Μένω σε μια γειτονιά στη Νέα Κηφισιά, όπου οι δρόμοι έχουν ονόματα ποιητών και του αγαπημένου μου συγγραφέα, την άνοιξη μπορείς να μυρίσεις τα δέντρα που ανθίζουν, τα βράδια του καλοκαιριού ακούς τη βοή της Εθνικής Οδού και τον χειμώνα έχεις καλές πιθανότητες να παίξεις χιονοπόλεμο. Είναι η ίδια γειτονιά όπου έζησαν ο παππούς και η γιαγιά μου και μεγάλωσαν τέσσερα παιδιά σε ένα μικροσκοπικό σπίτι με μεγάλη, χωμάτινη αυλή. Τώρα η γειτονιά μου έχει μεγάλα, πολυτελή σπίτια, με μικρές αυλές και γκαζόν...
- Περπατάω συχνά μέχρι την πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου, γνωστή ως «το πάρκο με τις πάπιες», και αναζητάω –μάταια– τη λίμνη και τις πάπιες που υπήρχαν εδώ κάποτε. Η παιδική χαρά, ωστόσο, είναι μεγάλη και το πάρκο είναι γεμάτο πιτσιρίκια ακόμα. Πλέον πάμε εκεί με την καλύτερή μου φίλη και την κόρη της Κατερίνα, εκείνη παίζει στην παιδική χαρά κι εμείς τα λέμε.
- Πριν από 20 χρόνια η γειτονιά μου ήταν πλημμυρισμένη με παιδιά. Παίζαμε από νωρίς ως το βράδυ αργά στη Σεφέρη κι ύστερα καθόμασταν στο πεζοδρόμιο με πληγωμένα γόνατα. Τα καλοκαίρια μπουκάραμε στο σπίτι της κ. Μαίρης που άφηνε το κλειδί πάνω στην πόρτα κι ανοίγαμε το ψυγείο της για να πιούμε κρύο νερό. Εκείνη γέμιζε τα μπουκάλια για να φθάσουν για όλους και δεν παραπονιόταν ποτέ. Σήμερα τα παιδιά της γειτονιάς παίζουν στην αυλή τους το καθένα και οι μανάδες φωνάζουν «ησυχία, να μην ενοχλήσουμε τους γείτονες».
- Στην οδό Όθωνος η Ηλιοστάλα προσφέρει παραδοσιακά και βιολογικά προϊόντα, έχει ψωμί, μέλι, καρπούς και τα αγαπημένα μας κρητικά τυριά. Ο Κώστας κερνάει πάντα ένα ποτηράκι ρακί κι ένα παξιμάδι «για τον δρόμο» κι εγώ τις περισσότερες φορές ενδίδω.
- Κοντά στην οδό Τατοΐου βρίσκεται η Οικία της Πηνελόπης Δέλτα. Κάθε φορά που περνώ από μπροστά της σκέφτομαι την ταινία του 1961 Συνοικία το Όνειρο. Από το πορτάκι στην πέτρινη περίφραξη επί της Οδού Εμμανουήλ Μπενάκη μπαίνουν ο Ρίκος (Αλέκος Αλεξανδράκης) με τον Μάνο Κατράκη για το μεγάλο κόλπο. Χαμογελώ καθώς θυμάμαι τη σκηνή της τελικής απόφασης μέσα στο σπίτι της μοναχικής πλούσιας γριάς και σχεδόν ανεπαίσθητα ψιθυρίζω τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.
- Τη βίλα Καζούλη τη γνώρισα στα νιάτα μου ως ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο και μου ασκούσε πάντοτε μια παράξενη γοητεία, ίσως εξαιτίας των απρόσμενων ανατροπών της ιστορίας (της). Πώς θα μπορούσε να φανταστεί ο εύπορος έμπορος Νικόλαος Καζούλης στα 1900 τι θα επακολουθούσε, όταν σχεδίαζε μια καλοκαιρινή κατοικία στην τότε εξοχική Κηφισιά; Στη γερμανική Κατοχή η Βίλα Καζούλη έγινε φρουραρχείο και χώρος βασανιστηρίων των Ες Ες, μετά την απελευθέρωση στέγασε τον ΕΛΑΣ, το 1949 έγινε νοσοκομείο και μετά τους σεισμούς του 1953 κέντρο φιλοξενίας των σεισμοπαθών από Κεφαλονιά και Ζάκυνθο...
- Η γειτονιά μου έχει το άρωμα των παιδικών μου χρόνων και τις μελωδίες από τις κεφαλονίτικες καντάδες που τραγουδούσε τα απογεύματα ο παππούς Νίκος στην αυλή, πίνοντας τον ελληνικό του και κάνοντας το μισό τσιγάρο που του επέτρεπε η γιαγιά.
σχόλια