Η Ρήγα Παλαμήδου είναι ένα μικρό στενάκι στο (παρηκμασμένο) Ψυρρή που θα μπορούσε να βρίσκεται κά- που στο Alphabet City του Μανχάταν, ένα στενάκι μια σταλιά, γεμάτο γκράφιτι, δεκάδες tags και μια υπέροχη «βρομιά» αστικής μητρόπολης, από αυτές που δεν συναντάς εύκολα στη Βόρεια Ευρώπη. Εκεί, κάποτε, στο «πουθενά», είχε ανοίξει το κομμωτήριο Central Hair, ίσως ένα από τα πρώτα μαγαζιά στην Αθήνα που υιοθέτησε το industrial design, που τότε έκανε θραύση στο εξωτερικό (τώρα πια είναι «σούπα»), και λίγο πιο δίπλα το Godzilla Sushi Bar, που έμοιαζε σαν να προσγειώθηκε με αλεξίπτωτο από το Τόκυο με εκείνα τα τεράστια billboards που είχε (και έχει) στους τοίχους αριστερά και δεξιά. Μέχρι τότε τα μοναδικά σημεία ανα- φοράς του δρόμου ήταν το εκπληκτικό θέατρο Εμπρός (νομίζω το 1998 ήταν όταν είχα δει εκεί τον αριστουργηματικό Γυάλινο Κόσμο του Μαυρίκιου) και η Πυροσβεστική στη γωνία με τη Σαρρή. Μετά, άνοιξε το Yoga Bala. Αρχικά ως ινδικό εστιατόριο, την εποχή που το τίκα μασάλα έφτανε στην Αθήνα σαν το νέο σουβλάκι και τα μικρά ινδικά εστιατόρια γύρω από τη Μενάνδρου και τη Σοφοκλέ- ους κατάφερναν ethnic entries ακόμα και στα mainstream περιοδικά (ήταν η εποχή στις αρχές των '00s, που το νέο, πολυεθνικό κέντρο έμοιαζε σαν το νεοϋορκέζικο touch στην καρδιά της Αθήνας). Για 2-3 χρόνια στον επάνω όροφο του Yoga φάγαμε εξαιρετική ινδική κουζίνα ανάμεσα σε μερικές σουρεαλιστικές βραδιές που διοργάνωνε η Κατερίνα (του Mohnblumchen), και ζήσαμε εκείνα τα πριβέ conceptual γεύματα στον κάτω όροφο, όπου κάθε φορά η σύνθεση άλλαζε, και μου θύμιζαν έναν αβανγκάρντ Μυστικό Δείπνο. Απόψε, τώρα πια που το Yoga λειτουργεί μόνο ως κλαμπ, o Δημήτρης Παπασπυρόπουλος πίνει την μπίρα του σε μια γωνιά του μπαρ και στο μυαλό του στριφογυρίζουν κάποια κομμάτια που ίσως συμπεριλάβει στην επόμενη συλλογή του. «Για ένα εξάμηνο πριν κυκλοφορήσει η εκάστοτε συλλογή μου αρχίζω και συγκεντρώνω το υλικό από τα κομμάτια που ακούω και αποθηκεύω στο μυαλό μου ως υποψήφια για να μπουν στο CD. Απ' όλα αυτά, που είναι δεκάδες, μόνο 25 φτάνουν ως το τελικό στάδιο». Από τα ηχεία ακούγεται ένα κομμάτι των Big Pink και οι Outro («οι Χριστίνες» για τους φίλους), η ομάδα που διοργανώνει τα πάρτι στο μαγαζί (και είναι υπεύθυνες για μερικά από τα καλύτερα πάρτι που έχουμε πάει τα τελευταία χρόνια), τρέχουν αριστερά και δεξιά για να αποδείξουν ότι είναι οι τέλειες οικοδέσποινες (που είναι). Ο Παπασπυρό- πουλος είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο του ελληνικού ραδιοφώνου των τελευταίων ετών, ένας τύπος που όταν, εκεί στη δεκαετία του '90, οι σταθμοί (εκτός εξαιρέσεων-λέγε-με-και- Ρόδον) είχαν πέσει στην παγίδα του lounge και του ανούσιου house, τόλμησε να παίξει μεσημεριάτικα (στον τότε Klik FM) Depeche Mode και Talk Talk, υποστηρίζοντας τις επιλογές του με μια βαθιά γνώση της μουσικής των '80s και υιοθετώντας ένα νέο ερτζιανό μοντέλο που ισορροπούσε κάπου ανάμεσα στη νοσταλγία και την ανοιχτή στο μέλλον κεραία. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να σου βάλει το «Tomorrow Started» των Talk Talk μετά από το «Mr. Brightside» των Killers και πριν από το «Dreams» των Fleetwood Mac («τους είδα πέρσι στο Μάντσεστερ σε μια τρομερή συναυλία») και να το κάνει να μοιάζει σαν την πιο προφανή αλληλουχία για μια ραδιοφωνική εκπομπή που έχει τεράστια επιτυχία και ορκισμέ- νους οπαδούς. Έξω από την τουαλέτα στον πάνω όροφο η κυρία Βιολέτα μοιράζει μαντηλάκια και χαμόγελα και παίρνει τη σκυτάλη (στο πιο συμπαθητικό της) από την αντίστοιχη κυρία που ωσάν Κέρβερος «φύλαγε» την τουαλέτα στο +Soda, πίσω στη δεκαετία του '90. Λίγα χρόνια να παραμείνει ακόμα στη θέση της και θα γίνει θρύλος της αθηναϊκής νύχτας και αυτή, ειδικά τώρα που δεν υπάρχουν «παραδοσιακά» κλαμπ στην πόλη και τη θέση τους έχουν πάρει αυτά τα υβρί- δια τύπου Yoga Bala που, κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ πιο κουλ και πολύ πιο κοντά στο πνεύμα των ημερών (στο Λονδίνο τα καλύτερα club events γίνονται σε grill bar και μικρά μπαρ). «Τα '90s ήταν το τέλος μιας εποχής. Περάσαμε από το συναίσθημα στον ορθολογισμό. Αρχίσαμε να ακούμε με το μυαλό και όχι με την ψυχή. Εμένα με πάγωσε λίγο αυτό», μου λέει ο Δημήτρης που είναι ορκισμένος fan των Rolling Stones και του βρετανικού ήχου. «Δεν αντέχω αυτούς που λένε "τι να μας πουν οι παππούδες οι Rolling Stones"; Ε, ποιος να μας πει; Ο Burial; Πού θα ειναι ο Burial σε 45 χρόνια από τώρα; Για μένα, νούμερο ένα στην αξία ενός καλλιτέχνη είναι η διάρκεια». Έξω βρέχει καταρρακτωδώς. Τρεις Πακιστανοί έχουν στηθεί στην είσοδο και πουλάνε ομπρέλες με 5 ευρώ. Από αυτές τις αναλώσιμες που τις αγοράζεις για να πας στο επόμενο κλαμπ και τις ξεχνάς εκεί για πάντα. Όπως και τους αναπτήρες.
σχόλια