Γυναίκα, μαύρη, φιλικά διακείμενη προς τη LGBTIQ+ κοινότητα, συγγραφέας παιδικών βιβλίων, αλλά και ερευνών για το έγκλημα και με κάποιες σκοτεινές πτυχές, που όχι μόνο δεν θα της συγχωρήσουν, αλλά μέσω αυτών θα επιχειρήσουν να την τιμωρήσουν πολιτικά: η Καμάλα Χάρις μοιάζει να μην είναι μια εύκολη περίπτωση γυναίκας που κατεβαίνει στην αμερικανική πολιτική αρένα, δυστυχώς, όμως, δεν είναι και άτρωτη.
Όταν χθες ο Τζο Μπάιντεν έκανε την έκπληξη, ανακοινώνοντας ότι την κατεβάζει μαζί του, σε μια επικίνδυνη –πολιτικά, αλλά και για λόγους εντυπώσεων- κούρσα, με τον Τραμπ να της σέρνει τα εξ αμάξης, όλοι σκέφτηκαν ότι αυτό θα ήταν εύκολο. Μέχρι χθες, μόνο τρεις γυναίκες, είχαν λάβει ενεργά μέρος στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές και η μία μετά την άλλη αποδεικνύονταν ή απολύτως ακατάλληλες ή –τελικά- όχι και τόσο προπονημένες για το σφαγείο που λέγεται αμερικανική κεντρική πολιτική σκηνή.
Ποιος θυμάται την Τζεραλντίν Φεράρο ως υποψήφια αντιπρόεδρο του Δημοκρατικού Ουόλτερ Μόντεϊλ το μακρινό 1984; Ή ποιος ξεχνά την απερίγραπτη Σάρα Πέιλιν, ως υποψήφια αντιπρόεδρο του Τζον ΜακΚέιν το 2008; Όσο για το ανεπανάληπτο κάζο της Χίλαρι Κλίντον, ως υποψηφίας Προέδρου, αυτό είναι ακόμη σχετικά νωπό, όπως και οι ιταμές σεξιστικές επιθέσεις του σημερινού Προέδρου των ΗΠΑ εναντίον της...
Θυμίζει την άνοδο του Ομπάμα στην εξουσία όλο αυτό; Υπάρχει περίπτωση αυτό που τόσες γυναίκες πολιτικοί κυνήγησαν ευθέως στην Καμάλα Χάρις να χαριστεί εμμέσως;
Παρ' όλα αυτά, η Καμάλα Χάρις μπορεί να αποδειχθεί περισσότερο «προετοιμασμένη» σε ό,τι αφορά την πολιτική ίντριγκα και τις επιθέσεις κάτω από τη ζώνη, καθώς εδώ και καιρό, λόγω ιδιότητας και λόγω χρώματος αντιμετωπίζει μία πολύ συγκεκριμένη κατηγορία που στην Αμερική του BlackLivesMatter μπορεί εξίσου να την χαντακώσει ή να την αναδείξει... Όπως χαρακτηριστικά λένε, δεν είναι μόνο ο Μπάιντεν που τώρα τη στηρίζει, ούτε καν η φιλία της με τον γιο του, Μπο Μπάιντεν, με τον οποίο υπήρξαν συνάδελφοι. Η Χάρις έχει συμμάχους μέσα στις τάξεις των Δημοκρατικών που κάποιοι δεν φαντάζονται καν. Το μόνο παράξενο εδώ είναι ότι εκ των δεξιών θεωρείται πολύ φιλελεύθερη, εξ αριστερών πολύ κεντρώα, αλλά και πάλι, αυτό δεν είναι ακριβώς κακό.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι παρά το γεγονός ότι οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών σε ό,τι αφορά τις διακρίσεις –έμφυλες ή χρώματος- την ευνοούν, εν τούτοις η ίδια, κατά το παρελθόν, ως εισαγγελέας της Καλιφόρνια και πριν εκλεγεί στην Ομοσπονδιακή Γερουσία πριν από 4 χρόνια, είχε βρεθεί στο στόχαστρο για τις αμφιλεγόμενες αποφάσεις και επιλογές της σε θέματα «επιβολής της τάξης».
