Μένω στη Βάρκιζα από τότε που οι γονείς μου αποφάσισαν ότι δεν αντέχουν το κέντρο, την κίνηση, το καυσαέριο. Τότε δεν ανησυχούσαμε για τη βενζίνη και οι αποστάσεις δεν φόβιζαν κανέναν.
- Της γύρισα την πλάτη όταν ενηλικιώθηκα, για να την επιλέξω και πάλι οκτώ χρόνια αργότερα. Τώρα ξέρω πως ναι, ισχύει: όποιος μεγάλωσε κοντά στη θάλασσα κι έχει αρπάξει αλμύρα, δεν μπορεί να απομακρυνθεί από αυτήν παραπάνω από ένα 24ωρο.
- Αν μένεις στη Βάρκιζα, το καλοκαίρι φαίνεται πιο αστραφτερό και ο χειμώνας λίγο πιο σκοτεινός. Εκτός αν είσαι συγγραφέας και η φουρτουνιασμένη θάλασσα και ο φορτωμένος ουρανός είναι τροφή για έμπνευση, όπως συμβαίνει στα μυθιστορήματα.
- Σε μια ευθεία γραμμή –άντε, με δυο-τρεις παρακάμψεις– και, πάνω απ' όλα, με ένα μόνο ζευγάρι πόδια μπορείς να βρεις όλα τα σημαντικά μέρη της Βάρκιζας, σαν να είσαι σε νησί. Όλα τα ωραία τα γυρίζεις με τα πόδια, σκορπώντας ευγενικές καλημέρες και χαμόγελα, έχεις δεν έχεις κέφια.
- Ξεκινάμε την περιήγηση με γεύσεις παραδοσιακές και δοκιμασμένες. Το σουβλάκι του Ζάχου, οι λουκουμάδες του Σαβάλα, το ψωμί του Γεωργιάδη με γλυκάνισο είναι τα μικρά μυστικά της περιοχής. Kαφές στις Αλκυονίδες για τη θέα και, κυρίως, για τις τρομερές βουτιές από τον κρυφό βράχο που δεν φαίνεται από τον δρόμο. Ποτό στο απόλυτα συγχρονισμένο με το σήμερα Island.
- Για μια τόσο μικρή περιοχή η κινηματογραφική εμπειρία που μας προσφέρεται είναι ευτυχώς δυσανάλογα μεγάλη. Ο μικρός παλιός κινηματόγραφος «Βάρκιζα» μεταφέρθηκε λίγα μέτρα πιο πάνω, απέκτησε δύο κλειστές αίθουσες κι έναν θερινό σ' ένα υπέροχο κτίριο με έναν παραμυθένιο κήπο, που ειδικά την άνοιξη μπορεί να σε ξεμυαλίσει και να ξεχάσεις να μπεις εγκαίρως στην αίθουσα. Η παραξενιά του ιδιοκτήτη μπορεί να σε εκνευρίσει, αλλά τουλάχιστον θα το θυμάσαι και θα έχεις να το λες: ο κινηματόγραφος δεν σερβίρει ποπ κορν. Το καλοκαίρι έχουμε και τον θερινό κινηματογράφο «Ρία»: λιγότεροι κανόνες, χαλαρή διάθεση, ευγενικό προσωπικό και πιο «κουλτουρέ» ταινίες.
- Η παραλιακή ζώνη, όπου και να κοιτάξεις, έχει όλη ειδικό ενδιαφέρον, από τα λιμανάκια (που τα διεκδικεί η Βάρκιζα από τη Βουλιαγμένη) μέχρι τον ναυτικό όμιλο δίπλα στον ΕΟΤ. Απίθανη περατζάδα, με θέα και αεράκι θαλασσινό. Όπως κοιτάς τον θαλασσινό ορίζοντα, αριστερά βρίσκονται οι νέοι στην πλαζ, με πάρτι, μουσικές και κοκτέιλ, και δεξιά βρίσκεται η μαρίνα, με ψαράδες, κρασάκι και κομπολόι. Εκεί που στέκεσαι περνάνε ποδήλατα, πατίνια, καρότσια, ηλικιωμένοι, παιδιά, μωρά, γονείς, ερωτευμένοι, σε ένα χορταστικό πλακόστρωτο που τους χωράει όλους, με γεμάτα πάντα όλα τα παγκάκια.
- Αν καταφέρεις να αποτραβήξεις το βλέμμα σου από το πυροτέχνημα που λέγεται θάλασσα και κοιτάξεις πίσω σου, λίγο πιο προσεχτικά, τις παλιές πολυκατοικίες, μπορεί να σου έρθει στο μυαλό και λίγο ελληνικός κινηματογράφος με Κωνσταντάρα, Βουγιουκλάκη και Βλαχοπούλου, που όταν το έσκαγαν, οι σεναριογράφοι τους έστελναν στη μακρινή κι εξοχική Βάρκιζα. Στα ενδότερα της περιοχής θα βρεις όμορφες πλατείες γεμάτες καταπράσινα πευκάκια, αλλά εκεί δεν φτάνει σχεδόν ποτέ κανείς επισκέπτης. Γιατί, κακά τα ψέματα, η Βάρκιζα είναι μια περιοχή που ζει το καλοκαίρι κι ερημώνει τον χειμώνα. Αλλά όταν τον χειμώνα τουρτουρίζουμε, ρουφάμε ζεστό καφέ, κολλάμε τα πρόσωπα στις τζαμαρίες και στο βάθος του ορίζοντα βλέπουμε πάντα πρώτοι το καλοκαίρι να έρχεται.
σχόλια