Η κατάκτησητου μεγάλου βραβείου στο ΦεστιβάλΒενετίας από την ταινία του ΑρονόφσκιΟ Παλαιστής επανέφερε θεαματικάστο προσκήνιο τον πρωταγωνιστή της καιπρώην σταρ, πρώην πυγμάχο, πρώην σύμβολοτου σεξ και παντοτινό σύμβολο χημικήςανισορροπίας αντρικών ορμονών. Ο ΜίκιΡουρκ «έφυγε» στη δεκαετία του'90, όπως λένε κατ' ευφημισμό για τουςπεθαμένους ή γι' αυτούς που πήγαν νακατοικήσουν για πάντα στα πιο σκοτεινάκαι παράξενα δωμάτια του μυαλού τους,αλλά τα τελευταία χρόνια είχε δρομολογηθείη διακριτική επιστροφή του κατ' απαίτησητου κοινού ή κάποιου κοινού, τέλοςπάντων, που δεν μπορεί με τίποτα ναξεχάσει τις υποσχέσεις που έδωσαν οιεντυπωσιακές εμφανίσεις του στη μεγάληοθόνη της δεκαετίας του '80. «ΈναςΜπράντο για τα ‘80s» ήταν ο τίτλοςκάτω από ένα νεαρό και ασπρόμαυρο ΜίκιΡουρκ στο εξώφυλλο στο πρώτο τεύχος τουαείμνηστου περιοδικού «Face» πουέπεσε ποτέ στα χέρια μου το καλοκαίριτου '85.
Και γιαμια φορά το hype δεν ήταν υπερβολικό. Εξούκαι τα πρόθυμα συγχωροχάρτια στα χρόνιατης μεγάλης παρακμής για κάποιον πουυπήρξε τόσο καλός - και ο Μίκι Ρουρκ ήταντόσο καλός στη δεκαετία του '80: ThePope of Greenwich Village, Diner, ως Motorcycle Boy στονΑταίριαστο, πολύ πιο πειστικός ωςΙρλανδός τρομοκράτης από οποιονδήποτεάλλο Αμερικανό ηθοποιό στο Μια προσευχήγια τους πεθαμένους, ΔαιμονισμένοςΆγγελος, Η Χρονιά του Δράκου, ιδανικόςΜπουκόφσκι στο Barfly... Θα ήμουν πρόθυμοςνα τον υποστηρίξω ακόμα και στις 91/2Εβδομάδες, ως μοντέλο αντρικούμοιρολατρικού ναρκισσισμού, κρυμμένουσε μια γκαρνταρόμπα με καμιά πενηνταριάολόιδια μαύρα κουστούμια Αρμάνι...Κατόπιν, ως γνωστόν, το «έκαψε» μειδιαίτερη αφοσίωση. Αέναος και αμετανόητοςfuck up, το βέβαιο είναι ότι έχει βιώσεικαταστάσεις που θα φρίκαραν και τον πιοαδίστακτο ηδονοθήρα πολέμαρχο τηςρωσικής μαφίας. Τελευταία, μοιάζειπραγματικά κουλαρισμένος, έχοντας βρειεπιτέλους την αδελφή ψυχή του στοαγαπημένο του τσιουάουα που τον συνοδεύειπαντού. Κουβαλά πάντως μια βαθιά γνώση(όποια κι αν είναι αυτή), γνέφονταςδιαρκώς ειρωνικά και δεν μπορείς να τονφανταστείς μ' αυτή την κωμικοτραγικάτραβηγμένη φάτσα να υποδύεται τον πατέραή κάποιο από τους ρόλους-συναισθηματικάδολώματα για υποψηφιότητα Όσκαρ Β'ανδρικού ρόλου (ευτυχώς). Πριν κανέναχρόνο είχε δηλώσει σε μια συνέντευξητου: «Υπάρχει κάτι βαθιά μέσα μου πουδεν πρόκειται ν' αλλάξει ποτέ. Ανπατηθούν κάποια συγκεκριμένα κουμπιάστον εγκέφαλό μου, θα μας πάρει όλους οδιάολος».
