Κάθε συναυλία του NickCave -επίσημου ροκ πρόξενουάνευ χαρτοφυλακίου- είναι κι ένα event,αφού η μουσική του ενώνει κοινό ευρέωςφάσματος (η πιο κοντινή άλλη περίπτωσηείναι ίσως αυτή των MassiveAttack): τους κουλτουριάρηδες,τους νταλκαριάδηδες και τους σκοταδόψυχους,αλλά και διάφορες άλλες κατηγορίεςενδιάμεσα. Η πρώτη του φορά ήταν πρινένα τέταρτο του αιώνα με τους BirthdayParty ως postpunk Αρτώ, και τότε είχα όλητην καλή διάθεση να ξεπαρθενιαστώσυναυλιακά, αλλά δεν ήταν γραφτό (συνέβηένα χρόνο περίπου μετά, στα 13 μου, μετους Bauhaus). Από τότε όμωςκαι μετά -το πότε και το πού κάθε φοράείναι κάπως θολά- έχω πάει σχεδόν σεόλες τις εμφανίσεις του τσαλακωμένουνουάρ σόουμαν (αλλά όχι σαμάνου) με τουςBad Seeds. Έχεισπείρει πολλούς αστικούς μύθους ηπαρουσία του στη χώρα (ειδικά τα παλιά,άγρια χρόνια) και σχεδόν όλοι έχουν μίακαι μία ιστορία να αφηγηθούν - τα κορίτσιαγια τον «Νικ», τα αγόρια για τον«Αρχηγό». Έπεφτε τότε πολύ κυνηγητό(stalking κανονικό) σε ταβέρνες,καφενεία και καταγώγια... Μια φορά,θυμάμαι, τον είχαμε πετύχει με τη φίλημου τότε κι αυτός της ζήτησε να ανταλλάξουν(μαύρα) σακάκια. Αυτή αρνήθηκε κι εγώείχα πάθει σοκ: «Πώς μπόρεσες νααρνηθείς στον ηγέτη;» τη ρώτησαέξαλλος μετά. «Το δικό του ήταν τηςπλάκας, το δικό μου το είχε πάρει οπατέρας μου από Saville Row».Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι ο Cave(πρώην πρεζάκι, νυν μποέμ τζέντλεμαν)μας έδειξε ότι αν φοράς από μικρόςκουστούμια είναι σαν να μη γερνάς ποτέ.
Μερικά χρόνια μετά, στοφεστιβάλ του Reading του '92,οι Bad Seeds θαέπαιζαν μετά τους Mudhoney(και πριν τους Nirvana), τοσετ των οποίων είχε εξελιχθεί, λόγωβροχής και ονόματος του γκρουπ, σεκαταιγισμό λασπομαχίας, αναγκάζονταςτον «κομπέρ» του φεστιβάλ, τονμακαρίτη τον John Peel,να πάρει το μικρόφωνο και να προειδοποιήσειτο κοινό ότι ο Nick Cave δεν θα έδειχνε τόσηανοχή σε τέτοιο χαβαλέ. Όλοι υπάκουσαν.Μια άλλη φορά, πολύ αργότερα, είχα παίξει,ως παραγωγός του αείμνηστου Ρόδον FM,τη διασκευή του -ντουέτο με την AnitaLane- στο «Jet' aime moinon plus» τουGainsbourg κι ο Θανάσης οηχολήπτης τα είχε πάρει: «Καλά δενντρέπεται λίγο; Αυτά τα βάζαμε κάποτεστα πάρτι για να χαμουρευτούμε με καμιάγκόμενα...». Υπερβολές. Ο Caveμας έμαθε να αγαπάμε (άνευ όρων) τονJohnny Cash, τονAlex Harvey, τονMuddy Waters, τονHank Williams καιπολλούς άλλους θρύλους, σε εποχές πουη έννοια του «θρυλικού», «κλασικού»κ.λπ. δεν είχε ξεφτιλιστεί όπως σήμερα.Με τις γκόσπελ εμμονές του μας έψησεεπίσης να μην είμαστε τόσο αντίχριστοι,και τον ακολούθησαν πολλοί από τότε,όπως ο Jason Spacemanτων Spiritualized που μαςκοινώνησε την περασμένη Παρασκευή στοGagarin. Η southerngothic νουβέλα του με τοακραία ιδιωματικό ύφος («Φόκνερ onacid» τουλάχιστον) καιτίτλο And theAss Saw theAngel (Η δε όνος είδενάγγελον) μου είχε βγάλει την πίστη,αλλά την είχα ολοκληρώσει πάντως. Πρινμερικά χρόνια, μάλιστα, είχε γράψει οαθεόφοβος την εισαγωγή στη βρετανικήέκδοση του Κατά Μάρκον Ευαγγελίου, τοοποίο τελειώνει κάπως απότομα και χωρίςfade out με τηφράση «και ουδενί ουδέν είπον εφοβούντογαρ»...
Προσωπικά, θα ήθελα νατου αφιερώσω, δοθείσης της ευκαιρίας,την τελευταία στροφή του τραγουδιού«Nick CaveDolls» από το εξαίρετοάλμπουμ των Bongwater και τηςAnn Magnuson ThePower of Pussy των αρχών του '90:
«...Τότε ακριβώς, οΤζεφ, ο διάσημος ηθοποιός με τη φαλάκρα/ διάσημος για τα ριχτά ιταλικά κουστούμιατου, περνά από δίπλα / και μας μιλά... ναι,ακριβώς/ μας μιλά για όλα τα παιχνίδιαπου είχε θάψει στον κήπο του/ για να μηνπαίξει κανείς άλλος μαζί τους / μας λέειότι το αγαπημένο του ήταν μια κούκλαΝικ Κέιβ/ Τον λυπάμαι πραγματικά, κιελπίζω μια μέρα / να βγάλει μαλλιά/ Καιτότε... σκέφτομαι από μέσα μου/ "Γουάου!Υπάρχουν και κούκλες Νικ Κέιβ πια; /Θέλωωωωω κι εγωωωωώ μία!"». Κι εγώθέλω μία, μα δυστυχώς δεν έχουν βγειακόμα, αλλά πού θα πάει; Είναι θέμαχρόνου. Ο Nick Caveπαίζει πάντως την άλλη εβδομάδα στοΛυκαβηττό ως Λάζαρος σε straightpride φάση με πολλές καύλεςκαι περήφανη κωλομπαράδικη μουστάκα.Όπως και με τους Grinderman,θα αποδείξει πανηγυρικά ότι ο πενηντάρηςείναι ένας νέος της εποχής. Το ίδιο βράδυεμφανίζονται οι Dinosaur Jr.(ωραίος προγραμματισμός, συγχαρητήρια!)Θα πάω σ' αυτούς μάλλον, αφού δεν τουςέχω δει ποτέ. Αυτό είναι το πλάνο δηλαδή.Τελευταία στιγμή μπορεί να κιοτέψω καινα ανηφορίσω για Λυκαβηττό. Ταιριάζειο λόφος στον Cave. Όπως καιστον Cohen. Αλλά αυτόν θατον πάνε στη Μαλακάσα τελικά. Αίσχος...
σχόλια