Αποσπάσματα από έρωτες

Αποσπάσματα από έρωτες Facebook Twitter
0

Κάθε συναυλία του NickCave -επίσημου ροκ πρόξενουάνευ χαρτοφυλακίου- είναι κι ένα event,αφού η μουσική του ενώνει κοινό ευρέωςφάσματος (η πιο κοντινή άλλη περίπτωσηείναι ίσως αυτή των MassiveAttack): τους κουλτουριάρηδες,τους νταλκαριάδηδες και τους σκοταδόψυχους,αλλά και διάφορες άλλες κατηγορίεςενδιάμεσα. Η πρώτη του φορά ήταν πρινένα τέταρτο του αιώνα με τους BirthdayParty ως postpunk Αρτώ, και τότε είχα όλητην καλή διάθεση να ξεπαρθενιαστώσυναυλιακά, αλλά δεν ήταν γραφτό (συνέβηένα χρόνο περίπου μετά, στα 13 μου, μετους Bauhaus). Από τότε όμωςκαι μετά -το πότε και το πού κάθε φοράείναι κάπως θολά- έχω πάει σχεδόν σεόλες τις εμφανίσεις του τσαλακωμένουνουάρ σόουμαν (αλλά όχι σαμάνου) με τουςBad Seeds. Έχεισπείρει πολλούς αστικούς μύθους ηπαρουσία του στη χώρα (ειδικά τα παλιά,άγρια χρόνια) και σχεδόν όλοι έχουν μίακαι μία ιστορία να αφηγηθούν - τα κορίτσιαγια τον «Νικ», τα αγόρια για τον«Αρχηγό». Έπεφτε τότε πολύ κυνηγητό(stalking κανονικό) σε ταβέρνες,καφενεία και καταγώγια... Μια φορά,θυμάμαι, τον είχαμε πετύχει με τη φίλημου τότε κι αυτός της ζήτησε να ανταλλάξουν(μαύρα) σακάκια. Αυτή αρνήθηκε κι εγώείχα πάθει σοκ: «Πώς μπόρεσες νααρνηθείς στον ηγέτη;» τη ρώτησαέξαλλος μετά. «Το δικό του ήταν τηςπλάκας, το δικό μου το είχε πάρει οπατέρας μου από Saville Row».Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι ο Cave(πρώην πρεζάκι, νυν μποέμ τζέντλεμαν)μας έδειξε ότι αν φοράς από μικρόςκουστούμια είναι σαν να μη γερνάς ποτέ.

Μερικά χρόνια μετά, στοφεστιβάλ του Reading του '92,οι Bad Seeds θαέπαιζαν μετά τους Mudhoney(και πριν τους Nirvana), τοσετ των οποίων είχε εξελιχθεί, λόγωβροχής και ονόματος του γκρουπ, σεκαταιγισμό λασπομαχίας, αναγκάζονταςτον «κομπέρ» του φεστιβάλ, τονμακαρίτη τον John Peel,να πάρει το μικρόφωνο και να προειδοποιήσειτο κοινό ότι ο Nick Cave δεν θα έδειχνε τόσηανοχή σε τέτοιο χαβαλέ. Όλοι υπάκουσαν.Μια άλλη φορά, πολύ αργότερα, είχα παίξει,ως παραγωγός του αείμνηστου Ρόδον FM,τη διασκευή του -ντουέτο με την AnitaLane- στο «Jet' aime moinon plus» τουGainsbourg κι ο Θανάσης οηχολήπτης τα είχε πάρει: «Καλά δενντρέπεται λίγο; Αυτά τα βάζαμε κάποτεστα πάρτι για να χαμουρευτούμε με καμιάγκόμενα...». Υπερβολές. Ο Caveμας έμαθε να αγαπάμε (άνευ όρων) τονJohnny Cash, τονAlex Harvey, τονMuddy Waters, τονHank Williams καιπολλούς άλλους θρύλους, σε εποχές πουη έννοια του «θρυλικού», «κλασικού»κ.λπ. δεν είχε ξεφτιλιστεί όπως σήμερα.Με τις γκόσπελ εμμονές του μας έψησεεπίσης να μην είμαστε τόσο αντίχριστοι,και τον ακολούθησαν πολλοί από τότε,όπως ο Jason Spacemanτων Spiritualized που μαςκοινώνησε την περασμένη Παρασκευή στοGagarin. Η southerngothic νουβέλα του με τοακραία ιδιωματικό ύφος («Φόκνερ onacid» τουλάχιστον) καιτίτλο And theAss Saw theAngel (Η δε όνος είδενάγγελον) μου είχε βγάλει την πίστη,αλλά την είχα ολοκληρώσει πάντως. Πρινμερικά χρόνια, μάλιστα, είχε γράψει οαθεόφοβος την εισαγωγή στη βρετανικήέκδοση του Κατά Μάρκον Ευαγγελίου, τοοποίο τελειώνει κάπως απότομα και χωρίςfade out με τηφράση «και ουδενί ουδέν είπον εφοβούντογαρ»...  

Προσωπικά, θα ήθελα νατου αφιερώσω, δοθείσης της ευκαιρίας,την τελευταία στροφή του τραγουδιού«Nick CaveDolls» από το εξαίρετοάλμπουμ των Bongwater και τηςAnn Magnuson ThePower of Pussy των αρχών του '90:

«...Τότε ακριβώς, οΤζεφ, ο διάσημος ηθοποιός με τη φαλάκρα/ διάσημος για τα ριχτά ιταλικά κουστούμιατου, περνά από δίπλα / και μας μιλά... ναι,ακριβώς/ μας μιλά για όλα τα παιχνίδιαπου είχε θάψει στον κήπο του/ για να μηνπαίξει κανείς άλλος μαζί τους / μας λέειότι το αγαπημένο του ήταν μια κούκλαΝικ Κέιβ/ Τον λυπάμαι πραγματικά, κιελπίζω μια μέρα / να βγάλει μαλλιά/ Καιτότε... σκέφτομαι από μέσα μου/ "Γουάου!Υπάρχουν και κούκλες Νικ Κέιβ πια; /Θέλωωωωω κι εγωωωωώ μία!"». Κι εγώθέλω μία, μα δυστυχώς δεν έχουν βγειακόμα, αλλά πού θα πάει; Είναι θέμαχρόνου. Ο Nick Caveπαίζει πάντως την άλλη εβδομάδα στοΛυκαβηττό ως Λάζαρος σε straightpride φάση με πολλές καύλεςκαι περήφανη κωλομπαράδικη μουστάκα.Όπως και με τους Grinderman,θα αποδείξει πανηγυρικά ότι ο πενηντάρηςείναι ένας νέος της εποχής. Το ίδιο βράδυεμφανίζονται οι Dinosaur Jr.(ωραίος προγραμματισμός, συγχαρητήρια!)Θα πάω σ' αυτούς μάλλον, αφού δεν τουςέχω δει ποτέ. Αυτό είναι το πλάνο δηλαδή.Τελευταία στιγμή μπορεί να κιοτέψω καινα ανηφορίσω για Λυκαβηττό. Ταιριάζειο λόφος στον Cave. Όπως καιστον Cohen. Αλλά αυτόν θατον πάνε στη Μαλακάσα τελικά. Αίσχος...

Shortcut
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