Αν προσθέσεις όσους έσπευσαν να ψηφίσουν στην εκλογή για τον νέο ηγέτη της ΝΔ σ' αυτούς που πριν μερικά χρόνια στην αντίστοιχη διαδικασία του ΠΑΣΟΚ έθεσαν τέλος στην εσωκομματική αμφισβήτηση του νυν πρωθυπουργού, το άθροισμα δίνει 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους, οι οποίοι ψήφισαν αυθορμήτως και με οπαδική πώρωση, εγκαθιστώντας τα δύο πρώην frat boys του Άμχερστ στην ηγεσία του δικομματισμού. Τις πρώτες μέρες μετά την εκλογή Σαμαρά υπήρξε μια αμηχανία, ένα μούδιασμα της πολιτικής αρθρογραφίας, αλλά σιγά-σιγά η επιλογή του «άφθαρτου» (!) πολιτικού παρουσιάζεται ως απολύτως λογική, ενδεχομένως και εν δυνάμει προοδευτική (!) ακόμα κι από αριστερόστροφες γραφίδες, επειδή αποκαλύπτει, λέει, την τάση σημαντικού μέρους του εκλογικού σώματος να ξεγλιστρήσει από τα βαλτοτόπια του «μεσαίου» χώρου -εκεί όπου κυριαρχεί η συναίνεση, η διαχείριση και η υποταγή σε ντόπιες και ξένες ντιρεκτίβες- και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Οι οπαδοί ψηφίζουν πολιτική «προσωπικότητα» και γίνονται έτσι και οι ίδιοι «characters». Σύμφωνα μ' αυτήν τη λογική, η αθρόα συμμετοχή στις εσωκομματικές κάλπες που δηλώνει έντονη νοσταλγία για παλαιοκομματικές αντιλήψεις (άντε να δούμε και revival των μπλε και πράσινων καφενείων) και θυμίζει περισσότερο ψηφοφορία σε reality φανερώνει ανανεωμένο ενδιαφέρον για την πολιτική, ενώ αντίθετα, ας πούμε, η συμμετοχή στις διαδηλώσεις είναι σύμπτωμα αντικοινωνικού μηδενισμού. Δηλαδή, αυτές οι ψηφοφορίες είναι καλή ιδέα; Τι πόρτα είναι αυτή που άνοιξε; Σε λίγο θα διενεργείται δημοψήφισμα για το παραμικρό, έτσι για την ψευδαίσθηση «διατήρησης του ελέγχου των εξελίξεων» από την «κοινωνία». Η «κοινωνία» που όντως ξεγλιστρά όλο και πιο πολύ μακριά από το επίμονα γραφειοκρατικό σύστημα, αλλά όχι τρέχοντας να ψηφίσει σαν να πρόκειται για εποχιακό trend. Η «κοινωνία» προσπαθεί να διαχειριστεί το εισόδημά της με πιο... δημιουργικούς τρόπους. Η «κοινωνία» μπορεί να μάθει να απολαμβάνει κι άλλα πράγματα εκτός από το κακοφωτισμένο φτωχοβαριετέ της τηλεόρασης (σε όλο τον κόσμο υπάρχει η τάση / η επιθυμία καλύτερων, πιο σύγχρονων τηλεοπτικών προϊόντων εκτός από την Ελλάδα - η αντίθεση ανάμεσα στα άθλια, κουρασμένα προγράμματα και κάποιες «προχωρημένες» διαφημίσεις είναι σοκαριστική για κάποιον που ανοίγει ξαφνικά το κουτί).
Κάποιοι έφτασαν να υποστηρίξουν ότι με τον σμπάρο Σαμαρά θα εξουδετερωθούν πολλά τρυγόνια, και ιδιαίτερα η δυναμική ακροδεξιών και ρατσιστικών τάσεων, οι οποίες θα αλεστούν στον μύλο της μεγάλης δεξιάς παράταξης (το βράδυ της μεγάλης νίκης της «αγνής, ακομπλεξάριστης Δεξιάς», πάντως, είχαν βγει και πανηγύριζαν κάτι «φουσκωτοί» τύποι που θύμιζαν έντονα εποχές Κενταύρων και Ρέιντζερς). Σ' αυτό θα συμβάλει και ο επίσημος Νο.2 του κόμματος, ο cosmopolitan Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο οποίος τώρα θυμίζει πιο πολύ από ποτέ τον Ρόμπερτ Βάγκνερ και τον Ρομπ Λόου, τους δύο ηθοποιούς δηλαδή που έπαιξαν τον ρόλο του «Number Two» υπό τον Dr. Evil στις ταινίες του Austin Powers. Η Ντόρα, από την άλλη, βρέθηκε να πληρώνει μόνη της το σύστημα νεποτισμού, οικογενειοκρατίας. Είναι τυχαίο που είναι γυναίκα; Δεν αξίζουν κάποια ανάλυση τέτοιες φαλλοκεντρικές διαστάσεις του αποτελέσματος; Αλλά περί αυτού ούτε κουβέντα ακόμα κι από γυναίκες αρθρογράφους, προφανώς επειδή η Ντόρα είναι «άντρας», είναι «bitch», είναι φτυστή ο Μητσοτάκης και άλλα τέτοια μνημεία ανορθολογισμού. Τελικά, το μόνο σίγουρο σ' αυτήν τη χώρα είναι τα συντριπτικά ποσοστά που θα κέρδιζε σε ψηφοφορία ένα ψηφοδέλτιο με τον τίτλο «για όλα φταίει ο Μητσοτάκης».
Δεν κατανοώ αυτήν τη φούρια να τελειώνουμε με την τελματώδη, υποτίθεται, ασάφεια του αποκαλούμενου μεσαίου χώρου, για να επιστρέψουμε σε αλήστου μνήμης εποχές έντονων, αλλά εξαιρετικά άγονων ιδεολογικών αντιπαραθέσεων μεταπολιτευτικού τύπου. Όπως τον αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον, ο «μεσαίος χώρος» δεν φιλοξενεί απαραίτητα άτομα που έχουν εγκαταλείψει τις ιδεολογικές ευαισθησίες τους στον βωμό της αέναης διαχείρισης: αντίθετα, περιλαμβάνει ανθρώπους που έχουν κουραστεί από τα παραλυτικά πολιτικά κλισέ που μας ταλανίζουν τόσες δεκαετίες, ανθρώπους που έχουν αλλεργία σε εθνικιστικές χειραγωγήσεις, ανθρώπους «συστημικούς» εντέλει (καθότι αλλού είναι τα σημαντικά όπου φαίνεται τι είδους άνθρωπος είναι κάποιος, όχι στα περίχωρα της ιδεολογικής στράτευσης) αλλά γενικά liberals, που λένε και στην Αμερική, δηλαδή «ελευθέριους» (ο όρος «φιλελεύθερος» είναι φορτισμένος με δεξιό πρόσημο στην Ελλάδα), και προοδευτικούς με την ευρύτερη έννοια, ασχέτως αν κάποιοι απ' αυτούς ασπάζονται και κάποιες αποκλίνουσες -είτε συντηρητικές είτε αριστερίστικες- θέσεις κατά περίσταση.
σχόλια