Δηλαδή, όσοι ασχολήθηκαν με τον χωρισμό της ιέρειας των πρωινάδικων αλλά και των πιο θεαματικών ελληνικών upskirt nipslip στο YouTube (και ποιος δεν ασχολήθηκε δηλαδή, έστω και «ειρωνικά» δήθεν) είναι στην κοσμάρα τους και αδιαφορούν για τη δυσχερέστατη θέση που έχει βρεθεί η χώρα μας. Φυσικά και κατανοούν την κρισιμότητα της κατάστασης. Τι να κάνει κανείς όμως; Να πηδήξει απ' το παράθυρο; Ή να χαθεί στις ρωγμές ανάμεσα στις δυσοίωνες οικονομικές / συνωμοσιολογικές αναλύσεις των σοβαρών εντύπων; «Εδώ ο κόσμος καίγεται και το μ...ί χτενίζεται» μονολογούν οι περισσότεροι άνθρωποι, χαζεύοντας υπνωτισμένοι την οθόνη της τηλεόρασης ή τα εξώφυλλα των lifestyle/gossip περιοδικών στα περίπτερα μ' αυτό το θυμόσοφο ύφος που μοιάζει με σύμπτωμα νοητικής υστέρησης. Η αλήθεια είναι ότι, εκτός των άλλων, η ζωντανή σαπουνόπερα (στημένη ή όχι) λειτούργησε ως μέγας αντιπερισπασμός στην doom and gloom περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Επιστρατεύτηκε μάλιστα ως θέμα (συχνά πολυσέλιδο) και από τα «κυριλέ» media, με το υποκριτικό άλλοθι ότι έτσι κατακρίνουν το νοσηρό φαινόμενο που μας βυθίζει ακόμα πιο πολύ στην εσωστρέφεια και την πολιτιστική υποβάθμιση την ώρα που οι (βορειο)Ευρωπαίοι εταίροι μάς δείχνουν τα δόντια τους. Και είναι γεγονός ότι όταν αυτοί οι ψυχροί, μειλίχιοι τεχνοκράτες τα παίρνουν, μοιάζουν πιο κακοί και άσχημοι απ' όλους τους λαούς του πλανήτη.
Η ευρεία χρήση επίσης του ακρωνύμιου PIGS -από τα αρχικά των φτωχών και πλέον απείθαρχων δημοσιονομικά χωρών της Ε.Ε., δηλαδή Πορτογαλία, Ιρλανδία (ή Ιταλία ως μπαλαντέρ), Ελλάδα και Ισπανία- ενίσχυσε ακόμα περισσότερο το έντονο πολιτισμικό σύμπλεγμα κατωτερότητάς μας, αυτό που οι Αγγλοσάξωνες αποκαλούν «cultural cringe», και συνήθως αφορά χώρες που έχουν περάσει από την αποικιοκρατική πριονοκορδέλα. Αυτή η απίστευτα υποτιμητική ονομασία, η οποία σέρνεται εδώ και δύο χρόνια, αλλά έκανε την εμφάνισή της τώρα τελευταία στον ελληνικό Τύπο -ίσως για να μη νιώθουμε τόσο ταπεινοί, καταφρονεμένοι και (κυρίως) μόνοι- επινοήθηκε σε αντιδιαστολή με το ακρωνύμιο των ραγδαία αναπτυσσόμενων BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) για να εκθέσει τους ανεπίδεκτους Ευρωπαίους μαθητές του τελευταίου θρανίου. Αυτό που εκθέτει, όμως, είναι τις όποιες ψευδαισθήσεις έχουν απομείνει περί ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτικής, ειδικά όταν χρησιμοποιείται ως επίσημη ορολογία, όχι βέβαια από την Ε.Ε. (ακόμη), αλλά πάντως από διακεκριμένους οικονομικούς αναλυτές έγκυρων μέσων, κάτι που μοιάζει να σκάρωσε το μυαλό ενός ιδιαιτέρως ρατσιστή Άγγλου (ή Γερμανού, μην κοροϊδευόμαστε) παλιόγερου. Όπως παρατήρησε και κάποιος αναγνώστης/μπλόγκερ στα σχόλια σχετικού άρθρου των «Financial Times», είναι δυνατόν να χρησιμοποιείται σε τόσο κρίσιμες εποχές τόσο επιπόλαιη «οικονομική» αργκό; Αν ήθελε δηλαδή κάποιος να «γκρουπάρει» τις οικονομίες χωρών της Άπω Ανατολής, όπως η Σιγκαπούρη, το Χονγκ Κονγκ, η Ινδονησία και η Ταιβάν (Singapore, Hong Kong, Indonesia, Taiwan), ποιο ακρωνύμιο θα προέκυπτε; Ναι, ακριβώς: SHIT! Και θα τους το έλεγαν και στα μούτρα τους...
«Γουρούνια» λοιπόν, υπό τη σκιά της απειλής των κερδοσκόπων και των σπεκουλαδόρων. Η μίνι-σειρά «Ελένη στο πουργκατόριο» πήρε λίγο από το φορτίο, παίζοντας τον ρόλο του πιο κραυγαλέου αλλά όχι του μοναδικού αντιπερισπασμού στο φάντασμα της εθνικής χρεοκοπίας. Το γελοίο ξέσπασμα του Άνθιμου από τον άμβωνα εναντίον των μεταναστών («μαύρισε ο τόπος στην Ομόνοια!») πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Τουλάχιστον οι celebrities κάνουν και καμιά φιλανθρωπία για τα μάτια του κόσμου, την ώρα που επίσημοι φορείς της Εκκλησίας (η οποία διαθέτει, ως γνωστόν, αμύθητη περιουσία), αντί να διακηρύττουν τη συμπόνια και την ανοχή, ερεθίζουν τα πιο χαμερπή ρατσιστικά ένστικτα. Πώς μπορεί να είναι αποδεκτό επιφανείς θρησκευτικοί ηγέτες να απευθύνονται στο κοινό τους με λόγο μικροπολιτικής μισαλλοδοξίας επιπέδου πιο χαμηλού από τον λαϊκίστικο φονταμενταλισμό ακραίων μουλάδων; Η Ε.Ε. οφείλει να επαναπροσδιορίσει συνολικά την ταυτότητά της, αν τελικά έχει κάποιο μακροπρόθεσμο νόημα αυτή η ιδέα περί ενωμένης Ευρώπης, πέρα από old school γεωπολιτικούς σχεδιασμούς μεγάλων στρατηγικών πόλων που ελέγχουν τον πλανήτη μέσω ελεγχόμενου ανταγωνισμού. Κι εμείς όμως πρέπει να απομονώσουμε τέτοιες χυδαίες συμπεριφορές που μας κάνουν να μοιάζουμε με μικροπρεπή, μνησίκακα και κακομαθημένα αγρίμια. Είναι πιο σημαντικό από οποιαδήποτε δημοσιονομική εξυγίανση.
σχόλια