Ένας θεόςξέρει πώς ακριβώς διαχειρίζεται τουςδαίμονές του ο Μίκι Ρουρκ στα 52 τουπλέον. Το βέβαιο είναι ότι έχει πέσειπολύ ψυχοθεραπεία, όπως έχει παραδεχτείο ίδιος. Ο σπουδαίος συγγραφέας ΝτέιβιντΦόστερ Γουάλας -συνδετικός κρίκοςανάμεσα στον Τόμας Πίντσον, τον Ντονντε Λίλο και νεότερους αστέρες τηςαμερικανικής λογοτεχνίας όπως ο ΝτέιβΈγκερς- έμοιαζε να «το έχει» καινα το ξορκίζει στα γεμάτα παράνοια,δέος, και σαρκασμό βιβλία του, όπωςμπορεί να πιστοποιήσει όποιος έχειδιαβάσει («πηδώντας» έστω) κάποιεςαπό τις χίλιες τόσες σελίδες του InfiniteJest (βιβλίο που κάνει τον Υπόγειο Κόσμοτου Ντε Λίλο να μοιάζει με εύπεπτο pulpfiction), την άριστη συλλογή διηγημάτων μετίτλο Κορίτσι με τα παράξενα μαλλιά(έχει κυκλοφορήσει και στα ελληνικά απότις εκδόσεις Τραυλός), αλλά και ταευρύτατου φάσματος κείμενα σε εφημερίδεςκαι περιοδικά - από τον Τζον Μακέιν ωςτον Ελβετό τενίστα Φεντερέρ και οτιδήποτεάλλο μπορεί να φανταστεί κανείς ενδιάμεσα.
Φυσικά είχε κι αυτός «πρόβλημα στονεγκέφαλο», που λένε, αλλά και ποιοςδεν έχει, με την έννοια ότι είμαστε όλοιεγκλωβισμένοι στην κεφάλα μας. Ποιοςδεν είναι εγωκεντρικός τελικά; Είχεδηλώσει πριν μερικά χρόνια: «Ένασημαντικό (το πιο σημαντικό;) κομμάτιτης λογοτεχνίας είναι να προσφέρειςστον αναγνώστη -ο οποίος παραμένει, όπωςόλοι μας, ναυαγισμένος στο ίδιο του τοκρανίο- μια πρόσβαση μέσω της φαντασίαςσε άλλους εαυτούς... Αν ένα λογοτεχνικόκομμάτι μας επιτρέψει να ταυτιστούμεμε τον πόνο ενός χαρακτήρα, τότε μπορούμεπολύ πιο εύκολα να αντιληφθούμε τηνπιθανότητα ότι μπορεί κάποιοι άλλοιάνθρωποι να ταυτιστούν με το δικό μαςπόνο ». Το 2005, κληθείς να απευθυνθείστους απόφοιτους του παλιού τουπανεπιστήμιου, τους είχε πει μεταξύάλλων:
«... Είναι πραγματικά πολύδύσκολο να παραμένεις σε κατάστασηνηφάλιας παρατήρησης και εγρήγορσης,αντί να επιτρέπεις να σε υπνωτίζει οδιαρκής μονόλογος στο κεφάλι σου. Είκοσιχρόνια μετά τη δική μου αποφοίτηση,συνειδητοποιώ τελικά ότι διδάσκονταςκάποιον να μάθει να σκέφτεται σημαίνεινα μάθει πώς να ασκεί έλεγχο στο πώς καιτι σκέφτεται. Σημαίνει να επιλέγειςσυνειδητά τον τρόπο με τον οποίο βγάζειςνόημα από την εμπειρία σου. Σκεφτείτετο παλιό κλισέ: Το μυαλό είναι εξαιρετικόςυπηρέτης αλλά φριχτός αφέντης. Όπως όλατα κλισέ, μοιάζει τετριμμένο και καθόλουσυναρπαστικό, αλλά στην πραγματικότηταεκφράζει μια μεγάλη και τρομερή αλήθεια.Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό τογεγονός ότι οι ενήλικες που αυτοκτονούνμε περίστροφο, σχεδόν πάντα σημαδεύουντο κεφάλι. Σημαδεύουν το φριχτό αφέντη...».
Ο ίδιοςτελικά απέφυγε να σημαδέψει το «φριχτόαφέντη». Τον βρήκε κρεμασμένο τοπροηγούμενο Σάββατο η σύζυγος του, ενώο πατέρας του δήλωσε ότι υπέφερε εδώκαι χρόνια από (κλινική) κατάθλιψη, όροπου οικειοποιούμαστε όλοι κατά βούλησηόποτε έχουμε τις μαύρες μας, αλλά στ'αλήθεια αφορά αποκλειστικά διαγνωσμένουςασθενείς. Η αυτοκτονία του 46χρονουσυγγραφέα δεν ακυρώνει καθόλου το πνεύματου λόγου του προς τους νεαρούς απόφοιτους- λόγος που κατέληγε ως εξής: «Ηεκπαίδευση είναι υπόθεση ολόκληρης τηςζωής, όχι μόνο των σπουδών. Η εκπαίδευσηγια σας τους απόφοιτους ξεκινά απόΤΩΡΑ».
σχόλια