Μένω στον Υμηττό, και συγκεκριμένα στην πλατεία Υμηττού, μια γειτονιά με την παλιά σημασία της λέξης. Χαμηλά σπίτια, χωρίς πολυκατοικίες, δυο-τρεις ταβέρνες, αντίστοιχα καφέ και μικρά εμπορικά μαγαζάκια.
- Τον Υμηττό τον επέλεξα γιατί είναι μια αληθινή γειτονιά! Μου θυμίζει την Κύπρο απ’ όπου κατάγομαι και όπου μεγάλωσα. Μια γειτονιά που ξέρεις τον γείτονα, τον περιπτερά, τον μανάβη, το χασάπη, τον μαγαζάτορα προσωπικά. Βγαίνεις από το σπίτι, χαιρετάς κόσμο και λες και μια κουβέντα με τον διπλανό σου.
- Κύριο χαρακτηριστικό του Υμηττού είναι η χαμηλή δόμηση, ότι μπορείς να αντικρίζεις ουρανό, πράγμα όχι και τόσο αυτονόητο για πολλές περιοχές κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του είναι η πλούσια πολιτιστική και κοινωνική του δράση, έχοντας κατά καιρούς προτείνει θεσμούς, όπως το Ελεύθερο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, κέντρα Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων, Φεστιβάλ Λόγου και Τέχνης, Γιορτές στους Δρόμους που εμπνεύστηκε ο Παρασκευάς Καρασούλος, ένας σημαντικός άνθρωπος του πολιτισμού που ζει και δημιουργεί στη γειτονιά μας. Εκτός από τη Μικρή Άρκτο (εκδόσεις βιβλίων και δίσκων, εικαστικά και πολιτιστικά γεγονότα) που έχει την έδρα της εδώ, πολύ σημαντικό έργο αναπτύσσει και ο Φιλοπρόοδος Όμιλος Υμηττού που βρίσκεται και πάλι σε μια καινούργια άνθηση, κέντρο διαλόγου, αισθητικών επιλογών και συλλογικής πράξης για τους κατοίκους.
- Μου αρέσει ιδιαίτερα ο περίπατος πάνω στο βουνό, στον Υμηττό. Εκεί νιώθω πραγματικά όμορφα, χαλαρώνω, ηρεμώ, ξεχνάω ή τακτοποιώ τις εκκρεμότητες της δουλειάς μου. Και πάντα, όταν φεύγω από εκεί, νιώθω μια θλίψη που αφήνω την ομορφιά της φύσης για να επιστρέψω και πάλι στην καθημερινότητα.
- Αν μπορούσα, θα ξανάφτιαχνα την πλατεία όπως ήταν παλιά, με τον πλάτανο στη μέση, χωρίς την τεράστια τεχνητή λίμνη με τα παλιά παγκάκια.
- Ψωμί αγοράζω από τον φούρνο στην Ηπείρου, λαχανικά από τον κ. Μιχάλη, κρέας από τον Αμερικάνο, για καφέ πάω στη Δωδώνη, στο Greco, στο DalVero, για φαγητό στο Ελληνικόν του Τάκη και της Πόπης, με τα υπέροχα μαγειρευτά και το χαρακτηριστικό γέλιο της Πόπης που ακούγεται σε όλη τη γειτονιά, στο Νίκης Γεύσεις της Νίκης και για σουβλάκι στον Χρήστο. Προμηθεύομαι τα απαραίτητα από το μπακάλικο του Νικόλα, τα φαρμακεία της Αθηνάς και της Μαρίας, το χρωματοπωλείο του κ. Γιάννη και γλυκά από το Σπιτικό.
- Μου αρέσουν πολύ τα πέτρινα σπίτια με τα κεραμίδια, τα «προσφυγικά», τα οποία έκτισαν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία όταν το 1928 δημιούργησαν την Κοινότητα Υμηττού και υπάρχουν ακόμα σε πολλά σημεία του Υμηττού. Και το παλιό καλυκοποιείο της ΠΥΡΚΑΛ, ένα υπέροχο βιομηχανικό συγκρότημα το οποίο εύχομαι, κάποια στιγμή σύντομα, να γίνει πολιτιστικό πάρκο.
- Στην πλατεία Υμηττού σύχναζε ένας κύριος ο οποίος περπατούσε κι έβριζε όποιον έβρισκε μπροστά του, εκτός από μία συγκεκριμένη κοπέλα την οποία μόλις έβλεπε διέκοπτε το βρίσιμο, τη χαιρετούσε ευγενικά και μετά συνέχιζε… Μια μέρα τον συνάντησα στο περίπτερο να μιλά με την κοπέλα. Σκέφτηκα ότι είναι ευκαιρία να με συστήσει, μήπως μπορέσω να αποφύγω το «κατσάδιασμα»…Ο κύριος, όλο ευγένεια, μου έδωσε το χέρι, με ρώτησε με τι ασχολούμαι κ.λπ. Την επομένη, όπως περπάταγα, τον βλέπω να κάθεται σε ένα καφέ και να πίνει μόνος τον καφέ του. Περνώντας από μπροστά του τον χαιρετώ και τότε σηκώνει το κεφάλι και μου λέει «Άντε γαμ…».
- Παρόλο που το λέει και το τραγούδι «Εκεί ψηλά στον Υμηττό υπάρχει κάποιο μυστικό», δεν το έχω ανακαλύψει ακόμα για να σας το πω. Τα μυστικά των ανθρώπων της πόλης τα γνωρίζουν μόνο οι τοίχοι των σπιτιών…
- Απέναντι ακριβώς από το σπίτι μου, σε ένα από τα χαρακτηριστικά σπιτάκια του Υμηττού, μένει ένας άντρας απροσδιόριστης ηλικίας, ρακοσυλλέκτης, ο οποίος δεν μιλά σε κανένα, δεν έχει σχέσεις με κανένα στη γειτονιά και το σπίτι του είναι γεμάτο με παλιές εφημερίδες και βινύλια.
σχόλια