☛ «Στα ελληνικά πεζοδρόμια βλέπει κανείς το επίπεδο κοινωνικής παιδείας του λαού μας» γράφει ο Νίκος Νικολαΐδης - ΣΦ για το άρθρο του Δημήτρη Κυριαζή «Οι λακκούβες στους δρόμους».
«Πληγώνομαι όταν βλέπω την αδιαφορία του κόσμου, το άλυτο πρόβλημα του πάρκινγκ, την αισθητική τρομοκρατία του ανεξέλεγκτου γκράφιτι, την εγκατάλειψη των παλιών νεοκλασικών από ανθρώπους που τυφλά ταυτίζουν κάθε καινούργιο trend με την πρόοδο. Είναι ένας αντικατοπτρισμός της αδυναμίας μας να συλλάβουμε τη χώρα ως ένα ενιαίο πρότζεκτ.
Αυθάδης ηχορρύπανση, αποστασιοποίηση από την ενεργή σχέση μας με το αστικό περιβάλλον, ωχαδελφισμός αναμεμειγμένος με οπορτουνισμό και αφ' υψηλού πόζα παρτικιουλαρισμών (πανάκριβο μπαρ με φοβερό εσωτερικό ντιζάιν δίπλα σε τόνους από αισθητικά σκουπίδια) αποδεικνύουν ότι τουλάχιστον για την Αθήνα και τον Πειραιά, η μισή Ελλάδα ζει σε δύο πόλεις που δεν αγαπά, δεν συμπαθεί, δεν φροντίζει.
Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αρκετές μεμονωμένες προσπάθειες (δενδροφυτεύσεις σε πάρκα, κινητοποιήσεις κατοίκων για διάφορα ζητήματα που αφορούν την ποιότητα ζωής στα μεγάλα αστικά κέντρα, δράσεις από τους Μονουμέντα, Ατενίστας, τους πάνθηρες, από τον Γιώργο τον Ζουπάνο, τον πανεπιστημιακό, ομάδες καθαρισμών παραλιών κ.ο.κ.).
Δεν κρύβω, όμως, ότι το έλλειμμα κοινωνικής παιδείας εξακολουθεί να υπάρχει, στερώντας τον λαό μας από μια πιο αναβαθμισμένη ποιότητα ζωής, κυρίως στις πόλεις. Όταν το 2011 πήγα στην Οδοποιία στην Αθήνας 16 και ζήτησα να βουλώσουν μια λακκούβα μπροστά στο Αρχαιολογικό Μουσείο, στο πεζοδρόμιο, έπρεπε να τους πω ότι έχω σχέση με τους "New York Times" για να μου πουν ότι: "Δεν είναι υπευθυνότητά μας, αλλά θα το κάνουμε. Θα πάρουμε τηλέφωνο και θα ρίξουν έναν κουβά τσιμέντο...». Το κάναν, αλλά σαν να ήταν αγγαρεία.
Η αισθητική που βγάζει το αστικό τοπίο της μισής Ελλάδας διαμορφώνει τις αξίες και την ψυχοσύνθεσή μας. Είναι ό,τι είμαστε και όσοι το αποφεύγουν ή το σνομπάρουν, δίχως να προσπαθούν να το καλυτερεύσουν, αρνούνται την κοινωνικο-πολιτική τους υπόσταση μέσα στην κοινωνία της».
☛ Ο Ευγένιος Αρανίτσης ξεκίνησε τη νέα στήλη του, και τα σχόλια ήταν ενθουσιώδη: «Έχω ακόμα το ντοσιέ με τα άρθρα του, κομμένα από την "Ελευθεροτυπία"» γράφει ο Panos Sara. «Τότε που έφτιαχνα βδομάδα τη βδομάδα το προσωπικό μου λεύκωμα φιλοσοφικών ανακουφίσεων. Και να τος πάλι, πιο απαραίτητος από ποτέ, τώρα που ο πανικός από την έλλειψη αίσθησης ικανότητας ερμηνείας του γίγνεσθαι νιώθεις να σε καταπίνει...».