Κάποιοι μάλιστα, στα social media, σχολίαζαν την ομοιότητά της με μαύρες ηθοποιούς, που όλως τυχαίως σε αστυνομικές σειρές τύπου "BlackList" ή "Law & Order", καλούνταν να παίξουν τον ρόλο της σκληρής, αδιάφθορης εισαγγελέως που πρώτη απ' όλους βάζει στην άκρη το χρώμα του δέρματος για να κυνηγήσει τους «κακούς» όμοιους της. Βαρύ...
Υπήρχε κάποια άλλη περισσότερο κατάλληλη από τη Χάρις και εάν υποθέσουμε ότι ο Μπάιντεν εκπλήρωνε κάποιες υποσχετικές ή έστω αγωνιζόταν να τηρήσει τις εσωκομματικές ισορροπίες, κυρίως για ψηφοθηρικούς λόγους; Ναι, υπήρχε, μουρμουρίζουν από χθες οι «αντίπαλοι» της εντός και εκτός στρατοπέδου και δείχνουν με νόημα τη Σούζαν Ράις, πρώην Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, «πνευματικό παιδί» της σιδηράς Μαντλίν Ολμπράιτ και λατρεμένη των υποστηρικτών της αδρής εξωτερικής πολιτικής που δεν μένει στη θεωρία, στις δηλώσεις και τα non – papers.
Επίσης, πριν η ίδια πάρει το δαχτυλίδι από τον Μπάιντεν, παρά την ασέβεια που είχε επιδείξει κατά καιρούς στο πρόσωπό του, ακούγονταν τα ονόματα της Βαλ Ντέμινγκς, πρώην αστυνομικού και νυν βουλευτού της Φλόριντα, καθώς και της σημερινής Δημάρχου της Ατλάντα, Κίσα Λανς Μπότομς.
ΓΙΑΤΙ, ΛΟΙΠΟΝ, ο Μπάιντεν να επιλέξει ένα κατ' εξοχήν κακό κορίτσι για μία τόσο σημαντική θέση; Και τι κάνει αυτή τη θέση τόσο σημαντική; Ας το δούμε λίγο πιο προσεκτικά, κυρίως γιατί αυτό το δίδυμο θυμίζει έντονα αυτό που είχε γίνει το 2008: η Καμίλα Χάρις τη δεδομένη στιγμή δεν είναι απλώς ένα «γραμμάτιο» περί ισορροπιών (φυλετικών, έμφυλων και πολιτικών) που πρέπει να πληρωθεί αυτή τη στιγμή προς τις μειονότητες. Είναι και ένας άνθρωπος, ο οποίος, αν κάτι συμβεί στον Μπάιντεν, τον αντικαθιστά άμεσα, ως Πρόεδρος των ΗΠΑ πια.
Βέβαια, αυτό σημαίνει ότι το ψηφοδέλτιο των Δημοκρατικών έχει κερδίσει τα γνωστά τερτίπια Τραμπ και επίσης ότι ο 77χρονος Μπάιντεν για λόγους υγείας –που είναι πολλοί- δεν είναι σε θέση να υπηρετήσει τα καθήκοντά του.
Κατά τα λοιπά, η Χάρις εκπληρώνει το αρχέτυπο του ανθρώπου που δεν έχει κανένα πρόβλημα να δαγκώσει το χέρι του Πυγμαλίωνα ή έστω του προϊσταμένου του για να κυνηγήσει τον στόχο της. Αυτό που συμβαίνει τώρα με τον Μπάιντεν και τις κατηγορίες περί ασέβειας, ήταν αυτό που στις αρχές του '90 την έστειλε στη θέση της βοηθού εισαγγελέως και λίγα χρόνια αργότερα στη θέση της Εισαγγελέως του Σαν Φρανσίσκο, αφού πρώτα είχε στραφεί εναντίον του μέντορα της στη Νομική.
