☛ Το μεγάλο μας αφιέρωμα στο φτηνό φαγητό στην Αθήνα συζητήθηκε πολύ και απ' ό,τι φαίνεται θα αποδειχτεί χρήσιμο για αρκετό κόσμο. «Είναι το καλύτερο πράγμα που έχετε κάνει ποτέ» έγραψε ο Μ.Μαν. «Είχα κρατήσει και το περσινό σας αντίστοιχο αφιέρωμα και με είχε βοηθήσει να ανακαλύψω ένα σωρό ωραία μέρη». «Ενδιαφέρον... Ευαγγέλιο θα το κάνω!» πρόσθεσε για το αφιέρωμα η ΓΜΜ. Η Αγγελική σχολίασε: «Πλούσιος οδηγός εστιατορίων στην Αθήνα. Οι έθνικ γεύσεις συναρπάζουν με τη φαντασία στην ανάμειξη των υλικών». Τέλος, ο oberon, συμφωνώντας με το σχετικό άρθρο της Νίκης Μηταρέα, έγραψε: «Ο Τέλης με τα μπριζολάκια του φοβερός, και καλός άνθρωπος. Δίνει φαγητό σε αρκετό κόσμο που δεν έχει χρήματα».
☛ «Είναι ταξικό το θέμα του δυστυχήματος με την Πόρσε;» αναρωτήθηκε ο Θοδωρής Αντωνόπουλος με άρθρο του στο LIFO.gr. «Σε μια χώρα με 1.500 νεκρούς τον χρόνο από τροχαία, αναρωτιόμαστε εάν είναι "ταξικό" ένα δυστύχημα» σχολίασε ο sn07. «Για το ατύχημα του τραγουδιστή, η "πλέμπα", θυμάμαι, κατηγόρησε την Πόρσε, όχι το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά. Προχτές η κυβέρνηση μείωσε τα πρόστιμα παράβασης ΚΟΚ, καμία διαμαρτυρία. Σήμερα ζητάμε αύξηση των προστίμων. Αύριο θα προσπαθούμε να σβήσουμε τα δικά μας...»
☛ «Χαίρομαι που ξαναδιαβάζω editorial του Τσαγκαρουσιάνου, από το "01" στο "Symbol" και στη LiFO» μας έγραψε με e-mail ο Άρης Ρ. «Μέσα στα χρόνια νομίζαμε ότι οι πολιτικοί, αυτοί οι άλλοι, δεν θα μας χαλούσαν τα μικρά δικά μας πράγματα, αλλά μιλάμε για αδηφάγα όντα».
☛ Ο ηθοποιός Άγγελος Αντωνόπουλος ήταν ο Αθηναίος της περασμένης εβδομάδας και μίλησε στον Χρήστο Παρίδη για την πλούσια σε δράση και έρωτα ζωή του. Σχολίασε ο/η ΒρεΜπας...?: «Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, η μορφή και η φωνή αυτού του ανθρώπου μού έβγαζαν πάντα ένα αίσθημα σεβασμού. Πρέπει να είναι πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος, πέρα από καλός ηθοποιός». Και η Lohen Conan πρόσθεσε: «Ενδιαφέρων και γλυκύτατος τελικά. Τον συναντούσα κατά καιρούς στην παιδική μου ηλικία στην Αρχαία Ολυμπία. Συνήθως το Πάσχα, που ερχόταν, ή για κάποια άλλη γιορτή. Ήταν πάντα γοητευτικός και συνοδευόταν από καλλονές. Επίσης, είναι απίστευτο ότι αυτός ο άνθρωπος είναι 85 ετών! Ενεργός, μάχιμος και καλοδιατηρημένος, με πολύ βάθος. Μακάρι να μεγαλώσουμε έτσι!».
