Μένω στον τελευταίο περιφερειακό του Πολυγώνου, στα Τουρκοβούνια. Από τη μία μεριά του σπιτιού βλέπω τα πεύκα, τα κυπαρίσσια, τα βραχάκια, τα μονοπάτια και τις χελώνες του Αττικού Άλσους, και από την άλλη βλέπω να απλώνεται ολόκληρος ο Δήμος Αθηναίων με τους λόφους και τα μνημεία του. Το μάτι με καθαρή ατμόσφαιρα φθάνει μεχρι Σαρωνικό, Αίγινα, Σαλαμίνα...
- Τις μέρες που έχει ήλιο μου αρέσει να παίρνω τον Οσάμα, που ως σκύλος εκτιμάει την κίνηση, και να ανεβαίνουμε τα μονοπάτια πάνω στο Αττικό Άλσος. Η ανάπλαση που ολοκληρώθηκε πριν από λίγα χρόνια δημιούργησε χώρους για όλα τα γούστα και όλες τις ηλικίες. Αν, μάλιστα, το επισκεφθείς εκτός ωρών αιχμής, υπάρχει μία πιθανότητα να πιστέψεις πως είσαι σε κάποια ωραία εξοχή με γήπεδα τένις, αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα πιο μακριά. Κι αν έχει και καλό καιρό, μπορεί να σε βρει η νύχτα μέσα στο θερινό σινεμά να ολοκληρώνεις τη βόλτα σου με έναν Χάνεκε ή μια αγαπημένη επανέκδοση. Αν, δε, βρεθεί και μια λύση ώστε να απομακρυνθούν οι δεκάδες λοφίσκοι μπάζων που δημιουργούνται σε όλα τα πιθανά σημεία από ένα σπάνιο φυσικό φαινόμενο που λέγεται «κρετινισμός», ίσως μπορέσουμε να μιλήσουμε για ένα σύγχρονο θαύμα.
- Στην πλατεία Πολυγώνου θα βρει κανείς όλα τα βασικά. Από βιολογική μαναβική και άλλα ελληνικά προϊόντα (το Κέρας της Αμάλθειας), κολεξιόν από πολύσπορους και προζυμένιους άρτους (του Αρτοποιήματος) αλλά και σημεία για να δοκιμάσει την ΠροΠο-τύχη του, να γλεντήσει τα κέρδη του Τζόκερ με ψητά της ώρας ή να πνίξει τον καημό από το αποτέλεσμα της Β' Εθνικής με έναν διπλό εσπρέσο..
- Αν δεν καταφέρει να βρει κανείς την ευτυχία στα εκατομμύρια υλικά αγαθά που προσφέρει η τοπική αγορά, τότε ίσως να βοηθήσει το Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, που βρίσκεται σε περίοπτη θέση στη γειτονιά. Αν πάλι υπάρχουν έθνικ «ανησυχίες», σίγουρα μια σεμνή επίσκεψη στη μοναδική εν Ελλάδι Αιθιοπική Εκκλησία πίσω από την «Προμηθευτική» θα ικανοποιήσει.
- Το Πολύγωνο είναι από τις λίγες πια περιοχές στην Αθήνα όπου δεν υπάρχουν πολυώροφες πολυκατοικίες. Ίσως γιατί ο Παπαδόπουλος είχε τάξει να χτίσει στο σημερινό Άλσος έναν «μεγαλοπρεπέστατο» ναό του Σωτήρος, «τάμα» στο έθνος που βρισκότανε τότε στη χειρουργική κλίνη για να γλιτώσει από την... «κομμουνιστικήν απειλήν». Έτσι, ο συντελεστής δόμησης παρέμεινε χαμηλός, ο συντελεστής δημοκρατίας υψηλός και ο συντελεστής εθνικοφροσύνης σπουδαίος, αφού κάποια οικόπεδα μοιράστηκαν σε πιστούς του, περιμένοντας τα μπετά του μεγάλου ναού. Απορίας άξιο είναι πώς καταφέρνουν τα παιδιά της ΚΝΕ να ανεβαίνουν τις ομολογουμένως πανέμορφες, πετρόκτιστες σκάλες που συνδέουν τον πάνω με τον κάτω περιφερειακό, κάθε Κυριακή πρωί με τον «Ριζοσπάστη» στο χέρι, γλιτώνοντας το Στρατοδικείο...
- Ο πραγματικός ήρωας της γειτονιάς είναι η Ελένη που μένει στο διπλανό σπίτι. Είναι μια γυναίκα που, εκτός από το σπίτι της, έχει αποφασίσει να κρατήσει καθαρή και όλη την περιοχή. Αν το 24ωρο είχε κι άλλες ώρες, θα έλαμπαν οι δρόμοι μέχρι τα δικαστήρια της Ευελπίδων. Ο πολιτικοί την αγανακτούν τόσο, ώστε εξαιτίας τους μένει άγρυπνη μέχρι τις τρεις το πρωί σκουπίζοντας το πεζοδρόμιο, μαζεύοντας τα σκουπίδια των οδηγών του ράλι, βάζοντας φαγητό στους περαστικούς σκύλους. Λίγες παραπάνω κυρίες σαν την Ελένη να 'χαμε, Ελβετία θα ήμασταν.
σχόλια