Γράφει η Νάντια Αργυροπούλου στον κατάλογο της έκθεσης «PeePee» των Callas: «Στις σημειώσεις μου, όσο μιλούσαμε, έγραψα μια ροή, ένα συνενοχικό, συνειρμικό σχεδόν κωδικό από λέξεις, όπως: προβολές, πορτρέτα, Warhol, Baudrillard και πατερι- κά κείμενα, έρωτας-σεξ-θάνατος, Bataille, ιεροτελεστία (όργιο-πανηγύρι), ο χορός του Ζαλόγγου, storytelling, ρομαντισμός, μελαγχολία, zines, αποστασιοποίηση, Μπιθικώτσης, low-fi geometry, απουσία τραγικού, Goddard, cool, σπασμωδικός (με εκρήξεις), θρησκευτικότητα, απομάγευση, άσυλο, storytelling, Balthus, Schiele, Kirchner, O θυρωρός της νύχτας της Καβάνι (και το Μανιφέστο της ήττας της Δημητρακάκη), Richard Kern (τσέκαρε το βίντεο "Face to panty ratio"), πλακόστρωτα εκκλησιών, Jarmusch (Dead Μan και μυστικές κοινωνίες), επανάληψη, λακωνικός, πρόκληση, μέθη. pee. Καθυστέρηση, pee».
Μπαίνω στο κτίριο της Atopos στη Σαλαμίνος, στο Μεταξουργείο, έχοντας στο μυαλό μου το κολλητικό ριφάκι του «Against the day» απ’ τον τελευταίο δίσκο («Objekt») των Callas. Οι Callas στέκονται κάτω απ’ τη -στρωμένη με αυτά τα πολύχρωμα χειροποίητα πλεκτά τους- σκηνή με τα λαμπάκια περιμετρικά της σκαλωσιάς, που θυμίζουν πανηγύρι σε κάποιο χωριό έξω απ’ την Κοζάνη. «Από μικροί ακούγαμε κιθαριστικά πράγματα και συγκροτήματα που έμπλεκαν τη μουσική με τα εικαστικά, όπως οι Velvet Underground, οι Stooges, οι Television Personalities, οι Wire και οι Sonic Youth», μου λέει ο Άρης ή ο Λάκης Ιωνάς, αυτά τα δυο αδέρφια που πάντα νόμιζα ότι ήταν δίδυμα, αλλά τελικά δεν είναι, θυμίζοντάς μου το βιβλίο του Μισέλ Τουρνιέ Τα Μετεωρολογικά και όλες τις θεωρίες περί διδύμων (ίσως και της δυαδικότητας, ότι όλα είναι 0-1-0-1).
Έχω την αίσθηση ότι ποτέ δεν θα καταφέρω να τους ξεχωρίσω πραγματικά, πάντα θα έχω την αμφιβολία στο πίσω μέρος του μυαλού μου, πάντα θα τους απευθύνω τον λόγο με μια γενική και όχι ονομαστική προσφώνηση. Αλλά κι αυτοί οι δυο είναι σαν ένα. Κάνουν τα πάντα μαζί, είναι παντού μαζί. «Όταν υποβάλαμε αίτηση στο Chelsea College Of Art, πήγαμε σαν ένα, μ’ ένα κοινό πορτφόλιο, μια βιντεοκασέτα VHS στην οποία παρουσιάζε τη δουλειά μας η μητέρα μας. Μαγείρευε χυλοπίτες κι έλεγε στην κάμερα “video art” και μετά έπεφταν τα video art που είχαμε κάνει. Μετά, σιδέρωνε κι έλεγε “φωτογραφία” και προβάλλονταν οι φωτογραφίες. Στο τέλος, ως βέρα Ελληνίδα μάνα, έλεγε “πάρτε τους, είναι καταπληκτικοί”. Φυσικά, οι Άγγλοι ενθουσιάστηκαν και μας πήραν στο πανεπιστήμιο». Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα λάιβ τους Callas, πριν από τέσσερα-πέντε ή έξι χρόνια, ντυμένους με στολές Superman, με πολύχρωμα καφάσια γύρω τους, γυαλιά ηλίου, ένα παιδικό ντραμς σετ, μια ξεκούρδιστη κιθάρα, βαβούρα, πρωτόλειο πανκ, επιτηδευμένες παραφωνίες, η ουσία της art performance χωρίς πολυεπίπεδες αναλύσεις και μανιφέστα. Μόνο ένα: DIY or die. Το κατάλληλο τσιτάτο την κατάλληλη στιγμή.
