Ομολογώ ότι παθαίνω αιφνίδιο σύνδρομο διάσπασης προσοχής όταν πρόκειται για εκλογικές αναμετρήσεις, ακόμα κι αν οι εξελίξεις έχουν πραγματικά πολιτικό ενδιαφέρον, όπως στην περίπτωση της παρούσας κρίσης στην Τουρκία. Η κακόγουστη όμως σαπουνόπερα που ολοκληρώθηκε πριν λίγες μέρες στη Γαλλία με τη νίκη του Σαρκοζί δοκίμασε τις αντοχές μου με τρόπους πρωτόγνωρους και βιτσιόζικους. Ειδικά σε συνδυασμό με την εξωφρενικά μονότονη επισήμανση κάθε λιγούρη υποβολέα ότι οι εκλογές αυτές σηματοδότησαν την... (ρολάρουν τα τύμπανα) «επιστροφή της πολιτικής»! Έξοχα. Και τι υψηλού επιπέδου προεκλογική αντιπαράθεση (το ακούσαμε κι αυτό κατά κόρον)! Τι πολιτισμός! Και τι πολιτική ωριμότητα του εκλογικού σώματος! Μιλάμε για τους ανθρώπους που στις προηγούμενες εκλογές έστειλαν τον Λεπέν στο δεύτερο γύρο, και πιθανότατα θα τον ξανάστελναν αν δεν τους φαινόταν πια πολύ γέρος και... passé. Αντ' αυτού εξέλεξαν το μεταλλαγμένο παιδί λάστιχο του σύγχρονου δεξιού πραγματισμού, που αν αντιπροσωπεύει κάτι είναι το τέλος της πολιτικής με οποιαδήποτε ρομαντική ή ελπιδοφόρα έννοια. Όχι ότι η αβάσταχτα στεγνή και «μισόκωλη» προσωπικότητα της Σεγκολέν Γουαγιάλ υπήρξε έστω και για λίγο ένα είδος ελκυστικού αντίβαρου, παρά τις συνήθεις ντεμοντέ / σεξιστικές / ψευτοφεμινιστικές σαχλαμάρες που συνοδεύουν γυναίκες πολιτικούς. Ειδικά απ' τη Γαλλία.
Είδαμε λοιπόν κατ' αναλογία κάτι σαν την αντιπαράθεση Δ. Αβραμόπουλου / Α. Διαμαντοπούλου, αλλά κι αυτό μοιάζει κολακευτικός παραλληλισμός για τους δύο εξαιρετικά αντιπαθείς γάλλους μονομάχους, οι οποίοι πήραν παραμάζεμα όλα τα κλισέ του πιο παρωχημένου δικομματισμού -που εδώ έχουμε αφήσει στην εποχή των «γαλάζιων και πράσινων καφενείων»-, από τις χοντρές και κακόβουλες κατινιές και τα χτυπήματα κάτω απ' τη ζώνη στην προεκλογική περίοδο μέχρι το ψευτο-σαβουάρ βιβρ στα επινίκια («τιμώ τον αντίπαλο», «δεν θέλω ου», «κυβέρνηση όλων των Γάλλων» κ.λπ.) και τους πανηγυρισμούς των «Β.Π.» Παριζιάνων, που θύμισαν τις ηρωικές εποχές της «γαλάζιας γενιάς». Και οι δεκάδες έλληνες επώνυμοι «γαλλοτραφείς» και «γαλλόφιλοι» να περιδιαβαίνουν τα κανάλια (κάπου πήρε το μάτι μου κι αυτή τη φοβερή μπον βιβέρ μορφή με τα ασημένια μαλλιά, τον Γάλλο πρέσβη που μας κακομαθαίνει), ανήσυχοι για το έντονο φλερτ του Σαρκοζί με τον βρετανικού τύπου «ατλαντισμό»... Λες κι αυτό είναι το βασικό του πρόβλημα και όχι η πανηγυρική επιβεβαίωση της εθνικιστικής / ρατσιστικής τάσης της γαλλικής κοινωνίας, που αποδέχεται τους αφρικανούς μετανάστες ως παίκτες της εθνικής Γαλλίας αλλά ως αναξιοπαθούντες συμπολίτες θέλει να τους πετάξει κάτω απ' το χαλί. Στην Αγγλία, οι μαύροι (ή «έγχρωμοι», όπως επιμένουν να λένε τα εγχώρια τσακάλια της αθλητικογραφίας) παίκτες της εθνικής είναι όχι μόνο αντιπροσωπευτικοί της φυλετικής σύνθεσης του πληθυσμού αλλά και Βρετανοί όγδοης γενιάς. Τέλος πάντων, άλλοι από κει...
Είχα βρεθεί πρόσφατα στο Λονδίνο (που έχει εξελιχθεί στην πιο απάνθρωπη πόλη του πλανήτη για να επιβιώσεις) και είδα σε μια αίθουσα του πέμπτου ορόφου της Tate Modern την έκθεση κονγκολέζων καλλιτεχνών της «λαϊκής σχολής της Κινσάσα» - μια συγκλονιστική απεικόνιση του παραλογισμού που βιώνουμε, κατευθείαν από την καρδιά της διακορευμένης ηπείρου: Αιμοσταγείς μισθοφόροι, διεφθαρμένες κυβερνήσεις, παράφρονες ισλαμιστές καμικάζι, γελοίοι λευκοί που κάνουν αμέριμνοι και γυμνοί ποδήλατο ενώ ο κόσμος καίγεται... Τι μεγάλο αστείο μοιάζει η ιδέα της ΕΕ ώρες ώρες... Επιστρέφοντας στην κατοικία που με φιλοξενούσε, άνοιξα την τηλεόραση και είδα τις ανταποκρίσεις του BBC και του CNN από την πρώτη Κυριακή των γαλλικών εκλογών, με τους ρεπόρτερ να σαλιαρίζουν στη λιακάδα με χαρούμενους ψηφοφόρους - πανηγυρίζοντας κι αυτοί για την «επιστροφή της πολιτικής». Συνοδεία ακορντεόν φυσικά...
σχόλια