Είναιπολύ περίεργη η αντίδραση τωνμουσικοκριτικών, ειδικά όταν θεωρήσουνότι η ανακάλυψή τους πλέον δεν τουςανήκει - είτε επειδή πέρασε σε μεγαλύτεροκοινό ή απλά επειδή κατάφερε να καθιερωθείσαν όνομα και να ξεφύγει από το στενόκύκλο που θεωρούν ότι ορίζουν.Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο DevendraBanhart. Ξεκίνησε σαν έναςτραγουδοποιός που έμενε σε squattingμε σημάδια από σφαίρες στους τοίχους,έγραφε πονεμένα παρανοϊκά τραγούδιαστην κιθάρα του και τσίριζε με ανδρόγυνηφωνή, αλλά παρ' όλα αυτά όλοι τονχαιρέτησαν ως το νεοχίπι σωτήρα που θαέσωνε τη φολκ από το τέλμα που την είχερίξει η πλήξη. Ο Devendraωστόσο εξελίχθηκε. Artistic,εκκεντρικός όσο δεν παίρνει, σε κάθεδίσκο βελτίωνε τις συνθέσεις του, τηνπαραγωγή, έφτιαξε μια ζηλευτή μπάντα,έγινε από παρίας της φολκ ένας ολοκληρωμένοςμουσικός και εξαιρετικός performer.
Το τελευταίο άλμπουμ του είναιαντικειμενικά η καλύτερη δουλειά του,με μεγάλη ποικιλία, τα πιο όμορφατραγούδια που έχει γράψει, με τις πιογερές δόσεις χιούμορ, σαρκασμό, μεαναφορές στις ρίζες του και ένα εκπληκτικόsingle, από αυτά που σπανίζουνσήμερα (το «Seahorse»).Και ενώ θα περίμενε κανείς να μιλήσουνγια το δημιουργικό ζενίθ ενός πραγματικούσταρ (συν όλα τα επακόλουθα, τερτίπια,νάζια και ξετσιπωσιά), σχεδόν άπαντεςβρήκαν αρνητικά στη διάρκεια του δίσκου,στο τραγούδι τάδε που τους μύριζε ή τοάλλο που τους βρομάει. Όταν έχειςβαθμολογήσει το Rejoicing inthe The Handsμε 8,4, πόσο πρέπει να βάλεις στο SmokeyRolls DownThunder Canyonγια να είσαι αντικειμενικός, 25;
σχόλια