Για το άρθρο του Γιάννη Κωνσταντινίδη «Το photoshop ως Εξκάλιμπερ κατάκτησης της ομορφιάς»: «Σήμερα τα αρετουσάριστα συγκινούν επειδή έχει μπουκώσει το μάτι από το ρετούς! Όταν γείρει η πλάστιγγα στο αρετουσάριστο, θα μπουκώσει το μάτι από το φυσικό και θα στραφούν πάλι σε κάποιο ρετούς. Επιπλέον, κάθε πολιτισμός, κάθε περίοδο, έχει το κάλλος της, που επί της ουσίας εξυμνεί μια συμβολικά εξιδανικευμένη μορφή, τόσο για άντρες όσο και για τις γυναίκες. Αυτό δεν λειτουργεί ως άλλοθι αλλά ως εξήγηση μιας ανθρώπινης ροπής. Τα πρότυπα αλλάζουν, αλλά όχι η κοινωνική ροπή προς αυτά. Τα "αντιδραστικά" πράσινα μαλλιά, το χύμα, το punk κ.λπ. αποτελούν πρότυπα/συμβολισμούς κι ας υπόσχονται την κατάργηση όλων των προτύπων. Το ρετούς λειτουργεί ως τελετουργία στην εξύμνηση του κάλλους, αρνητικό γίνεται είναι όταν ο συμβολισμός περνιέται για θέωση που μπορεί να επιτευχθεί από τον καθημερινό άνθρωπο, μετατρέποντας το δέος σε ανασφαλή μιμητισμό. Καμιά γυναίκα δεν θα αποκτήσει το χαμόγελο της Μόνα Λίζα, τα στήθη της Αφροδίτης, τα οπίσθια της Καρντάσιαν, κανένας άντρας δεν θα αποκτήσει το σώμα του Απόλλωνα (παλαιού ή σύγχρονου)». (Σχόλιο του Προσωρινώς ο Ποκοπίκος)
• Για το άρθρο του Άγγελου Κλειτσίκα σχετικά με τον νέο δίσκο (αλλά και τη ζωή) του Beck: «Ο Beck είναι σαϊεντολόγος δεύτερης γενιάς. Πήγε μέχρι τη Γ' Γυμνασίου στο Apple School της περιοχής Los Feliz στο Λος Άντζελες, ένα σχολείο υπό τη διεύθυνση σαϊεντολογίας μέχρι το 1985, οπότε και έκλεισε. Στη συνέχεια, προσπάθησε να πάει σε δημόσιο λύκειο, αλλά τα παράτησε γιατί, όπως και πολλοί άλλοι σαϊεντολόγοι δεύτερης γενιάς (σαν τη Lisa Marie Presley, την Juliette Lewis και τη Leah Remini), δεν μπόρεσε να φτάσει το επίπεδο γνώσεων που χρειαζόταν για να το παρακολουθήσει, αφού στο γυμνάσιο της σαϊεντολογίας δεν διδάσκονται βασικές γνώσεις κριτικής σκέψης, φυσικής κ.λπ. Επιπλέον, η σαϊεντολογία θεωρεί τα παιδιά ενήλικες "παγιδευμένους" σε μικρό σώμα και τους ωθεί να βρουν όσο πιο σύντομα γίνεται δουλειά κι έτσι να μπορέσουν να πληρώσουν τα courses που προσφέρει η Εκκλησία. Στην ηλικία κατά την οποία ο Beck θα παρακολουθούσε μαθήματα στο λύκειο (1986-1989), ολοκλήρωσε μερικά courses σαϊεντολογίας με το όνομα Beck (ή Bek) Campbell, συμπεριλαμβανομένων των "Essentials of Dianetics" και "Pro TRs". Για την ιστορία, ο Beck είναι clear (κάτι σαν επίπεδο στη θρησκεία του, απαλλαγμένος από engrams)».
