• Μένω σε ένα διαμέρισμα, όχι ιδιαίτερα μεγάλο, προς το μικρό θα έλεγα. Η περιοχή στην οποία βρίσκεται αυτό το διαμέρισμα βρίσκεται εις τη μεγάλη κοιλάδα που κείται όπισθεν του Υμηττού και ονομάζεται Μεσόγεια, εκεί που κατά κάποιον τρόπο είχε αναπτυχθεί ένα κομμάτι της νέας suburbia πάνω σε παλιές εξοχές και αμπέλια, λοφίσκους και τούμπες μυστήριες.
- Αν προχωρήσω περαιτέρω και κατέβουμε με το Google Earth στη γειτονιά μου, θα βγάλω το «μου» γιατί δεν τη νιώθω γειτονιά μου. Αλλιώς ξέρω τις γειτονιές από μικρό παιδί στη Θεσσαλονίκη κι αυτή που ζω τόσα χρόνια τώρα δεν είναι γειτονιά. Πρόκειται για τόπο διαμονής άσχετων μεταξύ τους ανθρώπων σε μια πολίχνη που, έτσι όπως φτιάχτηκε, δεν είχε, ούτε έχει, τις προϋποθέσεις γι' αυτή την κοινωνικότητα.
- Κατοικώ στο no man's land πολλά χρόνια, έχοντας μετατοπίσει και μετακομίσει όλο μου το ενδιαφέρον στον μικρό μου κόσμο που είναι το δωμάτιό μου. Θα ρωτήσετε, γιατί ακόμα μένω εκεί. Απλούστατα γιατί δεν υπάρχει δυνατότητα και ίσως, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, βαριέμαι να μετακομίζω. Ίσως, πάλι, συνήθισα να μη με ενδιαφέρει το αδιάφορο περιβάλλον.
Δεν θα καλούσα στη γειτονιά μου κάποιον που θα ήξερα πολύ καλά πως περνάει περίοδο έντονης καταθλίψεως, πιστέψτε με. Αυτό το κακό δεν θα το έκανα.
- Για να πω κι ένα καλό, έτσι για γούρι, έχει φύση, έχει ησυχία, τόση που την ακούς, άρα μέσα της βρίσκουν χώρο οι δικοί σου, προσωπικοί θόρυβοι. Έχει επίσης πολύ ουρανό. Βλέπω πολύ ουρανό, έχω μάθει απ' έξω όλα τα σχήματα των νεφών.
- Το θέμα είναι ποιος επιλέγει ποιον. Για να πω την αλήθεια, δεν έχω καταλήξει ακόμα σε μια επαρκή εξήγηση για το λόγο που επέλεξα να μένω εδώ. Θα αναφέρω πρακτικές ανάγκες, δηλαδή υποχρεώσεις μιας πεζότατης πραγματικότητας μέσα στις οποίες θεωρείς πως εσύ κάνεις την επιλογή, αλλά, τουναντίον επιλέγουν αυτές για σένα. Με συναντάτε σε μια περίοδο αναθεωρήσεων και συμπερασμάτων για μένα, για άλλα και άλλους. Θέλω να φύγω από αυτό το μέρος, όμως ακόμα δεν μπορώ, θέλω να φύγω από τις Αθήνες όπου σε κάποια στιγμή της ζωής μου βρήκα χώρο να κινηθώ και να προχωρήσω, αλλά κατόπιν συνέβησαν πολλά και άλλα τόσα που πλέον με κούρασαν τόσο πολύ ψυχικά.
- Το μυαλό μου το καθαρίζω με έναν καλό καφέ μόλις ανοίξω τα μάτια μου, έπειτα με μια βόλτα μέχρι τη βεράντα, ποτίζοντας τη ζαρντινιέρα και σφυρίζοντας a pro-po μελωδίες, κάνοντας την πρωινή μου ευχή να μην πάει τόσο σκατά, η μέρα φωνάζοντας υστερικά Lou Reed.... Μέγας ο Lou... Μετά, αφού με κοιτάξει ικετευτικά η σκυλίτσα μου, θα πείσω τον τεμπέλη μέσα μου να κάτσει σπίτι και να βγω εγώ μαζί της μια βόλτα. Αυτή όντως είναι μια στιγμή ηρεμίας.
- Δεν θα καλούσα στη γειτονιά μου κάποιον που θα ήξερα πολύ καλά πως περνάει περίοδο έντονης καταθλίψεως, πιστέψτε με. Αυτό το κακό δεν θα το έκανα.
- Αρκετά κοντά μου υπάρχει ένα κτίσμα βαμμένο με ένα απερίγραπτα κακόγουστο χρώμα, απ' το οποίο το μόνο που άξιζε ήταν ένα σκυλί που καθόταν στη γωνία πάντα στο φανάρι, φρουρός, και τώρα πια δεν είναι εκεί. Πήγε μάλλον σαν σκυλί κι αυτό στ' αμπέλι...
- Νιώθω τυχερός που εδώ έχω γνωρίσει δύο εξαιρετικές και ιδιαίτερες φυσιογνωμίες. Ο ένας εξ αυτών είναι αυτός που φτιάχνει αμάξια, πασπαρτού, ιδιόρρυθμος τύπος, ένα είδος που πλέον έχει εκλείψει. Όποτε τον φωνάζω σε ώρα έκτακτης ανάγκης, συνεννοούμεθα εξαιρετικά. Κι ο άλλος είναι ένας συμπαθέστατος κύριος που γνώρισα τελευταία, όταν μου άλλαξε ένα τάσι σε μια ρόδα ξεβράκωτη. Γλυκύτατος και βαρήκοος – ωρυόμουν για να με ακούσει.
- Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι αυτό θα ήταν η ροή του χρόνου με ένα είδος χρονοσεισμού, αλλά ακόμα δεν το έχω καταφέρει.
- Συνδυάζω τα Μεσόγεια με το «Nowhere Man» των Beatles.
Info: Με αφορμή το «Best of Γιώργος Δημητριάδης & Οι Μικροί Ήρωες - 20 χρόνια δισκογραφία» ο Γ. Δημητριάδης και αγαπημένοι του καλλιτέχνες θα εμφανιστούν στη σκηνή του Ρυθμός Stage στις 2 και 9 Νοεμβρίου.
