Όλοιοι άνθρωποι που γνωρίζω -ακόμα κι αυτοίπου θεωρούν ότι είναι υπεράνω πάσηςενασχόλησης με το σταρ σίστεμ- έχουνέντονη άποψη για τον Τομ Κρουζ. Έντονααρνητική δηλαδή και αμετακίνητη. Απότην εποχή ακόμα του Τοπ Γκαν με τουςδιάφορους κλώνους με τα δερμάτινααεροπορικά μπουφάν και τα RayBanγυαλιά, που κατέκλυζαν το «Ελληνικό»στο Κολωνάκι, ο ηθοποιός ήταν πάντα τοαπόλυτο σύμβολο ενός αλαζονικού καιυπερφίαλου αμερικανισμού, αλλά καιοτιδήποτε στραβού εκπροσωπεί το Χόλιγουντγια να το ξεράσει μετά στους θεατές τουπλανήτη. Κι ούτε αποτελεί ελληνικήπατέντα αυτή η αντανακλαστική αλλεργίαστο posterboy(και ανεπίσημο κυβερνητικό εκπρόσωπο)της Εκκλησίας της Σαϊεντολογίας. Μεαφορμή την τελευταία ταινία του(Βαλκυρίες), στην οποία υποδύεται τονΚλάους φον Στάουφενμπεργκ, τον Γερμανόαξιωματικό που αποπειράθηκε να δολοφονήσειτον Χίτλερ, ο επίσημος εκπρόσωπος τηςΠροτεσταντικής Εκκλησίας της Γερμανία,δήλωσε ότι το φιλμ -η πρεμιέρα του οποίουέχει ήδη αναβληθεί τρεις φορές- «εξυπηρετείτους ίδιους προπαγανδιστικούς στόχουςγια τη Σαϊεντολογία με τους Ολυμπιακούςτου 1936 για τους Ναζί». Πριν δύο χρόνιαεξάλλου, που είχα βρεθεί σ' ένα από ταωραία παρακμιακά κωλόμπαρα πουαντιστέκονται στον οδοστρωτήρα τουgentrificationτης Νέας Υόρκης, δέσποζε πίσω από τηνμπάρα μια μεγάλη φωτογραφία του με τοαπαγορευτικό σήμα κι από κάτω τηνεπιγραφή «Cruisecontrol».
Γιατίτόσο μίσος, ρε παιδιά; Εγώ πάντως θυμάμαιμε τρυφερά συναισθήματα, όταν είμαστεπιτσιρικάδες και είδαμε το RiskyBusiness-ο τίτλος είχε αποδοθεί με το συνήθηστην Ελλάδα περιφραστικό ζήλο τωνμεταφραστών ως Οιπονηρές μπίζνες ενός πρωτάρη-στο πλαίσιο των προβολών που έκανε τοπεριοδικό «ποπ & ροκ» για τουςαναγνώστες του στο αείμνηστο ΡάδιοΣίτυ. Το όνειρο κάθε (άρρενος) εφήβου: ΟΤομ Κρουζ, αφού φεύγουν οι γονείς τουταξίδι, βάζει τέρμα στο στερεοφωνικότο «Goodoldtomerock'n'roll»και χοροπηδάει με το σώβρακο στον καναπέ,περιμένοντας τη Ρεμπέκα ντε Μορνέ νατον κάνει «άνδρα». Επίσης: Ποιοςάλλος θα μπορούσε να παίζει τόσο καλάτο «μαλακισμένο» στο Χρώματου Χρήματος τουΣκορσέζε; Ποιος άλλος θα κατόρθωνε ναγεμίσει τόσο αποτελεσματικά τη μαύρητρύπα εξοργιστικού ναρκισσισμού πουήταν ο Ντάστιν Χόφμαν (ο οποίος με τααυτιστικά σκέρτσα του πήρε το Όσκαρ)στον Άνθρωπο τηςΒροχής. Και ταΜάτια ερμητικάκλειστά; Άλλοανεξήγητο ταμπού για πολύ κόσμο αυτή ηταινία. Τι «παρωχημένη», τι«συντηρητική», τι «ματαιόδοξη»έχει χαρακτηριστεί τόσο από κοινό όσοκι από κριτικούς. Κι όμως, ο χαρακτήραςτου Τομ Κρουζ ενσάρκωνε κάτι πραγματικάδιαχρονικό και παγκόσμιο: Ο σωματικόςπόθος -η καύλα κοινώς- διαλύει σχέσεις,γάμους, μπλοκάρει τη σκέψη και τασυναισθήματα... Παρωχημένη αντίληψη; Και το ΤελευταίοΤαγκό στο Παρίσιπαρωχημένο είναι; Κι ο Άμλετ έπρεπε νακουλάρει και να μην είναι τόσο σκοταδόψυχοςίσως; Η ερμηνεία του εξάλλου στο Μανόλιατου Πολ Τόμας Άντερσον (PDAγια τους πολύ προχωρημένους) στο ρόλοτου γκουρού της φαλλοκρατικής χειραφέτησης,υπήρξε μια από τις πιο εντυπωσιακές πουέχουν καταγραφεί στη μεγάλη οθόνη τατελευταία χρόνια. Τέλος πάντων, ο άνθρωποςμπορεί να είναι αντιπαθής για διάφορουςαφηρημένους λόγους, έχει επιδείξει όμωςστην καριέρα του πολύ πιο ευρεία γκάμααπό ηθοποιούς όπως ο Τζόνι Ντεπ, ο οποίοςβρίσκεται στο άλλο άκρο των προτιμήσεωντου κοινού, αφού όλοι αδιακρίτως μοιάζουννα τον λατρεύουν γιατί είναι γλυκούλης,εναλλακτικούλης, ροκ, σκοτεινούλης,αντισυμβατικούλης, αιωνίως νεανίαςκ.λπ. κ.λπ. Όσο για τη Σαϊεντολογία, σαφώςκαι μοιάζει με ακατανόητο, ρηχό καινοσηρό δόγμα, αλλά στο φινάλε οι άλλοιδιάσημοι με τους newageνεοπαγανισμούς και τους πάσης φύσεωςμυστικισμούς καλύτεροι είναι; Όπου τηβρίσκει κανείς τη θεία φώτιση, έτσι δενείναι; Αν δεν πειράζει κανέναν, ποιο τοπρόβλημα; Το Χόλιγουντ τίγκα στις σέκτεςείναι, έτσι κι αλλιώς.
ΥΓ.Δεν είναι ακριβώς ότι ένιωσα τόση ανάγκηνα υπερασπιστώ τον Κρουζ -ούτε είμαιμυστικός πράκτωρ της Σαϊεντολογίας-απλά ήταν έντονη η διεστραμμένη επιθυμίανα μπει αυτή η φωτογραφία πασχαλιάτικαστη στήλη.
σχόλια