Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι φαινόμενο. Το φαινόμενο Νατάσσα Μποφίλιου. Σε καιρούς που οι συναυλίες και οι ζωντανές long run εμφανίσεις σε λαϊβάδικα έχουν καταποντιστεί και οι εταιρείες διοργάνωσης συναυλιών βγάζουν επιτέλους ειλικρινείς ανακοινώσεις για ακυρώσεις συναυλιών λόγω χαμηλής προπώλησης, η Νατάσσα Μποφίλιου μαζεύει πέντε χιλιάδες κόσμο στην Τεχνόπολη και κόβει 1.200 εισιτήρια το βράδυ στο Gazoo, όπου τραγουδούσε τον χειμώνα. Και χωρίς να είναι η απόλυτη αγαπημένη των media. Πώς το κάνει αυτό; Μυστήριο. Αλλά έτσι είναι τα «φαινόμενα».
Η Νατάσσα γεννήθηκε στους Αγίους Αναργύρους, αλλά μεγάλωσε σαν νομάς, γιατί άλλαζε συνέχεια σχολεία, αναγκάζοντας την οικογένεια να μετακομίζει σε κάποιο κοντινό σημείο.
« Ήμουν ατίθασο παιδί και είχα μειωμένη διαγωγή. Όχι γιατί ήμουν αλητάκι, αλλά γιατί ήμουν λίγο διαφορετικό παιδί, με διαφορετικές απόψεις, τις οποίες και υποστήριζα σθεναρά. Ήθελα να υπάρχω και να σκέφτομαι όπως ήθελα εγώ. Δεν δεχόμουν, για παράδειγμα, να πάω σ’ ένα σχολείο που δεν με άφηναν να εκφράζω ελεύθερα τις πολιτικές μου απόψεις. Ε, και δεν με άφηναν».
Από πέντε ετών κάνει πιάνο και χορό, πηγαίνει με τους γονείς της σε συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις, ακούει κλασική μουσική, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και είναι «φοβερά εξαρτημένη από τον Τζιμ Μόρισον και τον Μικ Τζάγκερ.
«Θυμάμαι μια συναυλία του Θεοδωράκη στο Ηρώδειο που με είχε πάει ο πατέρας μου. Πρέπει να ήμουν οκτώ ή εννιά ετών. Ήταν ένα ωραίο αυγουστιάτικο βράδυ, κόντευαν ν’ ανοίξουν τα σχολεία, είχα δηλαδή μπει σε mood σχολείου. Στην αρχή μου άρεσε η συναυλία, μετά όμως από κάποια στιγμή κουράστηκα. Ώσπου βγαίνει μια ευτραφής τραγουδίστρια κι αρχίζει και τραγουδάει το “Μαρίνα, πράσινό μου αστέρι”. Μαγεύτηκα. Κάτι συνέβη μέσα μου, ήταν σαν να άνοιξε ένας ολόκληρος κόσμος, δεν ξεκόλλαγα το βλέμμα μου από πάνω της. Ίσως εκεί ήταν που σκέφτηκα πρώτη φορά να γίνω τραγουδίστρια. Βέβαια, εγώ έλεγα ότι ήθελα να γίνω διπλωματικός ακόλουθος. Ήθελα να κάνω ένα ανθρωπιστικό επάγγελμα,
να ταξιδεύω, να προσπαθώ να βοηθάω άλλους ανθρώπους. Έτσι σπούδασα στο Πολιτικό της Νομικής. Αλλά όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο, συνειδητοποίησα ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα και ότι αν τελείωνα αυτήν τη σχολή, θα έπρεπε να διοριστώ στο Δημόσιο για να επιβιώσω. Και σ’ εκείνη τη φάση ήρθε μια πρόταση να τραγουδήσω σε ένα ντέμο δύο φίλων μου που θα το έστελναν σε μια ακρόαση για τη Μικρή Άρκτο, τη δισκογραφική».
Βέβαια, το φαινόμενο «Νατάσσα Μποφίλιου» είχε δώσει τα διαπιστευτήριά του από το σχολείο. Στις σχολικές γιορτές την έβαζαν να τραγουδάει, ενώ στους πανελλήνιους μαθητικούς αγώνες τραγουδιού είχε πάρει το πρώτο βραβείο, ερμηνεύοντας το «Ο ταχυδρόμος πέθανε» του Μάνου Χατζιδάκι.«Σε οποιαδήποτε οντισιόν κι αν έχω πάει, πάντα τον “Ταχυδρόμο” τραγουδούσα», μου λέει η Νατάσσα και αρχίζει να τραγουδάει a cappella το κομμάτι.
« Ήταν παιδί στα δεκαεφτά, που τώρα έχει πετάξει / ποιος θα σου φέρει, αγάπη μου, το γράμμα που ‘χα τάξει / Και σαν πουλί που πέταξε η πικραμένη του ζωή / πέταξε πάει και του ‘φυγε η δροσερή πνοή». Η φωνή της είναι εξαιρετική, μου θυμίζει κάπως την Κέιτ Μπους. Στην αυλή του μπαρ «Σπίτι» -που μόλις άνοιξαν στο Χαλάνδρι τα παιδιά που διοργάνωναν το Synch Festival- η Νατάσσα κάθεται σε μια καρέκλα που μοιάζει να βγήκε από αναψυκτήριο τουριστικού θερέτρου των ’70s και τραγουδάει ανέμελα τα αστικά μπλουζ με τον δικό της τρόπο, τον τρόπο του «φαινομένου». Ή, τουλάχιστον, έτσι φαντασιώνεται.
