- Τα περισσότερα χρόνια στην Αθήνα τα έζησα στην Καισαριανή, για την ακρίβεια το σπίτι μου ήταν δίπλα στο Caravel, σε ένα μικρό στενάκι, τη Λεβέδου, κάθετο στην Ευφρονίου, κάπου ανάμεσα δηλαδή στην Καισαριανή, τα Ιλίσια και το Παγκράτι. Κάτω από το σπίτι υπάρχουν ένα σωρό μαγαζιά, ένα μεγάλο σούπερ-μάρκετ, μια κάβα, η Canava, όπου βρίσκεις ό,τι μπορείς να φανταστείς, από περίεργα τυριά και κρασιά μέχρι υπέροχες, ζεστές σοκολάτες), τα 5Φ, ένα εστιατόριο με «μαμαδίστικα» μαγειρευτά φαγητά, ένας φούρνος και το καλύτερο γαλακτομπούρεκο της Αθήνας (Γαλυφιανάκη), κάτι που μου έκανε τη ζωή πιο εύκολη (εντάξει, εκτός από το γαλακτομπούρεκο, που μου την έκανε πιο δύσκολη).
- Στα 18 μου, όταν κατέβηκα στην Αθήνα για πρώτη φορά, έψαξα να βρω ένα σπίτι στο κέντρο της πόλης για να μπορώ να τη ζήσω στο έπακρο. Η πρώτη μέρα στο σπίτι με ταρακούνησε στην κυριολεξία. Ήταν η μέρα του μεγάλου σεισμού του 1999. Εκείνο το βράδυ όλη γειτονιά κοιμήθηκε έξω ή, μάλλον, σχεδόν όλη, εκτός από μένα και την αδελφή μου που χαζεύαμε από το μπαλκόνι τα φώτα της πόλης, το Hilton, τον Λυκαβηττό, το Caravel και τα «πηγαδάκια» του ανήσυχου κόσμου.
- Η πράσινη νότα της περιοχής, το άλσος των Ιλισίων, ήταν το καλύτερο μέρος για έναν περίπατο, για τζόκινγκ, γυμναστική και διάβασμα. Το μεγαλύτερο αβαντάζ της περιοχής είναι ότι δεν χρειάζεσαι αυτοκίνητο, μπορείς να πας παντού με τα μέσα μαζικής μεταφοράς ή με τα πόδια. Μια βόλτα στην Ακρόπολη, για ψώνια στο Σύνταγμα, για καφέ στο Odeon (το στέκι μου στο Μετς), για φαγητό στα ταβερνάκια της Καισαριανής (αγαπώ το Κελάρι του Γάτου), για ποτό στο τότε θρυλικό Taboo, ακούγοντας live μουσική, ήταν μερικές από τις αγαπημένες μου συνήθειες.
- Έντεκα γεμάτα χρόνια σε αυτή την υπέροχη γειτονιά που αγάπησα και δεν θα την άλλαζα, αν υπήρχε ένα έξτρα δωμάτιο στο σπίτι. Εδώ έζησα το πιο όμορφο γεγονός της ζωής μου, τη γέννηση της κόρης μου. Εννιά υπέροχοι μήνες αγωνίας και αναμονής (αγοράζοντας κάστανα από το μανάβικο της οδού Φιλολάου), που άξιζαν πραγματικά!
- Μετά τα ξενύχτια, που ήταν συχνά εκείνη την εποχή, αφού είχαμε πιει, καταλήγαμε στην «ξύλινη γωνιά», δυο βήματα από το σπίτι μου. Είναι ένα μαγειρείο μικρό που ανοίγει στις έξι και μένει ανοιχτό μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Το άτυπο ραντεβού των ανθρώπων της «νύχτας» και της τέχνης γινόταν εκεί για ζεστό φαγητό και πικάντικες ιστορίες.
- Έχει πολλά χαρακτηριστικά σημεία η περιοχή. Από αυτά, όμως, ένα μέρος που θα έπρεπε κάποιος να επισκεφθεί σίγουρα, μια κοιτίδα πολιτισμού της πόλης μας, είναι η Εθνική Πινακοθήκη. Συνήθιζα να ξεκινάω από το σπίτι περπατώντας, είτε έδινα ραντεβού με φίλους είτε πήγαινα μόνη μου, για να ανακαλύψω κάποια από τα μεγάλα έργα των δημιουργών που φιλοξενούνταν κατά περιόδους εκεί. Ένιωθα, αλήθεια, τυχερή να έχω κάτι τέτοιο στη γειτονιά...
- Πήγαινα πάντα εκεί όποιον ερχόταν στην Αθήνα για πρώτη φορά και ήθελα να του δείξω τι είχα «ανακαλύψει» από τότε που κατέβηκα στην πρωτεύουσα. Το έργο που έχω χαζέψει και αγαπήσει περισσότερο, αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποιο, ήταν η «Συναυλία των Αγγέλων» του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου. Ήταν ένα πολύ όμορφο έργο και, φυσικά, απεικόνιζε κάτι που είχε να κάνει με μουσική, τη μεγάλη μου αδυναμία. Δυστυχώς, αυτήν τη στιγμή η Εθνική Πινακοθήκη είναι κλειστή λόγω ανακαίνισης και έτσι οι επισκέπτες, μόνιμοι ή περιστασιακοί, πρέπει να περιμένουν μέχρι το 2017.
- Ένα τραγούδι που έχει συνδυαστεί μέσα στα χρόνια με το σπίτι και τη γειτονιά της Καισαριανής είναι η «Περηφάνια», το πρώτο μου τραγούδι που ακούστηκε στο ραδιόφωνο. Γεννήθηκε μέσα σ' αυτό το σπίτι όπου μαζευόμασταν τα βράδια για να παίζουμε μουσική και να τραγουδάμε. Ένα στοίχημα ήταν η αφορμή για να γράψει ο Μπάμπης Βαρθακούρης αυτό το τραγούδι που θα το χαρακτήριζα το soundtrack της ζωής μου.
Info:
Η Βίκυ Καρατζόγλου, μετά την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού της άλμπουμ από τη Feelgood, με τίτλο «Τα όνειρά μου αληθινά», θα εμφανιστεί για δύο Πέμπτες, 7 και 21 Απριλίου, στον Σταυρό του Νότου Plus.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση της LIFO.
