Περί trash και cult (one more time)

Περί trash και cult (one more time) Facebook Twitter
0

Ήταν ο καύσωνας, τα σωματίδια από τα αποκαΐδια της Πάρνηθας,ή κάτι άλλο ακόμα πιο απόκοσμα σατανικό στην ατμόσφαιρα; Σαν κακό τριπ ήταν ηόλη φάση που σε ανάγκαζε να μένεις κλεισμένος στο μπούνκερ σου με τονκλιματισμό στο τέρμα. Πολύ κακό πράγμα γενικά, γιατί όσο πιο πολύ μένεις μέσα,τόσο πιο πολύ βλέπεις τηλεόραση και τότε είναι στατιστικά πολύ πιθανό να πέσειςπάνω στον Ψινάκη, που έσκασε ντυμένος Ματθίλδη Μαγγίρα  (όσοι πραγματικάδεν βλέπετε ποτέ τηλεόραση και δεν σας λένε τίποτε τα ονόματα αυτά, ξεχάστετο) στα βραβεία του Mad,φορώντας τουαλέτα κι ένα τεράστιο φαλλό (με αρχίδια) στο κεφάλι. Πρόκειται γιαένα από τα ελάχιστα δημόσια πρόσωπα που φέρει τόσο αγέρωχα τη λεοντή της σώουμπιζ (όποιος ξενικός όρος ακουστεί αρκετές φορές στα πρωινάδικα και ταμεσημεράδικα ελληνοποιείται αυτομάτως - αυτός είναι ο νέος γλωσσολογικόςκανόνας). Ο άνθρωπος αυτός (αν μπορούμε ακόμα να τον καταχωρούμε στα ανώτεραθηλαστικά) λειτουργεί εκτός συμβατικών κανόνων παιχνιδιού, ή μάλλον σπρώχνει σεκάθε του εμφάνιση τους κανόνες στα όρια τους, τεστάροντας κάθε φορά τις διεστραμμένεςδιαθέσεις της αγοράς, σαν  πειραματόζωοτου σύγχρονου αδηφάγου marketing που θα μας καταβροχθίσει όλους στο τέλος και ούτε θα τοέχουμε πάρει χαμπάρι.

Θα μου πεις, εσύ, τι ζόρι τραβάς; Καθείς εφ' ω ετάχθη κ.λπ.,κ.λπ. Δεν είναι όμως τόσο ανέμελα τα πράγματα. Έχω προσπαθήσει κι εγώ να τη δωέτσι. Και συχνά τα έχω καταφέρει, όπως στην περίπτωση του «je t' aime», για το οποίο ειλικρινά δεν μπορώνα κατανοήσω τον κόκκινο συναγερμό που σημαίνουν κάποιοι - στο φινάλε οΠαρασκευάς και οι υπόλοιποι του διάσημου freak θιάσου είναι πολύ καλύτεροι performers απότους περισσότερους αστέρες του εγχώριου ποπ στερεώματος. Το γυάλινοθηριοτροφείο της Αννίτας είναι  trash συνειδητό,ό,τι και να σημαίνει αυτό. Αλλά εμείς εδώ -ελλείψει παράδοσης στην ποπκουλτούρα- έχουμε μεταλλάξει πολύ περίεργα τέτοιους όρους. Έτσι χάθηκεανεπανόρθωτα και οποιαδήποτε τρυφερή και αξιαγάπητη διάσταση είχε το κιτς πρινγίνει άλλοθι για κάθε mainstream κουλαμάρα.  Όταν οΤζον Γουότερς εξωράιζε το trash,εκκινούσε από μια καλοπροαίρετη (καλοκάγαθη)αντίληψη για κάθετι ευτελές, περιθωριακό, παραπεταμένο. Εδώ έχει γίνειαναπόσπαστο αξεσουάρ για κάθε φιλόδοξο σελέμπριτυ (έφτασε η στιγμή νομίζω γιατην απελευθέρωση και αυτής της λέξης από τα λατινικά της δεσμά, είναι πια δικήμας, ελληνικιά!).  Όπως και το να μιλάς  -και να γράφεις- σαν «κακιά αδερφή» (αυστηράτεχνικός όρος - δεν έχει να κάνει με σεξουαλική κατεύθυνση), χωρίς να είσαι κανγκέι: αυτό κι αν είναι νοσηρή μετάλλαξη.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτή η σουργελοκατάσταση πουβιώνουμε μπορεί να έχει και μια ριζοσπαστική διάσταση. Όπως λέει, όμως, και τοποίημα των μαρξιστών, τέτοιες μεταμοντέρνες ακρότητες μπορεί να μοιάζουνεπιφανειακά ριζοσπαστικές,  αλλά βρίσκονταιμυστικά σε διαρκές νταραβέρι με μια σύγχρονη δυτική ιδεολογία, για την οποία τομόνο που μετράει είναι το νόημα που σταμπάρουμε κατά βούληση στον κόσμο καιτους άλλους για να εξυπηρετήσουμε τους δικούς μας σκοπούς.  Το ήξερα ότι θα γίνομαι λίγο-λίγο σαν τη ΛιάναΚανέλλη μεγαλώνοντας. Είναι κι αυτό μια παράπλευρη απώλεια. Σεβασμός, πάντως,στην πληθωρική Λιάνα που έχει ειδικό deal και καπνίζει live στην τηλεόραση για να τη σπάσειστους Αμερικανούς και το φασισμό της ακραίας πολιτικής ορθότητας. Ειδικά, ωςεκδήλωση διαμαρτυρίας σ΄ αυτή τη φριχτή αντικαπνιστική καμπάνια που προβάλλεταιτελευταία και δείχνει, μεταξύ άλλων, ένα συμπαθέστατο τύπο που καπνίζειχαμογελαστός και χαλαρός ένα τσιγάρο για να πέσει μετά το σλόγκαν-πέλεκυς: «μόλιςέκανε έρωτα - θα περάσει πολύς καιρός για να τα καταφέρει ξανά» (!) Αυτό θα πειτρομοκρατία. Τι κόσμος είναι αυτός, που ένα τσιγάρο μετά το σεξ έγινε τόσοέντονο σύμπτωμα παθολογίας;  Ρε, πούπάμε, που έλεγε κι ο Αυλωνίτης...

Σεβασμός και στο κανάλι της Βουλής που αποφάσισε να επαναφέρειτις έννοιες του cult και του trash στις παλιές ρομαντικές τους συντεταγμένες, προβάλλοντας σεδιάστημα μερικών ημερών, πρώτα τη «70's / σοφτ πορνό / Campari με σόδα»εκδοχή του Ντόριαν Γκρέι με τον Χέλμουτ Μπέργκερ, και μετά το cult αριστούργημαCockfighter με τον Warren Oatesσε σκηνοθεσία του Monte Hellman,του σκηνοθέτη που έχει ξεσκίσει πιο πολύ απ' όλους ο Ταραντίνο. Πάντα τέτοια...

Shortcut
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