- Μένω πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο, μια αυτόνομη περιοχή μεταξύ Κουκακίου και Καλλιθέας, σε μια μονοκατοικία. Μένω εδώ δεκαπέντε χρόνια, μια κι έφτιαξα το δικό μου σπίτι, αφού είχα αλλάξει δύο σπίτια στο Κουκάκι. Το πρώτο στον πεζόδρομο της Γεωργάκη Ολυμπίου και το άλλο στη Γαληνού, στου Φιλοπάππου. Κουβαλάω την επαρχία μέσα μου και δεν θα μπορούσα να ζήσω σε πολυκατοικία.
- Επέλεξα τη συγκεκριμένη γειτονιά γιατί είναι μια λαϊκή και απλή συνοικία που νιώθω ότι μου ταιριάζει. Είναι γεμάτη νέους ανθρώπους λόγω του Παντείου, εργάτες και ανθρώπους του μεροκάματου από τα πολλά συνεργεία που υπάρχουν εδώ. Η βόρεια πλευρά της Αθήνας έχει κρύο και μου αρέσει να είμαι κοντά στο κέντρο.
- Το βράδυ, δυστυχώς, οι δρόμοι της γειτονιάς χρησιμοποιούνται για πάρκινγκ των γύρω στριπτιτζάδικων και του σκυλάδικου που είναι απέναντι στη Χαμοστέρνας.
- Μου αρέσει ν' ανηφορίζω, μέσω Κουκακίου, με τα πόδια και να φτάνω στου Μακρυγιάννη, στους πρόποδες της Ακρόπολης. Εκεί ο περίπατος είναι μια συνάντηση με το παρελθόν, κουκουλωμένο από ένα σεντονάκι εκσυγχρονισμού. Εκεί ακούς κι όλες τις γλώσσες του κόσμου και συναντάς ανθρώπους όλων των εθνικοτήτων, χαρούμενους κι ικανοποιημένους που κατάφεραν στη ζωή τους να εκπληρώσουν το όνειρο να βρεθούν στην Ακρόπολη, από τη Γη του Πυρός ή από την Αυστραλία. Είναι μια ωραία παρένθεση.
- Περνώντας μια υπόγεια διάβαση απ' το Πάντειο βρίσκομαι στο Κουκάκι, το οποίο είναι γεμάτο με μαγαζάκια και καφέ, αλλά τα αγαπημένα μου είναι τα καφέ της Παντείου, όχι τα καθαρά φοιτητικά, αλλά αυτά που έχουν μεικτό κόσμο, εργάτες και φοιτητές μαζί, γέρους και νέους. Το Κολάζ και οι Διαδρομές είναι δύο απ' αυτά που η ποιότητά τους είναι πολύ υψηλή, λόγω της διαπροσωπικής σχέσης με τους πελάτες.
- Κάποιον που δεν θα είχε ξαναέρθει εδώ θα τον πήγαινα να γνωρίσει κατά τη διάρκεια της ημέρας τον Θανάση, τον Διονύση, τον Αλί, τον Λευτέρη τον Νίκο, στα συνεργεία, ή τη Μαρία δίπλα μου (που φτιάχνει με το ίδιο μεράκι, πάνω από σαράντα χρόνια, τις ρακέτες «Το Αγόρι»). Τη νύχτα δεν έχει ποιον να γνωρίσει, άλλο απ' τους φύλακες του υπουργείου και τις τραβεστί.
- Γενικά, δεν έχει πολύ ωραία κτίρια η περιοχή. Ένα ωραίο είναι το παλιό κτίσμα της Παντείου. Το καινούργιο είναι απαίσιο. Απαίσια και τα κτίρια της Συγγρού. Είχαμε κι ένα παλιό εργοστάσιο επίπλων, του Σαρίδη, που έφτιαχνε τα παλιά χειροποίητα σκαλιστά έπιπλα, αλλά, όταν γκρεμίστηκε, φτιάχτηκε το «απαισιότερο», το υπουργείο Τύπου. Στην πόρτα του υπουργείου Τύπου κάποια στιγμή έγραφε το εύστοχο «Αστυνομία παντού, Δικαιοσύνη πουθενά». Το έσβησαν βέβαια.
- Η γειτονιά μου έχει γεμίσει ΔΑΠίτες. Ό,τι πιο αστείο μπορεί να δει, να ακούσει ή να αισθανθεί ένας μέσης ηλικίας πολίτης για το σημερινό φοιτητικό κίνημα...
- Αν μπορούσα θα άλλαζα την παράκαμψη που κάνουν τα αυτοκίνητα προς Νέο Κόσμο, θα έκανα άλλη παράκαμψη, γιατί όλα περνούν απ' τη γωνία του σπιτιού μου. Έχω ένα στούντιο στο υπόγειο, όπου περνάω τον περισσότερο χρόνο μου, και οι ηχογραφήσεις έχουν μέσα, μαζί με τις κιθάρες και τις κόρνες, κλάξον και ήχους αυτοκινήτων. Θα μετέτρεπα τον δρόμο σε πεζόδρομο.
- «Ξέρω μια πόλη που η άσφαλτος καίει, και δέντρου σκιά δεν θα βρεις... μεγάλη ιστορία προγόνοι σπουδαίοι, λυχνάρι και τάφος της γης. Θυμίζεις, Αθήνα, γυναίκα που κλαίει, γιατί δεν τη θέλει κανείς». Κομμάτι του Χρήστου Γκάρτζου και της Σώτιας Τσιώτου, απόλυτα ταιριαστό με τη γειτονιά μου.
Info:
Mετά το CD που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο «Να 'ταν ο πόλεμος χαρά», ο Παντελής Θαλασσινός ετοιμάζει ένα άλμπουμ που θα περιέχει 8 τραγούδια με θέμα την ξενιτιά, αφιερωμένο στη σύναξη των ξενιτεμένων κατοίκων του χωριού Εγρηγόρος της Χίου που θα πραγματοποιηθεί φέτος τον Αύγουστο.
