Η Πλατεία Αττικής, του Στέλιου Βούλγαρη

Η Πλατεία Αττικής, του Στέλιου Βούλγαρη Facebook Twitter
3
Η Πλατεία Αττικής, του Στέλιου Βούλγαρη Facebook Twitter
Οδός Ρεμούνδου

Γεννήθηκα στην πλατεία Αττικής, δύο βήματα από τον Ηλεκτρικό, σε μία μερακλήδικη πολυκατοικία του '50, δίπλα σε τρία κατεδαφισμένα πια (από την οικιστική φρενίτιδα των '90s) μικρά σπιτάκια, στα οποία κατοικούσαν οικογενειακώς ένας ζαχαροπλάστης, ένας στρατηγός κι ένας δικηγόρος αντίστοιχα.

Ένα διαρκές πέρασμα είναι στα μάτια και τα αυτιά μου η γειτονιά και σημείο προορισμένο -από μία περίεργη σύμπτωση- για πρωτόγνωρες συναντήσεις. Εδώ, μέσα στα χωράφια σχεδόν, τότε που χτίστηκε ο σταθμός του τρένου, συνάντησε για πρώτη φορά η πόλη τα βόρεια προάστιά της, οι αστικές κατοικίες της εκκολαπτόμενης περιοχής της Κυψέλης τα μποστάνια και τα αγροτόσπιτα του Κολωνού και των Σεπολίων, οι οδικοί άξονες από τα δυτικά-ανατολικά (Λιοσίων - Δυρραχίου) τους άξονες προς βόρεια-νότια (Πατησίων - Αχαρνών) και αργότερα η γραμμή 1 του Ηλεκτρικού τη γραμμή 2 του μετρό. Εδώ πρωτοείδε ο Αθηναίος τον αλλοδαπό μετανάστη που στριμώχτηκε στο υπόγειο της πολυκατοικίας του και λίγο αργότερα ξανά, όταν ο αλλοδαπός, οικογενειάρχης πια, αγόρασε το διπλανό του διαμέρισμα στον 5ο... Εδώ πρωτολειτούργησαν ο μεγαλύτερος ορθόδοξος ναός των Βαλκανίων (Άγιος Παντελεήμων) δίπλα στα πρώτα μυστικά υπόγεια τζαμιά και πρωτοανακατεύτηκαν τα αυτοκίνητα με ελληνικές πινακίδες με τα αυτοκίνητα με πινακίδες Ρουμανίας και Βουλγαρίας. Εδώ στριμώχτηκαν δίπλα-δίπλα το μαγαζί με κρητικά προϊόντα της κυρα-Μαρίας (από το Ρέθυμνο) με το μπακάλικο με ρωσικά προϊόντα του «Γιώργου» (από τον Καύκασο) και το μίνι μάρκετ του Μουσταφά (από το Μπαγκλαντές), όλα απέναντι από τον φούρνο του Αντρέα (από το Φίερι)... Εδώ φιλοξενήθηκαν, για πρώτη φορά στο ίδιο τετράγωνο, το «Κουτούκι του Αποστόλη» (κλασική συνοικιακή χασαποταβέρνα) με το «Indian Garden» (συνοικιακό ινδικό εστιατόριο μεταναστών). Και τέλος, ιδίως εδώ, στην αυλή του σχολείου τους, στην Αδμήτου, πρωτογνώρισε η 13χρονη Μαριάμ (η μαμά της είναι από το Μαρόκο) τον 12χρονο Γιάννη (η μαμά του είναι από το Αγρίνιο) και ξεχύθηκαν στους δρόμους της γειτονιάς μας.

