Μένω στα Καμίνια. Λίγα τετράγωνα μακριά από το εργοστάσιο της Ελαΐς στην Πειραιώς, από τα τελευταία εργοστάσια που έχουν απομείνει σε μια μικρή γειτονιά της οποίας οι κάτοικοι κάποτε μοχθούσαν σε κλωστοϋφαντουργεία, καπνοβιομηχανίες, μηχανουργεία, βυρσοδεψεία, εργοστάσια φαρμάκων και, φυσικά, σε καμίνια, που έδωσαν και το όνομά τους στην περιοχή.
- Μόλις ανοίγει η εξώπορτα του σπιτιού μου αντικρίζω τους θαμώνες του καφενείου «Το Στυλ» απέναντι από το σπίτι μου. Είναι εκεί ανελλιπώς και μου δημιουργούν μια περίεργη αίσθηση υποστήριξης.
- Όταν ήμουν μικρός, χανόμουν για ώρες στους δρόμους της περιοχής μου. Θυμάμαι μια αίσθηση απόκοσμης μεσημεριανής ησυχίας και τον εαυτό μου να περιφέρεται στα στενά μονάχος, μεταφερόμενος, διαμέσου της πλήξης μου, σε φανταστικούς προορισμούς. Μαζί με τους φίλους μου εξερευνούσαμε εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, μισογκρεμισμένα σπίτια και οικοδομές σε επικίνδυνες ακροβασίες που ευτυχώς ποτέ δεν μας στοίχισαν περισσότερο από μερικά χέρια ξύλο. Κάθε σπιθαμή της γειτονιάς είχε επεκταθεί φαντασιακά από παιχνίδια που σκαρώναμε πάνω σε πεζοδρόμια και πλατύσκαλα, κολόνες της ΔΕΗ και δέντρα.
- Για ψωμί με προζύμι πηγαίνω στο ζαχαροπλαστείο-φούρνο του Βασιλείου και για κρητικά προϊόντα εξαιρετικής ποιότητας στο μαγαζί του Νικήτα. Για τα υπόλοιπα, υπάρχει ο Σκλαβενίτης από το 1975, το τρίτο κατάστημα που δημιουργήθηκε στην ιστορία της αλυσίδας και διατηρεί πολύ καλές σχέσεις με την τοπική κοινωνία. Συχνά καλώ φίλους για φαγητό στον «Ζάχο», λαϊκή ταβέρνα που είναι ακόμα και τις καθημερινές ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο και σερβίρει ψάρι και κρέας σε πολύ χαμηλές τιμές. Το αγαπημένο μου μέρος όμως είναι η Ζωοδόχος Πηγή, η ταβέρνα του Κώστα και του Αλέκου, που άνοιξε ο παππούς τους πολλά χρόνια πριν και τώρα πια τη λειτουργούν αυτοί με μεγάλη αφοσίωση. Η ατμόσφαιρα του χώρου, η ποιότητα του φαγητού και οι παρέες που συναντά κάποιος εκεί κάνουν τον χώρο πολύ ιδιαίτερο. Πολλές βραδιές καταλήγουν αιφνιδιαστικά σε εκτελέσεις και τραγούδια από εξαιρετικούς μουσικούς που είναι πελάτες του μαγαζιού. Άλλες φορές η ζωντανή μουσική συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα της ταβέρνας.
- Αξίζει κανείς να προσέξει τις παλιές, μεταλλικές πόρτες με τα αριστοτεχνικά κάγκελα, από τις οποίες είναι γεμάτη η περιοχή. Σπίτια πέτρινα, εγκαταλελειμμένα, που σφραγίζονται από αυτές σαν ταφόπλακες, και οικίες που συνεχίζουν να αναπνέουν τρίζοντας, κάνοντας τους ίδιους μεταλλικούς ήχους εδώ και χρόνια. Τα πανέμορφα γεωμετρικά μοτίβα πάνω τους μαρτυρούν μια δεξιοτεχνία που μάλλον δεν τη συναντάς πια.
- Περίπου τέτοια εποχή, λίγο πριν από το Πάσχα, είκοσι πέντε χρόνια πριν, είχαμε μαζευτεί με την παρέα μου και σκάγαμε κροτίδες στην κεντρική αλάνα. Όσο περνούσε η ώρα κι αυτές λιγόστευαν γινόμασταν όλο και πιο δημιουργικοί, τοποθετώντας τες μέσα σε χώματα, λάσπες, μπουκάλια κ.λπ. για να βλέπουμε το εντυπωσιακό αποτέλεσμα της έκρηξης. Την τελευταία από αυτές –μετά από δική μου προτροπή– τη σφηνώσαμε μέσα σε κόπρανα σκύλου. Ο πιο μεγαλόσωμος και θαρραλέος από εμάς την άναψε, αλλά, λόγω μικρού φιτιλιού, το δυναμιτάκι έσκασε αμέσως γεμίζοντας το αιφνιδιασμένο του πρόσωπο με... σκατά. Ξεκαρδισμένοι οι υπόλοιποι, προσπαθούσαμε να ξεφύγουμε καθώς μας κυνηγούσε σαν κλαμένο ζόμπι, φωνάζοντας ότι εμείς τον πιέσαμε να το κάνει.
σχόλια