• Για το κείμενο «Βασίλης Λεβέντης, αυτή η αταξινόμητη και εξοργιστική περίπτωση» του Γιάννη Πανταζόπουλου: «Κάποιος ο οποίος μιλάει για περιορισμό παροχών, Δ.Υ., ρουσφετιών, περιορισμό υψηλών συντάξεων, απλή αναλογική και κυβερνήσεις συνεργασίας (κανονικές, όχι ανίερες συμμαχίες) δεν γίνεται να είναι γραφικός. Γραφικό μπορεί να είναι κάποιες φορές το ύφος του. Για να γίνει πιο ξεκάθαρο, γραφικός είναι ο Αυτιάς, ο Δ. Βεργής και ο "Ζορό" της συμπρωτεύουσας. Κατά τη γνώμη μου, ένας βασικός λόγος που έχει απαξιωθεί είναι ότι το κοινό στο οποίο απευθυνόταν ήταν εκείνο που θα έπρεπε να περιορίσει τα μικρο-προνόμιά του και το μικρο-βόλεμά του. Αυτός είναι και ένας λόγος που τον "ανακάλυψαν" όταν τελείωσε το πάρτι». (Σχόλιο του/της AlTrop)
• Για τη συνέντευξη του Αθηναίου της Εβδομάδας Δημήτρη Πολιτάκη στον M.Hulot: «Mε αφορμή το διεισδυτικό αυτό κείμενο, να πω δυο λόγια για την προσωπική μου εμπειρία καθώς μεγαλώνω. To βιώνω, λοιπόν, ως απελευθέρωση από όλα εκείνα που είχα συσσωρεύσει στα νιάτα μου. Είμαι ελαφρύτερος από προκαταλήψεις, δεν νιώθω καμία ανάγκη να αποδείξω το παραμικρό σε κανέναν και καμία ανάγκη για αποδοχή ή ανάγκη του ανήκειν σε κάποια ομάδα. Στη νιότη υπήρχαν έντονα τα παραπάνω. Υπάρχει αυτογνωσία και ενσυναίσθηση σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι στη νιότη. Και το κυριότερο και ανεκτίμητης αξίας, εσωτερική γαλήνη. Oχι, ειλικρινά δεν θα 'θελα να ξαναγινόμουν 20 ή έστω 30. Υπήρχαν νιάτα, ναι, ένταση, πάθος, αλλά και άγνοια, και σκοτάδι, κι ένας νους που βασανιζόταν από την ίδια του την κατάσταση. Αυτήν τη στιγμή, όσο περίεργο κι αν ακούγεται σε κάποιους, νιώθω πολύ καλύτερα ως "γηραιότερος" άνθρωπος». (Σχόλιο του no-body)
• Για το άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη «Η Εκκλησία και το παιχνίδι με τον φόβο»: «Υπάρχουν (πολλά) κράτη τα οποία είναι ανεξίθρησκα, με διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους και τα πηγαίνουν περίφημα. Ο διαχωρισμός αυτός δεν συνεπάγεται σε καμία περίπτωση απαγόρευση της θρησκείας, απλώς διαχωρίζει τη θρησκευτική ηγεσία από την πολιτική, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει. Παράλληλα, με τη μη αναγνώριση επίσημης θρησκείας διευκολύνονται σημαντικά οι αλλόθρησκες μειονότητες. Μακάρι, κάποια στιγμή, στο πλαίσιο της κοινωνικής πολιτικής να επέλθει ο πλήρης και επίσημος διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους και στην Ελλάδα. Πάντως, δεν μίλησε κανείς για απαγόρευση της θρησκείας, απλώς πολλοί (και δικαίως κατά τη γνώμη μου) κατακρίνουν την παρέμβαση της Εκκλησίας σε θέματα πολιτικής, ειδικά όταν πρόκειται για τη διάδοση τόσο αναχρονιστικών απόψεων και την τρομοκρατία της κοινής γνώμης». (Σχόλιο του/της daydreamcatcher)
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια