☛ «Μουντιάλ στο μπαλκόνι» τιτλοφορούνταν το γλυκόπικρο, νοσταλγικό άρθρο του Δημήτρη Ρηγόπουλου, με το οποίο εξέφρασε όσους ήταν παιδιά τη δεκαετία του '80. Ο/η paramagazo σχολίασε, σχετικά με την παραδοχή του αρθρογράφου πως, σε αντίθεση με τους περισσότερους, ήταν χαρούμενος όταν γύριζε στην πόλη και τελείωνε το καλοκαίρι: «Ευτυχώς, υπάρχουν κι άλλοι. Εγώ ντρεπόμουν να το παραδεχτώ. Ακόμα και τώρα ο ενθουσιασμός μου γίνεται λόγος κοροϊδίας, ότι είμαι παράξενος: δηλαδή είναι παράξενος αυτός που χαίρεται και στην καθημερινότητά του και όχι αυτός που ζει για το επόμενο τριήμερο». Και ο Πάνος Ντ. μας έγραψε με e-mail: «Πόσες αναμνήσεις μού ξύπνησε το άρθρο σας αυτό! Όσοι μεγαλώσαμε τη δεκαετία του '80 ζήσαμε τον ήλιο της πόλης, τα καλοκαιρινά απογεύματα και τις παρέες στη γειτονιά πολύ περισσότερο από τα σημερινά παιδιά. Χωρίς κινητά, iΡad και άλλα σχετικά, επικοινωνούσαμε καλύτερα και ουσιαστικότερα. Πόσο κρυφτό, κυνηγητό, βόλτα με ποδήλατα και παιχνίδια με τα panini απολαύσαμε. Στη γειτονιά μου, τη Δάφνη, όπου μεγάλωσα, οργανώναμε και παιχνίδια τύπου "τηλεπαιχνίδια" με έπαθλο μικρά δωράκια και όλη η γειτονιά γινόταν μια παρέα. Έτσι μεγαλώσαμε και κρίμα που οι σημερινοί νέοι δεν μπορούν να συλλάβουν αυτές τις εικόνες!».
☛ Για τo «Δικό μας καλοκαίρι στην πόλη» έγραψαν όλοι οι συντάκτες μας ως status update την περασμένη εβδομάδα και στο LIFO.gr καλέσαμε τους αναγνώστες μας να κάνουν το ίδιο. Να μερικές απ' τις «συνεισφορές» τους: 14:17: «Να περπατάς στους δρόμους της γειτονιάς τα βράδια και ν' ακούς από τα μπαλκόνια το πιρούνι να χτυπάει στο πιάτο, καθώς κόβει το καρπούζι. Και οι σαγιονάρες σου να κάνουν φλιπ-φλοπ». _erin: «Αχ, και τα νυχτολούλουδα! Το μεθυστικό άρωμα που ξεφεύγει από τα νυχτολούλουδα!». no-body: «Η πόλη είναι πρωτεύουσα νησιού, τζιτζίκια παντού όλη τη μέρα, τουρίστες που ζητούν πληροφορίες, "please, do you speak english, we are lost...", ανοιχτά παράθυρα, κρύος καφές στην πλατεία, μεσημέρια με ανεμιστήρα και κουβέντα με τον σκυλάκο που θέλει τη βόλτα του, αγάπη μου, ναι, θα κατέβουμε, να πέσει πρώτα ο ήλιος, να δροσίσει λίγο».