☛ Η designer Κατερίνα Ζουρίδη μας ξενάγησε στη γειτονιά της, την Καλλιθέα, και ο Charlie πρόσθεσε μερικά ενδιαφέροντα trivia: «Mια και αναφέρθηκες στη δεκαετία του '90, να προσθέσω τον τύπο που έσκαγε στην πλατεία και τραγουδούσε ολόιδια με τον Β. Παπακωνσταντίνου. Επίσης, στην Καλλιθέα, στην οδό Σαπφούς 49, βρίσκεται το μουσείο της Έλλης Αλεξίου. Στην Καλλιθέα υπήρξαν οι πρώτες φυλακές της Αθήνας (εκεί όπου κρατούνταν και ο Μπελογιάννης), στο σημείο όπου σήμερα βρίσκεται το σχολείο του Αγίου Νικολάου. Τέλος, στην περιοχή βρίσκεται το Μουσείο Αφής και, αν δεν κάνω λάθος, πρέπει να υπάρχουν πέντε σε όλο τον κόσμο».
☛ Στην κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση Γενικός Γραμματεύς, που παίζεται στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, ο αναγνώστης giorgos_dermi μας έγραψε: «Από το κείμενο γίνεται σαφές ότι η κριτικός της LiFO αγνοεί τη θεατρική φόρμα, η οποία με έξυπνο και καλοδουλεμένο τρόπο μπορεί να σχολιάσει, να νοηματοδοτήσει εκ νέου τη δραματουργία ή ακόμη και να την απογειώσει. Με την επιτυχημένη εφαρμογή και απόδοση της φόρμας το ίδιο το θέατρο μπορεί να αποκαλυφθεί στον θεατή. Αυτό ακριβώς συνέβη με την εν λόγω παράσταση. Η χρήση της λειτούργησε εξαιρετικά επιτυχημένα σε ένα κείμενο χωρίς ιδιαίτερο βάθος και νόημα – παρ' όλα αυτά, η κριτική σας αναπαράγει και επικεντρώνεται στον λόγο του κειμένου–, έτσι η σκηνοθέτις κατάφερε όχι μόνο να το αναδείξει αλλά και να το "εκμοντερνίσει". Ούτως ή άλλως, στη χώρα που ζούμε το κείμενο δεν είχε κάτι παραπάνω να πει πέρα από αυτό που βιώνουμε όλοι καθημερινά. Όσον αφορά τα τραγούδια του έργου, κάποιοι μπορεί να τα βρουν κουραστικά και αρκετά, ενώ κάποιοι άλλοι αστεία ή ακόμη και ενδιαφέροντα. Έτσι κι αλλιώς, η χρήση του μουσικού κουτιού αποτελεί μια εξαιρετικά πρωτότυπη ιδέα. Η παράσταση όμως στο σύνολό της μπορεί να χαρακτηριστεί καλοδουλεμένη στη λεπτομέρεια και απολύτως χορογραφημένη. Οι περισσότεροι ηθοποιοί, δε, ξεχωρίζουν όχι μόνο για το προσωπικό τους ταλέντο αλλά και για την άψογη εφαρμογή της θεατρικής φόρμας επί σκηνής, με τρόπο τέτοιον ώστε το έργο να αποκτά ένα ακόμη ενδιαφέρον. Άλλωστε, τόσο "πλαδαροί" είναι οι ελληνικοί τρόποι από την επαρχία ως τα γραφεία των βουλευτών μας στην πρωτεύουσα, από τον 19ο αιώνα μέχρι και τον 21ο. Η δουλειά αυτή, βεβαίως, συνδυάζεται άψογα με τα εικαστικά. Το κλείσιμο του έργου με τη φωτισμένη, τραγική φιγούρα του Γενικού Γραμματέα στο κέντρο της σκηνής, την ξαφνική αποδόμηση των υπόλοιπων χαρακτήρων –που είμαστε όλοι εμείς– και την "αποκάλυψή" τους (αποκάλυψη του ίδιου του θεάτρου στον θεατή) δίνει άλλη διάσταση στην παράσταση».
