Mένω στον Λυκαβηττό, επάνω στον Περιφερειακό, στο ύψος περίπου του σταδίου του Παναθηναϊκού. Η ημέρα μου ξεκινά κοιτώντας έξω απ' το παράθυρο, στο σημείο όπου δεσπόζει ο λόφος. Το να ξυπνάς με αυτήν τη θέα είναι πραγματική ευλογία και ένας τρόπος διαλογισμού που σε γεμίζει ηρεμία και αισιοδοξία. Μπορώ να ζητήσω κάτι περισσότερο;
- Ο γύρος του Περιφερειακού το πρωί είναι μια συνηθισμένη μου βόλτα και συγχρόνως μια ιδιαίτερη ιεροτελεστία για μένα. Χαιρετιόμαστε με κάποιους από τους γείτονες που βγαίνουν κι εκείνοι συχνά για την πρωινή τους βόλτα, όταν διασταυρωνόμαστε κάθε πρωί, και λέμε τα νέα μας. Θυμίζει την παλιά Αθήνα που ακούμε από τους παππούδες μας...
- Στενοχωριέμαι πολύ όταν οι αγαπημένες μου γειτονιές πληγώνονται από την καθημερινότητα και θα ήθελα να μπορούσε να διατηρεί η Αθήνα περισσότερα κομμάτια από τον ρετρό χαρακτήρα της. Όπως και να έχει, πάντως, οι γειτονιές στο κέντρο της πόλης διαθέτουν μια μαγεία που σε ελκύει, και αν είσαι μαθημένος να ζεις εκεί, με όλη την ένταση της πόλης, δεν μπορείς να φανταστείς να το αποχωρίζεσαι.
- Όταν θέλω να κοινωνικοποιηθώ, πηγαίνω συνήθως στην πλατεία Μαβίλη, που είναι η πιο κοντινή «πιάτσα» στη γειτονιά μου. Για ποτό και καφέ οι επιλογές είναι πολλές και αρκούντως ποιοτικές. Δεν παραλείπω να επισκέπτομαι το αγαπημένο μου μαγαζάκι με τα βιολογικά προϊόντα που είναι δίπλα στον Μικέ αλλά και τον ευγενικό περιπτερά στην πλατεία.
- Είμαι μεγάλη θαυμάστρια των παλιών εγκαταλελειμμένων διώροφων που συναντάς διάσπαρτα στον Λυκαβηττό. Πόσο ωραία θα ήταν να τα βλέπαμε αναστηλωμένα, στην παλιά τους δόξα... Υπάρχουν, μάλιστα, κάποια διαμαντάκια με πανέμορφες εσωτερικές αυλές που θα ήθελα να μπορώ να τα ξαναφτιάξω και να τα δω να ζωντανεύουν. Νομίζω ότι αυτή η συγκεκριμένη αρχιτεκτονική ενθάρρυνε πολύ την ανθρώπινη επαφή.
- Από τότε που ξέσπασε η κρίση στη χώρα μας έχω χάσει δύο γειτόνισσες και καλές μου φίλες, που συνήθιζα να συναντώ συνέχεια στον δρόμο. Η μία πήγε στον Καναδά και η άλλη στο Κατάρ. Προφανώς και είναι καλύτερα εκεί που βρίσκονται, αλλά η γειτονιά σίγουρα έχασε από την απουσία τους. Φαντάζομαι πόσα ακόμα άτομα έχουν διαλέξει τον δρόμο της μετανάστευσης και πόσο έχει αλλάξει η ανθρωπογεωγραφία της πόλης μας.
- Αυτό που πραγματικά αγαπώ να κάνω στη γειτονιά μου είναι να ανεβαίνω ψηλά στον λόφο και να κάθομαι με τις ώρες, χαζεύοντας την καταπληκτική θέα. Είναι μοναδικό το συναίσθημα να βλέπεις στο βάθος τη θάλασσα, ενώ βρίσκεσαι στο κέντρο της Αθήνας.
- Μου αρέσει που η γειτονιά μου είναι αυτό που λέμε «καλλιτεχνική». Δίπλα μου μένει ο σκηνοθέτης Βασίλης Νικολαΐδης, όπως και πολλοί άλλοι ηθοποιοί, τραγουδιστές και άνθρωποι της τέχνης. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται σε κάποια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που τους ελκύει σε αυτό το μέρος της πόλης... Από τη μεριά μου, βρίσκω φοβερό το γεγονός ότι ζω δίπλα στο Μέγαρο, στη Λυρική αλλά και την ίδια στιγμή μέσα στη φύση.
σχόλια