☛ O τερατώδης ανασχηματισμός. Στο άρθρο του ο Χρήστος Χωμενίδης έγραψε πως «η φρέσκια κυβέρνηση πληροί όλες τις προϋποθέσεις για μια πανηγυρική ήττα, αντάξια ενός σπαγγέτι γουέστερν. Μιας παρωδίας δηλαδή», κάνοντας τον αναγνώστη με το ευφάνταστο ψευδώνυμο Άδειο Λεωφορείο να γράψει στα σχόλια της ηλεκτρονικής δημοσίευσης του άρθρου: «Το κορυφαίο ήταν η αλλαγή του Άδωνη με τον Βορίδη! Όχι πως άλλες τοποθετήσεις ήταν πιο νορμάλ, αλλά λέμε». Πάντως, με αφορμή ένα σχόλιο του Δον Ιδιώτη («Η ιστορία επαναλαμβάνεται, λένε, είτε ως τραγωδία, είτε ως φάρσα. Είναι φανερό ότι ζούμε την εποχή της φάρσας. Οσονούπω και η τραγωδία...»), ο Ashton Heston III έγραψε: «Η ρήση είναι του Καρόλου Μαρξ. Λέει επακριβώς τα εξής: "Hegel remarks somewhere that all great world-historic facts and personages appear, so to speak, twice. He forgot to add: the first time as tragedy, the second time as farce...". Συγκρίνει τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη με τον Λουδοβίκο Ναπολέοντα (τον Ναπολέοντα Γ') και λέει ότι τα γεγονότα μοιάζουν σαν να συμβαίνουν δύο φορές – την πρώτη με τραγικό τρόπο και τη δεύτερη με τον χαρακτήρα της φάρσας. Στη ουσία λέει πως η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται (αφού η υποτιθέμενη "επανάληψη", η φάρσα, είναι καταφανώς διαφορετική απ' το πρωτότυπο, άρα δεν μπορεί να θεωρηθεί επανάληψη). Ο Μαρξ, πιθανόν λόγω της ραβινικής καταγωγής του, είχε ανεπτυγμένη την αίσθηση της ειρωνείας. Στην ουσία σχολιάζει την ανάγκη των μετριοτήτων να αντιγράψουν τις μεγάλες προσωπικότητες που προηγήθηκαν (γιατί οι ίδιοι δεν έχουν τίποτα καινούργιο να προσφέρουν). Αυτή η τάση των μέτριων ηγετών βρίσκει φυσικά ανταπόκριση, γιατί όσοι άνθρωποι είναι γεννημένοι οπαδοί, σχεδόν πάντα "νοσταλγούν" εποχές και γεγονότα (ή πολιτικά συστήματα, βεβαίως-βεβαίως...) τα οποία έχουν εξιδανικευτεί. Ας όψεται ο κύριος Τσίπρας και οι συν αυτώ. Ο οποίος, δε, προσπαθεί να αντιγράψει ένα πολύ προβληματικό πρότυπο που δεν ήταν καν πρωτότυπο. Χώρια που δεν έχει τις ικανότητες του Ανδρέα (ούτε κατά διάνοια)».
☛ Με αφορμή το ρεπορτάζ της Σιμόνης Σούρσου «Oι πισίνες της Αθήνας – 15 δημοτικές πισίνες για οικονομικές βουτιές» έγινε ο εξής, ενδιαφέρων, αν μη τι άλλο, διάλογος: Dorakikou: «Σε αυτές τις πισίνες, όμως, δεν μπορείς να κάνεις και ηλιοθεραπεία. Να μας προτείνετε πισίνες τέτοιου είδους». BlackHeart «Το χλώριο είναι το καλύτερο αντηλιακό. Ιδίως τώρα που καλοκαίριασε, το 80% των κολυμβητών πάει στις ανοιχτές πισίνες γι' αυτό τον λόγο».
☛ «Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα» ονομαζόταν το άρθρο του M.Hulot σχετικά με το πώς η τραγουδίστρια Πάολα ορίζει, καλώς ή κακώς, την καλοκαιρινή αθηναϊκή νύχτα. Κάποιοι αναγνώστες μπορεί να αναρωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν να ασχολήθηκε η LiFO με την Πάολα. Ο freepress, ας πούμε, το έκανε, και μας έγραψε σαστισμένος: «Ασυναίσθητα τσέκαρα να δω και, ναι, διάβαζα άρθρο στη LifΟ!». Ο ثانوس του απάντησε στο καπάκι: «Δεν πειράζει, η ζωή δεν σταματάει στο BIOS».
σχόλια