Εβδομαδιαία φιέστα στη γειτονιά η λαϊκή αγορά του Σαββάτου (6 μήνες φιλοξενείται στην Αλκαμένους και τους άλλους έξι μετακομίζει στον από πάνω δρόμο, στη δροσερή Μιχαήλ Βόδα). Xώρος κοινωνικής συναναστροφής και εβδομαδιαίας αποτίμησης του ανθρώπινου δυναμικού και των εξελίξεων, που κορυφώνονται κάθε καλοκαίρι στο μεγάλο πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα, το οποίο προκαλεί ασφυξία στην παρακείμενη Αχαρνών (και συνακόλουθα στη μισή Αθήνα) και πλημμυρίζει τη γειτονιά με φως και δοξολογίες...

Τα μόνα ελεύθερα τετραγωνικά μέτρα είναι αυτά της πλατείας Αττικής (με τα παγκάκια της διαρκώς κατειλημμένα από μακάριους βετεράνους κατοίκους της περιοχής) και αυτά του χώρου γύρω από τον Άγιο Παντελεήμονα (που σφύζουν κυριολεκτικά από εκατοντάδες παιδάκια καθημερινά, που στριμώχνονται στον μοναδικό ελεύθερο χώρο της γειτονιάς όπου μπορούν να παίξουν). Έτσι, αν βαριέσαι να πάρεις τα μέσα (μετρό, λεωφορεία, τρόλεϊ, όλα διασταυρώνονται εδώ και σε πάνε σχεδόν παντού στην πόλη μέσα σε 20 λεπτά), τα βήματα σου μπορούν να σε φέρουν μέσα σε 10 λεπτά στο πιο ήσυχο Πεδίον του Άρεως.

Σε αυτήν τη διαδρομή θα χαζέψεις -είναι λίγο δύσκολο να τα διακρίνεις, είναι η αλήθεια, αν δεν είσαι εξοικειωμένος- το εκπληκτικό αμαξοστάσιο του ΗΛΠΑΠ στην πλατεία (κτίστηκε από Άγγλους το 1938), εξαιρετικές μεσοπολεμικές πολυκατοικίες και πολυκατοικίες των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων (με τα κάπως θαμπωμένα μάρμαρα των εισόδων τους και τα εκπληκτικά, αλλά παραμελημένα κιγκλιδώματα στα μπαλκόνια), μικρά, παστρικά, ανώνυμα νεοκλασικά στριμωγμένα ανάμεσα σε θηριώδεις πολυκατοικίες, σφραγισμένα θερινά σινεμά, παρηκμασμένες εμπορικές στοές και το μικρό, «υπαίθριο μουσείο νεοκλασικής αρχιτεκτονικής» της οδού Ρεμούνδου, τον μοναδικό ίσως δρόμο της Αθήνας (εκτός Πλάκας) όπου όλα τα κτίριά του στη σειρά είναι γνήσια νεοκλασικά.

Διαρκές πέρασμα η γειτονιά και σημείο συναντήσεων, έχει τη μοίρα να ζει μέσα στην ένταση, τόσο από τη συγκίνηση όσο και από τον φόβο του πρωτόγνωρου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται... Μα, στο τέλος, κάθε απόγευμα ο Γιάννης παίρνει τη Μαριάμ από το χέρι και τρέχουν στον δρόμο και οι φωνές και τα γέλια τους καλύπτουν κάθε άλλο ήχο που επί ματαίω προσπαθεί να τα ξεπεράσει.

Η Γειτονιά μου
3

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Φάνη, τι κάνει τη ζωή ωραία στην Πλατεία Βικτωρίας- παρ' όλα αυτά;

Η Γειτονιά μου / Φάνη, τι κάνει τη ζωή ωραία στην Πλατεία Βικτωρίας- παρ' όλα αυτά;

Φάνης Παυλόπουλος, ηθοποιός. Αν μπορούσε θα καθάριζε κάθε μέρα την Πλατεία, θα έβαζε μια τάξη στην πιάτσα των ταξί και θα έφτιαχνε έναν ελεγχόμενο χώρο για τους χρήστες. Ακούει κανείς;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο Μιχάλης Μαθιουδάκης ξέρει την Καλλιθέα του βαθέος ΠΑΣΟΚ και των στεγαστικών