Τέλος, ο Βασίλειος Κελλίδης έγραψε το εξής: «Καλέ μας φίλε, άλλο δεν κάνεις από το να προσπαθείς να μαζεύεις τα πούπουλα πού σκόρπησε στους πέντε ανέμους ο εξομολογούμενος αμαρτωλός στην υπέροχη ταινία, της οποίας μου διαφεύγει ο τίτλος, με την εξαίσια Μέριλ Στριπ ως μέγαιρα. Βυθίζεσαι έτσι σε μια τυφλότητα λευκή (...) εσένα, δε, σε βάζει στο επίκεντρο της σκέψης μας και κάθε φορά άλλο δεν πετυχαίνουμε, παρά να βρίσκουμε εκεί ένα νόμισμα γυαλιστερό, σαν να το ξέπλυνε η βροχή! Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε για να καταπραΰνουμε κι εσένα;».
☛ Με αφορμή το κείμενο της Τίνας Μανδηλαρά για τα βιβλία του χειμώνα ο δοκιμιογράφος Νίκος Ανδρουτσόπουλος μας έγραψε σχετικά με τα ποιητικά έργα της χρονιάς:
«Η κ. Τίνα Μανδηλαρά, στη μεστή και συνοπτική βιβλιοπαρουσίαση στο πρώτο τεύχος του 2016, αναφέρεται και σε καταξιωμένους συγγραφείς με σημαντικά έργα. Ωστόσο, λείπει η ποίηση και η αναφορά σε ποιητικά έργα. Λόγου χάριν, στην πολύ αξιόλογη ποιητική συλλογή Έξι Ευρωπαίοι ποιητές σε μετάφραση Αλέξανδρου Ίσαρη (Gutenberg, Οκτώβριος 2015) με ποιήματα των Γκέοργκ Τρακλ, Ρίλκε, Γκότφριντ Μπεν και άλλων. Ένα άλλο, πολύ αξιόλογο επίσης ποιητικό βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα (από τον ίδιο εκδότη) είναι επιλογή από το ποιητικό σύμπαν του Αλβάρο ντε Κάμπος, κατά κόσμον Fernando Pessoa, σε επιμέλεια της Μαρίας Παπαδήμα. Πρόκειται για ποιητικά κομψοτεχνήματα γραφής, γλώσσας, διαύγειας, απλότητας, λυρισμού και αισθημάτων, όπως δηλαδή πρέπει να είναι η αληθινή ποίηση, η οποία στην εποχή μας (ιδιαίτερα στη χώρα μας) έχει χάσει την απλότητα και τον ρυθμό της και έχει γίνει δυσνόητη, χωρίς γλωσσικό πλούτο. Η αληθινή ποίηση οραματίζεται την ηχώ των πραγμάτων, τα οποία παραμένουν μετέωρα και σιωπηλά, αναμένοντας την τελική τους ταξινόμηση από τον στοχαζόμενο λυρικό ποιητή. Μέσα από μία διαδικασία "κατανόησης" των φαινομένων, καθώς και μέσα από την απεραντοσύνη των λέξεων, οι οποίες αναμένουν τη διαύγεια και την έμπνευση του ποιητή. Χωρίς έμπνευση –βλέπε Ρεμπό– δεν υπάρχει ποίηση. Το κέντρο αναφοράς μιας ποιητικής που θέλγεται από την απλότητα μέσω της έμπνευσης αποσκοπεί στο να κατοχυρώσει, χωρίς ηθικολογίες, την ιδιότητα του ποιητή ως λυρικού όντος, που θέλγεται από έναν στοχαστικό λόγο απέναντι σε φαινόμενα ύπαρξης και ανυπαρξίας. Το επιπλέον που μπορεί να προσδοκά κανείς από μια τέτοια ποίηση είναι η ενόραση μιας καινούργιας αρχής, αυθύπαρκτης και "αυθεντικής"».
σχόλια