- Η γειτονιά μου είναι ο Λόφος Αξιωματικών Περιστερίου. Το γνωστό, αλήτικα, και ως «L.A.». Το ξέρω ότι έτσι λένε και τη Λάρισα, αλλά έχουμε κι εμείς, ρε παιδιά. Ζω εδώ και επτά χρόνια στην περιοχή αυτή, από τότε που πέρασα στη σχολή Τοπογραφίας του ΤΕΙ Αθηνών.
- Από τις πρώτες μέρες που μετακόμισα μέχρι και σήμερα μπορώ να μιλώ για μια φιλήσυχη γειτονιά, μακριά από τη βαβούρα της μεγάλης πόλης. Γενικά, προτιμώ την ένταση και την κίνηση της Αθήνας ως ζωή, αλλά δεν ξέρω πώς θα είμαι όταν μετακομίσω κάπου στο κέντρο και δεν θα 'χω σιγουράκι πια τον ήρεμο ύπνο μου, με τους οικογενειάρχες γείτονές μου να νομίζω πως προστατεύουν κι εμένα κρυφά.
Αν άλλαζα κάτι στη γειτονιά μου, αυτό θα ήταν να έφευγα εγώ, διότι περνάω σε ένα άλλο κεφάλαιο, μεγαλώνοντας πια.
- Όταν θέλω να περπατήσω και να σταθώ κάπου για να καθαρίσει το μυαλό μου, κατευθύνομαι προς το μετρό του Αιγάλεω από τη Θηβών, κόβω δρόμο από μια εσωτερική οδό και σταματάω στον ευκάλυπτο κοντά στο κολυμβητήριο. Κλείνω τα μάτια και απολαμβάνω τον ήχο του νερού. Είναι ό,τι πιο κοντινό έχω σε θάλασσα.
- Αν μιλήσω για τους ανθρώπους από τους οποίους ψωνίζω τα φαγιά μου, πρώτη είναι η κυρία που έχει το σούπερ-μάρκετ κοντά στο σπίτι και μας προσέχει πολύ: κάθε φορά δεν με αφήνει να φύγω, αν δεν πάρω το προϊόν που συμφέρει καλύτερα ή δίνει +1 δώρο. Άλλος αγαπημένος είναι ο μανάβης, που φαίνεται να είναι χρόνια στην Ελλάδα και στο επάγγελμα και μου μιλάει για τα λαχανικά με αγάπη και ιστορίες. Ένα απόγευμα έμαθα για όλες τις ντομάτες που εισάγουμε κι εξάγουμε και πως η καλύτερη του 'ρχεται πάντα απ' την Κρήτη. Μετά τους είχα δώσει ονόματα, πώς να τις φάω!
- Όταν δεν ξεχυθούμε στο κέντρο για ποτά, οι φίλοι που ξέρουν και με έμαθαν κι εμένα θα με τραβήξουν στο Μind the Cup, στην Arch, στο Manor, στις Ρακοθεωρίες, στο Qahwa και στην Αίγλη (ναι, αυτό με τα σκυλάδικα). Έχουμε περάσει μεγάλα βράδια και ξημερώματα που δεν θέλουμε να ξεχάσουμε και ήταν όλα όμορφα και αυθόρμητα, χωρίς δηθενιές.
- Κοντά στο σπίτι μου υπάρχουν τρία-τέσσερα παρκάκια. Πάντα τα προσπερνάω βιαστικά, ενώ δεν τους αξίζει κάτι τέτοιο. Αν ήθελα να δείξω σε κάποιον κάτι απ' τη γειτονιά, θα ήταν αυτά, στον λόφο, γεμάτα λουλούδια και πράσινο, και ας είναι πάνω στους δρόμους. Βρίσκεις φωτογραφίες και βλέπεις και λίγο Λυκαβηττό άμα θες. Αν είχα αυτοκίνητο, θα τον πήγαινα και στο «Terra Petra», για να του πέσει το σαγόνι απ' τα δυτικά!
- Από κτίρια μου αρέσει μονάχα ένα, αλλά πολύ: στην Εθνάρχου Μακαρίου, στο μετρό Αγ. Αντωνίου, η μεγάλη κίτρινη γκρι πολυκατοικία, έτσι θεόρατη όπως στέκεται μπροστά μου όταν κατεβαίνω απ' το λεωφορείο. Είναι σαν να ρουφάει όλο το φως του ήλιου – φαντάζομαι πως όλα τα διαμερίσματα φωτίζονται κατά τις 6 το απόγευμα με αυτό το χρυσό χρώμα και είναι όλοι όσοι ζουν σε αυτά ευτυχισμένοι και λαμπεροί.