Η Γειτονιά μου / Ο Μιχάλης Μαθιουδάκης ξέρει την Καλλιθέα του βαθέος ΠΑΣΟΚ και των στεγαστικών

Ο stand up comedian μιλά γλυκόπικρα για τη γειτονιά της καμίας αρχιτεκτονικής, του γκρίζου και των παραλληλόγραμμων κτιρίων, που, όμως φιλοξένησε τα πρώτα παιδικά του παιχνίδια στους δρόμους της
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
O Δημήτρης Γλυφός κάποιον που δεν ξέρει από Πατήσια θα τον πήγαινε στον Ποδονίφτη

Η Γειτονιά μου / O Δημήτρης Γλυφός κάποιον που δεν ξέρει από Πατήσια θα τον πήγαινε στον Ποδονίφτη

Συγγραφέας, αγαπά να περπατά παράλληλα με τις γραμμές του τρένου, να πίνει τσίπουρο με μεζέ στο «Μανταλάκι», να βλέπει το σούρουπο στις μπασκέτες των Τριών Αστέρων
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ

σχόλια

3 σχόλια
Μεγάλωσα κι εγώ στη γειτονιά και στέκι μου ήταν ο Άγιος Παντελεήμονας.. Μαζευόμασταν η παρέα στο παλιό ιερό του Ναού, που έχει ένα μικρό μαρμάρινο μνημείο, που το λέγαμε τάφο, και σκεφτόμασταν με τις ώρες το που θα πάμε....¨οταν ήμουν πολύ μικρός, θυμάμαι μια τεράστια στιμεντένια πισίνα στην πλατεία του Αγιου Παντελεήμονα, που είχε κάτι μεγάλους κρουνούς και τη γέμιζαν με νερό....Έχω προλάβει και έχω κάνει μπάνιο εκεί όταν ήμουν παιδί...Τώρα ούτε καν φαίνεται, έχουν φυτέψει δέντρα.Στην πλατεία ήταν και ο φοβερός Μαλάμος, το ζαχαροπλαστείο που μας έβγαζαν βόλτα οι γονείς μας , με ευρωπαικό αέρα.... ( τώρα είναι τράπεζα η κάτι τέτοιο)Μια φίλη έμενε σε ένα από τα υπέροχα νεοκλασσικά σπίτια της περιοχής, που εμάς μας φαινόταν τότε απλά παλιό.. και έίχε δίπλα του ένα πανομοιότυπο σπίτι με κόκκινο φωτάκι, που ψιλοφοβόμασταν όταν περνάγαμε, αλλά που το επισκεγτήκαμε αργότερα μετά από κάποια πάρτυ στο σπίτι της φίλης μας... ( με το φόβο μη μας δει)Δεν υπήρχε τότε ούτε ένας ξένος για δείγμα.... εκτός από ένα μαγαζί με αντικείμενα από την Αφρική στην Αδμήτου, που το είχε μια κυρία απο την Τανζανία, παντρεμένη με Έλληνα.. Γνώρισα την κόρη της αργότερα, μια κούκλα μιγάδα που αργότερα έκανε και λίγο modelling....και κοντά στον Αγ. Παντελεήμονα ήταν και τόοσα σινεμά που δεν υπάρχουν πιά... η Ρίτα, που μετά έγινε σκυλάδικο και το θρυλικό Εσπέρια που επιμόρφωσε πολλούς από μας με τις αυθεντικές τσόντες του.... ( που έπεφταν σε ανύποπτο χρόνο ως τσόντα σε ύφασμα, και διέκοπταν την άσχετη ταινία που βλέπαμε)Αυτή η γειτονιά έχει περάσει ανεπιστρεπτί, και έχει δώσει τη θέση της στην πολυπολιτισμικότητα του σήμερα, που κάνει τη γειτονιά ακόμα πιό ζωντανή....Εύχομαι να μείνει πάντα ζωντανή γειτονιά και να αποβάλει τα έξωθεν κακά πολιτικά στοιχεία που τελευταία την κατατρέχουν.