Είχαν πίσω τους ένα υπέροχο fanzine, το «Velvet», που κυκλοφορούσε στην πόλη μ’ έναν indie ελιτισμό και μια αισθητική που αντιγράφηκε πολλάκις, έναν ακομπλεξάριστο κολεκτιβικτισμό που τους βοήθησε να συσπειρώσουν γύρω τους τα δημιουργικά μυαλά της Αθήνας και μια αεριωθούμενη ανάγκη να γίνονται κάθε μέρα και καλύτεροι. Πατέρας τους είναι ο σπουδαίος φωτογράφος Γιάννης Ιωνάς, ο οποίος κατέγραψε εικονοκλαστικά για δεκαετίες το ελληνικό θέατρο, αλλά ήταν συγχρόνως και σημαντικός καλλιτέχνης στη διαφήμιση και στο ρεπορτάζ. «Όταν πηγαίναμε εκδρομές, στο αυτοκίνητο δεν έπαιζε Καζαντζίδη, αλλά Beatles. Σίγουρα έχουμε επηρεαστεί απ’ την αισθητική του πατέρα μας κι επίσης είχαμε γνωρίσει το Ιστορικό Κέντρο από πολύ μικροί, αφού το γραφείο του ήταν στη Λεωχάρους και από τότε που θυμόμαστε τους εαυτούς μας τριγυρνούσαμε εκεί γύρω, στα στενάκια.
Γι’ αυτό, το 2002, όταν γυρίσαμε απ’ την Αγγλία, ήταν φυσικό να εγκαταστήσουμε το στούντιό μας στην οδο Μιλτιάδου». Τα πάρτι που ξεκίνησαν να διοργανώνουν κάθε χρονιά για τα γενέθλια του «Velvet» είναι πλέον θρυλικά, η περιοδεία του Velvet Bus έχει καταγραφεί στο υποσυνείδητο όσων το ζήσαμε ως η πραγματοποίηση ενός εφηβικού ροκ-ενρολ ονείρου κι οι εκθέσεις τους έφεραν βερολινέζικο αέρα στην πόλη. «Ρart time punks» τον Μάρτιο του 2007 στο ΔΕΣΤΕ στη Νέα Ιωνία (το απόσταγμα της DIY αισθητικής), η πρώτη τους ατομική στην AMP το 2008 με τίτλο «Lipstick» (με τον φοβερό κατάλογο που περιείχε το ομώνυμο σινγκλάκι σε βινύλιο), συμμετοχή και στις δυο αθηναϊκές μπιενάλε και τώρα το «PeePee» στην Atopos, σε αυτό το αριστουργηματικό κτίριο - μια χαρακτηριστική αστική κατοικία του 1912 με αυλή, χαγιάτι στον όροφο και αρχιτεκτονικές επιρροές απ’ τον νεοκλασικισμό.
Μπαίνω στα δωμάτια. Οι οδηγίες λένε ότι πρέπει να μπεις μόνος σου. Ένα μικρό δωμάτιο, ένας προτζέκτορας κι ένας γυναικείος κώλος- προβολή στον τοίχο. Η δράση απούσα. Μόνο η αναπνοή που υποχρεώνει το ανθρώπινο σώμα σε μια σχεδόν ανεπαίσθητη κίνηση είναι ο μοναδικός παράγοντας που επεμβαίνει στην επαναλαμβανόμενη λούπα. Διπλανό δωμάτιο, μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει (κάπως σαν να παρατηρείς από ψηλά το αλισβερίσι σ’ έναν δρόμο με οίκους ανοχής - τη γειτονική οδό Ιάσονος, ας πούμε). Ένας νέος χώρος, ένα άλλος κώλος, η ίδια αναπνοή. Ο θεατής-ηδονοβλεψίας παρατηρεί, δεν ξέρει πώς ν’ αντιδράσει, λόγω του μεγέθους νιώθει δέος, λόγω του θέματος νιώθει αμηχανία, κάποιος την ίδια στιγμή εκεί έξω γνωρίζει την παρούσα σύμβαση (είναι σαν να σε πιάνει κάποιος ν’ αυνανίζεσαι παρακολουθώντας πορνό στο DVD).
Ύστερα από πέντε διαφορετικούς κώλους, ανεβαίνεις στον επάνω όροφο. Ένα κορίτσι φοράει ένα πορτοκαλί εσώρουχο. Μετά από λίγο αρχίζει να κατουράει. Το εσώρουχο μουσκεύει. Νιώθεις λίγο άβολα με την ουρολαγνική υπόσταση της προβολής. Το σοκ διαδέχεται μια παιδικότητα. « Έχει ένα είδος νοσταλγίας και μια παιδικότητα όλο αυτό. Επίσης, παίζουμε πάρα πολύ με τη σαγήνη σε όλο αυτό και σχολιάζουμε, μαζί με την περφόρμανς που κάνουμε εμείς στο αίθριο του χώρου, το τρίπτυχο σεξ-ζωή-θάνατος».
σχόλια