως δίκιο και ευχαριστούμε την τύχη μας που γλιτώσαμε τα χειρότερα.) Συνεχίζοντα ς, τονίζει: «Τα περί "πλαστών στοιχείων για να μπούμε στην ΟΝΕ" έχουν θέση στην "Bild" που ωρύεται για τους απατεώνες Έλληνες, αλλά σίγουρα όχι στη LifΟ. Η Γαλλία και η Γερμανία μπήκαν στην ΟΝΕ με ελλείμματα πάνω από το όριο. Η απόφαση για ένταξη της Ελλάδας ήταν πολιτική, όπως πολιτική ήταν και η απόφαση να ενταχθούν μαζικά στην Ε.Ε. δέκα χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ δέκα χρόνια αργότερα. Το γαλλογερμανικό διευθυντήριο ευθύνεται αποκλειστικά για το γεγονός ότι ποτέ δεν υπήρξαν σοβαροί έλεγχοι στα δημοσιονομικά των κρατών... Κι αν ήμουν στη θέση των κοινοπραξιών που εκμεταλλεύονται το αεροδρόμιο, το μετρό κ.λπ., προσωπικά δεν θα αισθανόμουν καθόλου "ευνοημένος" (όπως γράφετε) από τις τότε συμφωνίες, όταν ξέρω πως πρέπει να περιμένω δεκαετίες για να αποσβέσω τα χρήματα που έριξα σε μια χώρα που καταρρέει και κανείς δεν ξέρει τι κυβέρνηση θα προκύψει αύριο». «Ενώ ακόμη δεν έχουμε αυτοκινητόδρομο Αθηνών-Θεσσαλονίκης και κτηματολόγιο», γράφει, από την άλλη, ο Jos Conrad, «ο πρωθυπουργός που ψήφισα την πρώτη τετραετία του για να μας εκσυγχρονίσει περισσότερο ενδιαφέρεται για τον εξωραϊσμό της παρακαταθήκης και την υστεροφημία του παρά για την αυτοκριτική του. Τόσες νύχτες πνευματικής μέθεξης στο Μέγαρο, τέτοια στενή φιλία με τον υπερδιανοούμενο Βέλτσο, καθόλου δεν βοήθησαν;».
☛ «Το δικαίωμα στη χρεοκοπία» υπερασπίστηκε ο Γιάνης Βαρουφάκης στο ομώνυμο άρθρο του, προκαλώντας όμως μια απορία στον Vasilis More Bass: «Άμα ουσιαστικά δεν υπάρχουν κάποιες κυρώσεις όταν χρεοκοπείς, αλλά αντίθετα σπεύδει το κράτος να σε στηρίξει με λεφτά των φορολογουμένων, όπως έγινε με την General Motors, ποιος ο λόγος να έχεις μια υγιή επιχείρηση και να μην ανοίγεις συνέχεια καινούργιες επιχειρήσεις, τις οποίες και θα χρεοκοπείς όποτε σε βολεύει;». Ο Kostaps, γράφοντας από την Αμερική, συμπλήρωσε: «Μετά την κήρυξη πτώχευσης τι γίνεται σε μια χώρα, και ειδικά στην Ελλάδα, όπου η παραγωγή είναι σε πολύ άσχημα επίπεδα; Θα κάνει όλη η χώρα κωλοτούμπες στον αέρα, μπας και προσελκύσει επενδυτές;». Η ΑfroditiP ήταν πιο αισιόδοξη: «Όσον αφορά τη χρεοκοπία χωρών, πολλές χώρες έχουν χρεοκοπήσει στο παρελθόν και μετά έχουν δανειστεί ξανά. Η εμπιστοσύνη των δανειστών, κατόπιν χρεοκοπίας, θα εξαρτηθεί, μεταξύ άλλων, από τα σημάδια και τις προοπτικές αυξητικής τάσης της ανάπτυξης. Για την Ελλάδα, αυτή θα ήταν μια προοπτική, να ξαναρχίσει από την αρχή». Με αυτό διαφώνησε, όμως, ο darthpin, γράφοντας: «Χρεοκοπία στην ουσία σημαίνει ξεκίνημα από το μηδέν. Η όλη ιδέα του πακέτου διάσωσης είναι να ξεκινήσει κανείς από ένα-δυο βήματα πιο πάνω».
☛ Μιλώντας για τα περιοδικά στα οποία έγραφε κατά καιρούς, ο Νίκος Δήμος με το «Requiem» του άνοιξε μεγάλη κουβέντα για τα έντυπα σήμερα. «Κύριε Δήμου, αν αφήσουμε τους προγονόπληκτους στις αναμνήσεις τους και δούμε τα πράγματα ως έχουν», είπε ο Hercules, «θα παρατηρήσουμε πως μια χώρα με πληθυσμό λιγότερο από μιας αμερικανικής πόλης έχει υπερβολικά πολλά έντυπα. Η ποδοσφαιρική μας ποιότητα δικαιολογεί τέτοια ποσότητα αθλητικών εντύπων; Και ξέρετε πώς συντηρούσαν δημοσιογράφοι-εκδότες έντυπα και εφημερίδες με 500-800 φύλλα κυκλοφορία - πήγαινε σύννεφο η διαπλοκή. Έπειτα, σας φαίνεται ο ελληνικός λαός τόσο διαβαστερός-βιβλιοφάγος; Νομίζω πως εδώ είναι εμφανής η αναντιστοιχία: η ποσότητα κατά της ποιότητας...». Ο asmilon ήταν πιο αισιόδοξος: «Πιστεύω πως υπάρχει αρκετός χώρος ακόμα για καλά περιοδικά, αλλά πρέπει να είναι προσεγμένα, με πρωτότυπο υλικό και φυσικά να έχουν προσιτή τιμή, ειδικά στους καιρούς που διανύουμε». Μιλώντας για τους «Τέσσερις Τροχούς» και τον εκδότη τους, ο anon1935 έγραψε: «Το πρόβλημα του Καβαθά είναι πως από κάποιο σημείο και πέρα μισούσε τα αυτοκίνητα. "Τι; Θα γράφω για μπουλόνια και λαμαρίνες;", αναρωτιόταν. Ένιωθε πως ήταν πλασμένος για μεγάλα πράγματα. Φανατικός Ελληνάρας, ήθελε να σώσει την Ελλάδα κ.λπ. Προσπάθησε να κάνει τους 4Τ πολιτικο- κοινωνικό περιοδικό, χωρίς μεγάλη επιτυχία. Και τα έκανε θάλασσα στα οικονομικά. Θα έπρεπε με την κυκλοφορία και τη διαφήμιση των 4Τ να ήταν ζάπλουτος...». Τέλος, ο γλυκόπικρος aristogeton έγραψε για τα έντυ- πα που χάθηκαν: «Γεια σου, Νίκο, με τα "χάρτινα σπίτια" (που σημαδιακά ενώνονται -ως απόντες- στη LifO!). Θυμάμαι τον Ν. Γ. Πεντζίκη: "O πεθαμένος άνθρωπος είναι ένας λίθος πολύτιμος". Πολλά από τα περιοδικά και έντυπα που δεν υπάρχουν πια ακόμα λάμπουν στα μάτια μου...».
posts γράμματα e-mails
*Στείλτε μας Feedback: [email protected]
σχόλια