Το 2010 εξελέγη οριακά Γενική Εισαγγελέας της Πολιτείας της Καλιφόρνια και επανεξελέγη λίγο πιο εύκολα το 2014. Στις εκλογές του 2016 διαδέχθηκε την Μπάρμπαρα Μπόξερ στην Γερουσία των ΗΠΑ.
Τόσο ως πολιτικός όσο και ως εισαγγελικός λειτουργός διαθέτει κάποιες αρετές που δεν θεωρούνται ακριβώς αυτονόητες για Αμερικανούς πολιτικούς: δεν είναι υπέρ της θανατικής ποινής, δεν είναι υπέρ του τιμωρητικού σωφρονιστικού συστήματος, ενδιαφέρεται έμπρακτα για τους ανήλικους και τις μεθόδους σωφρονισμού τους και δεν θεωρείται Εισαγγελέας της «επιφάνειας».
Ο υψηλός αριθμός καταδικών που έχει επιτύχει εκτείνεται και στο παρασκήνιο του διαδικτυακού, επιχειρηματικού και περιβαλλοντικού εγκλήματος και θεωρείται ιδιαιτέρως επίμονη, με κινήσεις που χαρακτηρίζονται από πρωτοφανή αφοβία, δεδομένων των καρτέλ που δρουν υπογείως, ελέγχοντας τους συγκεκριμένους χώρους.
Σε μια συγκυρία όπου η Αμερική «πεθαίνει» με τους πολίτες της να υφίστανται μαζικές εξώσεις, λόγω των ανεξόφλητων ενυπόθηκων δανείων, η Χάρις έχει επιδείξει κινητικότητα και σχετική ευσπλαχνία, κερδίζοντας την πτέρυγα των Δημοκρατικών, υποστηρικτών του Μπέρνι Σάντερς.
Και τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό: σε μία κρίσιμη στιγμή, μετά την στυγνή δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, όπου κάτι περισσότερο από το 1/3 των Αφροαμερικανών δηλώνουν ότι δεν θα προσέλθουν στην κάλπη, τώρα ίσως έχουν έναν λόγο για να το ξανασκεφτούν. Αν και εδώ κάποιοι θα σκοντάψουν –και δικαίως- στο γεγονός ότι εδώ και χρόνια μια μαύρη γυναίκα σε θεσμική θέση αρνείται να καταδικάσει ανοιχτά την αστυνομική αυθαιρεσία εναντίον μαύρων.
Βέβαια, αυτό λέει περισσότερα για τη χώρα στην οποία ανατράφηκε και άνθισε, παρά για την ίδια, επισημαίνει ο Peter Beinart του Atlantic, δεν παύει, όμως, να αποτελεί μια σοβαρή σκιά, τόσο στην καριέρα όσο και στις απο εδώ και πέρα πολιτικές επιδιώξεις της.
Θυμίζει την άνοδο του Ομπάμα στην εξουσία όλο αυτό; Υπάρχει περίπτωση αυτό που τόσες γυναίκες πολιτικοί κυνήγησαν ευθέως στην Καμάλα Χάρις να χαριστεί εμμέσως; Πολλοί πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι αυτή η γυναίκα ίσως είναι η τιμωρός του Τραμπ μετά την όλη τραγωδία με τους περί πανδημίας χειρισμούς και τα σκάνδαλα περί σεξισμού, εξωτερικής πολιτικής και επιχειρηματικών διασυνδέσεων.
Αλλά και πάλι δεν το ομολογούν ανοιχτά. Η αμερικανική περιφέρεια έχει αποδειχθεί ανθεκτική και στα ψέματα και στη... χλωρίνη.
Με στοιχεία από Atlantic, New York Times, Politico
Επιμέλεια: Χριστίνα Γαλανοπούλου
