Στην οδό Θησέως, στο κέντρο της Αθήνας, μέχρι πριν από μερικούς μήνες βρίσκονταν, εκτός από τα καταστήματα με συσκευασίες και τα αργυροχρυσοχοεία (παραδοσιακά ο δρόμος τους), το μαγαζί με τις γραβάτες του ηλικιωμένου κυρίου με την τρίκυκλη αντίκα BMW και δυο καφενεία μέσα σε αντίστοιχες στοές (στο ένα, μάλιστα, οι θαμώνες έχουν ένα jour fex και στήνουν αυτοσχέδια μεσημεριανά γλέντια με κρασί και τηγανητά κεφτεδάκια).
Τώρα, πέραν του κομμωτηρίου The Box, που επιμελείται το κούρεμα των μισών Ελλήνων δημοσιογράφων, και το Story Cafe που κατευνάζει την επιθυμία για καφεΐνη των σπουδαστών του από πάνω κολεγίου, υπάρχει και το I.P.P.O, το μπαρ του Ιπποκράτη Ναυρίδη, ενός τύπου που φωτογραφίζει συναυλίες από το 1992. Εκεί, ανάμεσα σε δεκάδες photo pass λάφυρα του Ιπποκράτη από τις συναυλίες που έχει τραβήξει («είναι πάνω από 8.000»), τα οποία κρέμονται πάνω απ’ το μπαρ δίπλα σ’ ένα συμβόλαιο (από αυτά που υπογράφουν μερικές φορές οι φωτογράφοι για τη μελλοντική χρήση των φωτογραφιών) από συναυλία του Moby, ένα setlist των Prodigy από μια συναυλία τους στο Ρίμινι τον Απρίλιο του 2010 κι ένα καταπληκτικό μπομπινόφωνο, κάθεται ο μυστηριώδης Κύριος Κ. ένα Σάββατο βράδυ με πηχτή ζέστη.
Τον Κύριο Κ. τον γνώρισα πριν από έξι χρόνια με το κανονικό του όνομα (το οποίο δεν μου επιτρέπει ν’ αποκαλύψω), όταν συμμετείχε στο αναβιωμένο τότε Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης και ξεχώριζε με διαφορά απ’ το υπόλοιπο εντεχνο-λαϊκό πλαίσιο («Είμαι χαρούμενος που ήμασταν με τα πειραματόζωα και όχι με όλους τους υπόλοιπους»). Είχε από τότε μια ώριμη (μη κλασικίζουσα) ροκιά μέσα του και στίχους που μύριζαν από μακριά ότι έχει καταπιεί μερικά βιβλία παραπάνω. «Μεγάλωσα ακούγοντας Offspring και Red Hot Chili Peppers, αλλά αργότερα κόλλησα με Gossip και Black Keys. Η πρώτη συναυλία ξένου συγκροτήματος που είδα ήταν των Muse στο Rockwave, το καλοκαίρι του 2000, και είχα πάθει πλάκα», μου λέει ο Κ.
Από τα ηχεία ακούγονται ένα web radio και η καθησυχαστική φωνή του Βρετανού παρουσιαστή που σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σ’ ένα local στα νοτιοανατολικά προάστια του Λονδίνου και ότι σε λίγο θα χτυπήσει το καμπανάκι και ο μπάρμαν θα σου πει «last orders at the bar, please». Το επόμενο κομμάτι είναι το «Blinded by the light» των Manfred Mann’s Earth Band και ο Κύριος Κ. μού εξιστορεί την εμπειρία του ως χαρτογράφου, όταν μ’ ένα palmtop στο χέρι έπρεπε να περπατήσει κάθε παραμικρό δρόμο και στενό στη Μύκονο, τη Σαντορίνη, την Αίγινα και αλλού, ώστε να στέλνει τα στοιχεία στον δορυφόρο για να σχεδιαστούν με ακρίβεια οι χάρτες.
«Εκείνη την περίοδο διάβαζα τον Πύργο του Κάφκα, όπου ο κεντρικός ήρωας, ένας τοπογράφος, λέγεται Κ. Έτσι, σκέφτηκα να το υιοθετήσω κι εγώ. Επίσης, όταν σπούδαζα στο ΤΕΙ Μουσικής Τεχνολογίας στο Ρέθυμνο, κόλλησα με τον Πεσόα, που κι αυτός είχε διάφορα ψευδώνυμα, και μου φάνηκε γενικά καλή ιδέα να έχω κι εγώ ένα». Ο Κύριος Κ. κυκλοφόρησε πέρυσι ένα single με τα τραγούδια «Το κορίτσι του μήνα» και «Μπαμ» στη θεσσαλονικιώτικη Coo Records, για να φτάσει πολύ σύντομα στα γραφεία της πολυεθνικής ΕΜΙ, η οποία, προφανώς, αναζητούσε το νέο ελληνόφωνο ποπ-ροκ είδωλο, παρόλο που ο Κ. έχει μια post-punk βάση στη μουσική του, οι στίχοι του είναι βουτηγμένοι σ’ ένα άλλοτε ειρωνικό κι άλλοτε σκοτεινό ωκεανό από ιστορίες και διηγήσεις, τα γυρίσματα της φωνής του έχουν κάτι από τα ‘70s και το συνολικό αποτέλεσμα απέχει πολύ απ’ το mainstream, όσο κι αν ο ελληνικός στίχος μπορεί να παραπλανήσει μερικούς.
«Αυτό που κάνω είναι ακραία μπάσταρδο, αλλά επιμένω στον ελληνικό στίχο γιατί μου λείπει μια ελληνοκεντρική ματιά στην indie σκηνή που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Είμαι της άποψης “think locally, fuck globally”. Στιχουργικά με έχουν καθορίσει το Νεκρό Σπίτι του Ρίτσου, ένα σκοτεινό αριστούργημα που με επηρέασε πολύ, οι “Επιθυμίες” του Καβάφη, τα βιβλία του Έντγκαρ Κέρετ και άλλα πολλά». Ο Κύριος Κ. μένει στον Κόκκινο Μύλο, κοντά στον Sillyboy, στις συναυλίες του οποίου παίζει κιθάρα και κάνει φωνητικά. «Τα νέα σε αυτές τις περιοχές φτάνουν λίγο αργότερα απ’ ό,τι στο κέντρο. Οπότε, ή έχεις συνέχεια την αίσθηση ότι κάτι χάνεις κι εγκλωβίζεσαι ή χαλαρώνεις και το απολαμβάνεις. Πάντως, μια χαρά είναι η περιοχή. Τώρα έχει και προαστιακό».
«Ποια είναι η στάση;».
«ΣΚΑ. Και παραδίπλα είναι το ska punk».
σχόλια