Απολογητής του μεσαίου χώρου

Απολογητής του μεσαίου χώρου Facebook Twitter
0

Αν προσθέσεις όσους έσπευσαν να ψηφίσουν στην εκλογή για τον νέο ηγέτη της ΝΔ σ' αυτούς που πριν μερικά χρόνια στην αντίστοιχη διαδικασία του ΠΑΣΟΚ έθεσαν τέλος στην εσωκομματική αμφισβήτηση του νυν πρωθυπουργού, το άθροισμα δίνει 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους, οι οποίοι ψήφισαν αυθορμήτως και με οπαδική πώρωση, εγκαθιστώντας τα δύο πρώην frat boys του Άμχερστ στην ηγεσία του δικομματισμού. Τις πρώτες μέρες μετά την εκλογή Σαμαρά υπήρξε μια αμηχανία, ένα μούδιασμα της πολιτικής αρθρογραφίας, αλλά σιγά-σιγά η επιλογή του «άφθαρτου» (!) πολιτικού παρουσιάζεται ως απολύτως λογική, ενδεχομένως και εν δυνάμει προοδευτική (!) ακόμα κι από αριστερόστροφες γραφίδες, επειδή αποκαλύπτει, λέει, την τάση σημαντικού μέρους του εκλογικού σώματος να ξεγλιστρήσει από τα βαλτοτόπια του «μεσαίου» χώρου -εκεί όπου κυριαρχεί η συναίνεση, η διαχείριση και η υποταγή σε ντόπιες και ξένες ντιρεκτίβες- και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Οι οπαδοί ψηφίζουν πολιτική «προσωπικότητα» και γίνονται έτσι και οι ίδιοι «characters». Σύμφωνα μ' αυτήν τη λογική, η αθρόα συμμετοχή στις εσωκομματικές κάλπες που δηλώνει έντονη νοσταλγία για παλαιοκομματικές αντιλήψεις (άντε να δούμε και revival των μπλε και πράσινων καφενείων) και θυμίζει περισσότερο ψηφοφορία σε reality φανερώνει ανανεωμένο ενδιαφέρον για την πολιτική, ενώ αντίθετα, ας πούμε, η συμμετοχή στις διαδηλώσεις είναι σύμπτωμα αντικοινωνικού μηδενισμού. Δηλαδή, αυτές οι ψηφοφορίες είναι καλή ιδέα; Τι πόρτα είναι αυτή που άνοιξε; Σε λίγο θα διενεργείται δημοψήφισμα για το παραμικρό, έτσι για την ψευδαίσθηση «διατήρησης του ελέγχου των εξελίξεων» από την «κοινωνία». Η «κοινωνία» που όντως ξεγλιστρά όλο και πιο πολύ μακριά από το επίμονα γραφειοκρατικό σύστημα, αλλά όχι τρέχοντας να ψηφίσει σαν να πρόκειται για εποχιακό trend. Η «κοινωνία» προσπαθεί να διαχειριστεί το εισόδημά της με πιο... δημιουργικούς τρόπους. Η «κοινωνία» μπορεί να μάθει να απολαμβάνει κι άλλα πράγματα εκτός από το κακοφωτισμένο φτωχοβαριετέ της τηλεόρασης (σε όλο τον κόσμο υπάρχει η τάση / η επιθυμία καλύτερων, πιο σύγχρονων τηλεοπτικών προϊόντων εκτός από την Ελλάδα - η αντίθεση ανάμεσα στα άθλια, κουρασμένα προγράμματα και κάποιες «προχωρημένες» διαφημίσεις είναι σοκαριστική για κάποιον που ανοίγει ξαφνικά το κουτί).

Κάποιοι έφτασαν να υποστηρίξουν ότι με τον σμπάρο Σαμαρά θα εξουδετερωθούν πολλά τρυγόνια, και ιδιαίτερα η δυναμική ακροδεξιών και ρατσιστικών τάσεων, οι οποίες θα αλεστούν στον μύλο της μεγάλης δεξιάς παράταξης (το βράδυ της μεγάλης νίκης της «αγνής, ακομπλεξάριστης Δεξιάς», πάντως, είχαν βγει και πανηγύριζαν κάτι «φουσκωτοί» τύποι που θύμιζαν έντονα εποχές Κενταύρων και Ρέιντζερς). Σ' αυτό θα συμβάλει και ο επίσημος Νο.2 του κόμματος, ο cosmopolitan Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο οποίος τώρα θυμίζει πιο πολύ από ποτέ τον Ρόμπερτ Βάγκνερ και τον Ρομπ Λόου, τους δύο ηθοποιούς δηλαδή που έπαιξαν τον ρόλο του «Number Two» υπό τον Dr. Evil στις ταινίες του Austin Powers. Η Ντόρα, από την άλλη, βρέθηκε να πληρώνει μόνη της το σύστημα νεποτισμού, οικογενειοκρατίας. Είναι τυχαίο που είναι γυναίκα; Δεν αξίζουν κάποια ανάλυση τέτοιες φαλλοκεντρικές διαστάσεις του αποτελέσματος; Αλλά περί αυτού ούτε κουβέντα ακόμα κι από γυναίκες αρθρογράφους, προφανώς επειδή η Ντόρα είναι «άντρας», είναι «bitch», είναι φτυστή ο Μητσοτάκης και άλλα τέτοια μνημεία ανορθολογισμού. Τελικά, το μόνο σίγουρο σ' αυτήν τη χώρα είναι τα συντριπτικά ποσοστά που θα κέρδιζε σε ψηφοφορία ένα ψηφοδέλτιο με τον τίτλο «για όλα φταίει ο Μητσοτάκης».

Δεν κατανοώ αυτήν τη φούρια να τελειώνουμε με την τελματώδη, υποτίθεται, ασάφεια του αποκαλούμενου μεσαίου χώρου, για να επιστρέψουμε σε αλήστου μνήμης εποχές έντονων, αλλά εξαιρετικά άγονων ιδεολογικών αντιπαραθέσεων μεταπολιτευτικού τύπου. Όπως τον αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον, ο «μεσαίος χώρος» δεν φιλοξενεί απαραίτητα άτομα που έχουν εγκαταλείψει τις ιδεολογικές ευαισθησίες τους στον βωμό της αέναης διαχείρισης: αντίθετα, περιλαμβάνει ανθρώπους που έχουν κουραστεί από τα παραλυτικά πολιτικά κλισέ που μας ταλανίζουν τόσες δεκαετίες, ανθρώπους που έχουν αλλεργία σε εθνικιστικές χειραγωγήσεις, ανθρώπους «συστημικούς» εντέλει (καθότι αλλού είναι τα σημαντικά όπου φαίνεται τι είδους άνθρωπος είναι κάποιος, όχι στα περίχωρα της ιδεολογικής στράτευσης) αλλά γενικά liberals, που λένε και στην Αμερική, δηλαδή «ελευθέριους» (ο όρος «φιλελεύθερος» είναι φορτισμένος με δεξιό πρόσημο στην Ελλάδα), και προοδευτικούς με την ευρύτερη έννοια, ασχέτως αν κάποιοι απ' αυτούς ασπάζονται και κάποιες αποκλίνουσες -είτε συντηρητικές είτε αριστερίστικες- θέσεις κατά περίσταση.

Shortcut
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