- Κάθε βράδυ ζω μια αστεία ιστορία ή σχεδόν ιστορία, που κρατάει λίγα δευτερόλεπτα. Ζω τον πόνο του καψούρη, πάντα κατά τις πέντε. Όλο και κάποιος θα περάσει κάτω απ' το σπίτι, πηγαίνοντας ή ερχόμενος από το «Ανάκτορο» (ελληνάδικο που δεν έχω πάει ακόμα) με τσίτα Μαζωνάκη, Παντελίδη – στην καλύτερη Μητροπάνο. Κι εντάξει αυτό, αλλά αν τραγουδάει κιόλας με όλη του τη δύναμη, εκεί δεν μπορώ, γελάω.
- Δυσάρεστο γεγονός δεν έχω βιώσει, ούτε θέλω. Το καλύτερό μου ήταν ένας σεισμούλης κι ένα βραχυκύκλωμα μέσα στο σπίτι. Α, επίσης δεν μου αρέσει όταν κουρεύουν το οικόπεδο με τις μαργαρίτες και τη μανταρινιά απέναντι. Πλησιάζει πάλι ο καιρός, γαμώτο.
- Το μεγαλύτερο και καλύτερο μυστικό της γειτονιάς είναι μια πιτσαρία. Τόση ώρα και δεν έχω γράψει τίποτα για ψημένο φαγητό. Παιδιά, αν έρθετε στον Λόφο, να φάτε στη Ματίνα την πίτσα «Πάρμα». Έχω δει την αλήθεια. Έχω ακούσει την αγάπη. Θησαυρός!
- Η σπιτονοικοκυρά μου είναι ίσως ο πιο ιδιαίτερος άνθρωπος που ξέρω απ' όταν ήρθα. Δεν τη βλέπω συχνά βέβαια, αλλά πάντα θα τη θυμάμαι. Είναι αρκετά κοντούλα, μεγάλη σε ηλικία, αλλά μοιάζει ακόμα πολύ φρέσκια. Είναι τσουπωτή και βγάζει ένα sexyness, που χωρίς να έχω δει φωτογραφία της νέα, σίγουρα το 'τριζε το πεζοδρόμιο όταν περπατούσε. Μου φαίνεται περίεργο πόση θετική ενέργεια βγάζει σε όλο τον κόσμο και δείχνει να μας αγαπάει όλους αληθινά. Σχεδόν ανησυχητικό, μα τόσο γλυκό.
- Αν άλλαζα κάτι στη γειτονιά μου, αυτό θα ήταν να έφευγα εγώ, διότι περνάω σε ένα άλλο κεφάλαιο, μεγαλώνοντας πια. Αναρωτιέμαι αν σε κάποιους θα λείψω όταν γίνω παιδί του κέντρου, αν οι γείτονές μου θα προσέχουν και το δικό μου σπίτι ξανά, σιωπηλά. Ποιος ξέρει!
- Ήθελα να υπάρχει η ερώτηση ποιο τραγούδι σκέφτομαι για το σπίτι μου. Οι πρώτες βόλτες, οι πρώτες εκπομπές, τα πρώτα λεωφορεία, όλα μέχρι να μάθω το «Νέα Ζωή 705» των Στέρεο Νόβα. Πόση αγάπη και πόσα όνειρα με αυτό το κομμάτι, μέχρι και σήμερα! Δεν πρόλαβα το 705, αλλά ζει στην καρδιά μου.
- Είμαι στο offradio.gr κάθε Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, από τις 19:00 ως τις 21:00. Αναρρώνω από ένα σπάσιμο στο δεξί χέρι κι έπειτα επιστροφή φωτογραφικά στο e-table.gr και σε ένα νέο πρότζεκτ δρόμου που έχω «φανταστεί».
Info: Δουλειά της Κατερίνας μπορείτε να δείτε στα e-table.gr, Katrinpi.com και 6nights.tumblr.com. Επίσης, κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη μπορείτε να την ακούσετε στο offradio, 19:00-21:00.
σχόλια