Με την «Ασπιρίνη» από τον πρώτο της δίσκο «Εκατό μικρές ανάσες» έβαλε το όνομά της στη shortlist των νέων ταλέντων του έντεχνου (;). Το κομμάτι γίνεται αυτόματα χιτ. Οι παραγωγοί των σταθμών που επιλέγουν τέτοια μουσική το παίζουν στο heavy rotation. Η Νατάσσα ενθουσιάζεται. Παίρνει η ίδια τηλέφωνο τους παραγωγούς και τους λέει «Γεια σας, εγώ είμαι αυτή που τραγουδάει το κομμάτι που μόλις παίξατε. Θέλετε να μου κάνετε μια συνέντευξη;». Θράσος, ναι, αλλά έτσι γεννιούνται τα «φαινόμενα».
Τη ρωτάω αν είναι έντεχνη, ερώτηση-ταμπού και με πολυεπίπεδες αναγνώσεις τόσο ως προς την πρόθεση της ερώτησης όσο και ως προς τη σημειολογίας της (εκάστοτε) απάντησης (παρόμοιο παράδειγμα είναι η «αιώνια» συζήτηση περί του «τι είναι ροκ» κ.λπ.). «Είναι εξαιρετικά τιμητικό να εντάσσομαι σε μια ταμπέλα σαν κι αυτή. Γιατί θεωρώ ότι το έντεχνο έχει βγάλει πολύ σπουδαία πράγματα. Αν θεωρούνται έντεχνοι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Μάνος Χατζιδάκις, η Μαρία Δημητριάδη και η Δήμητρα Γαλάνη και με βάζουν κι εμένα σε αυτό το σινάφι, τότε είναι μεγάλη μου τιμή. Στο δικό μου κεφάλι, κάτω από την ομπρέλα του έντεχνου μπαίνουν όλες οι μουσικές που γίνονται με τέχνη. Δεν είναι μια ταμπέλα που χαρακτηρίζει το στυλ, αλλά την αισθητική και την προσπάθεια για κάτι πραγματικά καλό».
Η είσοδος της Νατάσσας Μποφίλιου στο τραγούδι αντιμετωπίστηκε γενικά πολύ θετικά από τα σχετικά media. Κάποια επιδόθηκαν σε διθυραμβικές υπερβολές, κάποια σε ατυχείς παραλληλισμούς, όπως το «Ποντίκι Art» που είχε γράψει ότι είναι ο θηλυκός Λευτέρης Πανταζής, η γρίπη του έντεχνου και ότι για να έχει κοινό στις εμφανίσεις της φωνάζει όλο της το σόι για να την αποθεώνει και να γεμίζει και το μαγαζί.
«Στην αρχή στενοχωριόμουν, αλλά μετά κατάλαβα ότι η κακή κριτική μου κάνει καλό».
Πριν από μερικές εβδομάδες, λίγες ημέρες μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, όταν όλη η Ελλάδα παρακολουθεί σοκαρισμένη το «εγέρθητω» των χρυσαυγιτών στους δημοσιογράφους που καλύπτουν τις δηλώσεις του Μιχαλολιάκου, η Νατάσσα θα βρεθεί ξανά στο επίκεντρο της δημοσιότητας, όταν θα ανεβάσει ένα tweet που έλεγε «Κτήνη, αλήτες, σας δόθηκε και σημασία. Να πεθάνετε φασίστες, μέλη και ψηφοφόροι, προς ένδειξη σεβασμού στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια». Της την πέσανε πολλοί, όχι για την ιδεολογική βάση της φράσης αλλά για το αίτημά της για «θανατική ποινή». Το μίσος δεν πολεμιέται με μίσος. «Μιλούσα για πολιτικό και ιδεολογικό θάνατο και όχι για βιολογικό. Ε, κι έπεσαν να με φάνε, είχα πάρα πολλές απειλές. Μου έστελναν μέιλ που έγραφαν “μωρή καρ…λα θα σε κρεμάσουμε από τα έντερά σου στο Σύνταγμα” και διάφορες τέτοιες χυδαιότητες. Η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα και στις εμφανίσεις μου τότε καλούσα πάντα προληπτικά την αστυνομία. Κυρίως φοβόμουν για τους ανθρώπους που είχαν έρθει να με δουν».
Η Νατάσσα μεγάλωσε μέσα σε χρηματοκιβώτια. Αυτή ήταν η δουλειά του πατέρα της, να φτιάχνει και να επισκευάζει χρηματοκιβώτια. Η οικογένεια έχει ακόμη ένα βανάκι που γράφει απ’ έξω «Χρηματοκιβώτια: Αδερφοί Μποφίλιου», το οποίο το φωνάζουν «Ασπρούλη» και καμιά φορά το παίρνει και η Νατάσσα για να πάει μέχρι τους χώρους όπου κάνει συναυλίες.
Παρκάρει και κατεβαίνει ντυμένη σαν pin up girl, με ξανθό μαλλί και κατακόκκινο κραγιόν. Περνάει μέσα από τον κόσμο και πάει στο καμαρίνι της. Τα βράδια, όταν γυρνάει σπίτι, βλέπει με μανία τηλεόραση. Τους θούριους του Βασίλη Λεβέντη, ελληνικές σειρές σε επανάληψη και πολύ τελεμάρκετινγκ.
«Τρελαίνομαι μ’ εκείνο το στρώμα που το φουσκώνουν και μετά το βάζουν ανάμεσα σε δύο φορτηγά και το πιέζουν για να τσεκάρουν τις αντοχές του, για το Μπαμίξ που τα κάνει όλα στην κουζίνα, γενικά κολλάω με όλα. Μου αρέσει το καλτ. Καίγομαι τελείως. Ας πούμε, μου αρέσει πολύ ο Ζαγοραίος. Τον ξέρεις τον Ζαγοραίο; “Πάρτε, κύριε, λαχεία” και τα λοιπά;».
σχόλια