«Σημασία έχει να κάνεις αυτό που αγαπάς» είναι ένας τίτλος θα της ταίριαζε. Η Κατερίνα Στεφανίδη αποτελεί το αθλητικό πρότυπο της εποχής. Σε μια γκρίζα περίοδο εκπροσωπεί πανάξια τη νέα γενιά αθλητών που με τα επιτεύγματά της τονώνει την εθνική μας περηφάνια. Ανήκει στη φουρνιά που είδε τους προβολείς να πέφτουν πάνω της μόνο αφού είχαν κατακτήσει ήδη την κορυφή. Με βασικά υλικά το πείσμα, τη σκληρή προσπάθεια και την επιμονή έχτισαν τον δικό τους δρόμο προς την επιτυχία. Η Κατερίνα γεννήθηκε στην Αθήνα στις 4 Φεβρουαρίου του 1990. Φοίτησε στο 1ο Γυμνάσιο της Παλλήνης και κατά τη διάρκεια της φοίτησής της κέρδισε εθνικά πρωταθλήματα. Όσο μεγάλωνε, έσπαγε συνεχώς όλα τα ρεκόρ που αντιστοιχούσαν στην ηλικία της. Οι ρίζες των γονιών της, του Γιώργου και της Ζωής, είναι ποντιακές και μικρασιάτικες αντίστοιχα. Στο αίμα της κυλούν, λοιπόν, η αφοσίωση στον στόχο, η θετική ενέργεια και το πάθος για τη νίκη. Ανήκει στους Έλληνες που έφυγαν από τη χώρα μας για να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Και κατάφερε να πάρει πτυχίο στη Βιολογία από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ καθώς και μεταπτυχιακό στη Νευροψυχολογία. Σήμερα μένει στο Οχάιο μαζί με τον σύζυγο και προπονητή της Μίτσελ Κρίερ. «Στην αρχή ήμασταν καλοί φίλοι, αλλά γρήγορα η φιλία εξελίχθηκε σε ειδύλλιο και αργότερα σε γάμο, τον Μάιο του 2015» θα μου πει. Στη συζήτησή μας διακρίνω μια ευγενική προσωπικότητα, η οποία χαμογελά αρκετές φορές και είναι ευτυχισμένη με όσα της έχει προσφέρει η ζωή. Οι διακρίσεις που έχει σημειώσει είναι αναρίθμητες. Ενδεικτικά, σε ηλικία 15 ετών ξεπέρασε τα 4,37 μ., πετυχαίνοντας την κορυφαία επίδοση όλων των εποχών παγκοσμίως στην ηλικία της. Τον Μάρτιο του 2016 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου που διεξήχθη στο Πόρτλαντ των ΗΠΑ. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο με άλμα στα 4,85 μ. Και τον Μάρτιο του 2017 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο 34ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου του Βελιγραδίου. Επόμενος σταθμός, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Λονδίνου τον ερχόμενο Αύγουστο. Η Κατερίνα Στεφανίδη είναι πλέον χρυσή ολυμπιονίκης και συμπεριλαμβάνεται στα μεγαλύτερα ταλέντα του ελληνικού αθλητισμού. Μιλά αποκλειστικά στο LiFO.gr για τον αθλητισμό, τα παιδικά χρόνια στην Παλλήνη, την υψοφοβία της, τους νέους, την επιλογή της να αφήσει την Ελλάδα, τους στόχους και τα όνειρά της.
— Ανήκεις στα πρόσωπα που δίνουν χαρά στην Ελλάδα σε μια μουντή εποχή. Πώς αισθάνεσαι;
Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη, ειδικά όταν αυτό συμβαίνει μέσω του αθλητισμού σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, από την οποία ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ελπίζω κι εύχομαι να συνεχίσω να έχω παρόμοιες επιτυχίες. Ξέρεις, συμπεριλαμβάνομαι στους ανθρώπους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα και να πάνε στο εξωτερικό. Συνεπώς, είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα της επιστροφής, όταν αυτή επιτυγχάνεται με αθλητικές νίκες.
— Τι σημαίνει να είσαι η κορυφαία αθλήτρια στον κόσμο;
Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά, μου λένε συνεχώς ότι δεν έχω αντιληφθεί τι πραγματικά έχω πετύχει. Νομίζω ότι δεν είμαι το άτομο που σηκώνεται κάθε πρωί και λέει: «είμαι η καλύτερη αθλήτρια στον κόσμο». Κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα και κάθε μήνα πρέπει να επιβεβαιώνεις αυτό τον τίτλο. Ένας καλός και πετυχημένος αγώνας δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από αυτό που είναι, ώστε να τον σκέφτομαι κάθε μέρα. Αγωνίζομαι στο άλμα επί κοντώ επειδή είναι κάτι που μου αρέσει, διασκεδάζω κάνοντάς το και το αγαπώ πολύ.
Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μη μαθαίνει από τα λάθη του. Αλλά έχω φτάσει και σε μια ηλικία που πιστεύω ότι καλό είναι να μαθαίνεις από τα λάθη σου μεν, αλλά ακόμα καλύτερο να μαθαίνεις από τα λάθη των άλλων. Δεν χρειάζεται όλα τα λάθη να τα κάνεις μόνος σου...
— Δεν αλλάζει, δηλαδή, η καθημερινότητα ενός ολυμπιονίκη;
Η ζωή μου δεν έχει αλλάξει. Σίγουρα οι δύο πρώτες εβδομάδες της επιστροφής από το Ρίο στην Ελλάδα με τον χαμό έγινε για το αν γνώριζα ή όχι την εφημερίδα «Αυγή» ήταν κάτι που δεν συνεχίστηκε στην Αμερική, όπου οι περισσότεροι δεν με γνωρίζουν όπως εδώ. Εκεί εξακολούθησα να ζω όπως πριν, να ασχολούμαι με τις δουλειές του σπιτιού, να παλεύω για τους στόχους μου, να προπονούμαι και να έχω την καθημερινότητά μου. Αν άλλαξε κάτι, ίσως αυτό να είναι οι εκδηλώσεις χαράς και θαυμασμού, το ότι με αναγνωρίζουν πιο πολλοί. Το πιο σημαντικό για μένα είναι να δίνω κίνητρα σε νέα παιδιά ώστε να ασχοληθούν ενεργά με τον αθλητισμό.
— Πότε «κόλλησες» το μικρόβιο του αθλητισμού;
Οι γονείς μου ήταν στην Εθνική Ομάδα Στίβου κι έτσι από μικρή βρέθηκα πολύ κοντά στον χώρο του αθλητισμού. Απλώς ήμουν ένα παιδί που βαριόταν να μείνει σε ένα άθλημα. Δοκίμαζα ανά μήνα κάτι διαφορετικό και συνεχώς άλλαζα γνώμη, διότι δεν μπορούσα να προπονούμαι για ένα και μόνο συγκεκριμένο άθλημα. Όμως, από μικρή ηλικία κάποια στοιχεία καταδείκνυαν ότι ήμουν καλή στο άλμα επί κοντώ. Ήμουν γρήγορη, είχα καλά ρεκόρ στους αγώνες της ηλικίας μου και τα πήγαινα πολύ καλά στην ενόργανη γυμναστική. Έτσι, το 2000, που μπήκε για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες το επί κοντώ, επισκεφτήκαμε με τον πατέρα μου τον ομοσπονδιακό προπονητή στο ΟΑΚΑ. Ήμουν ένα παιδάκι 10 ετών που πήρε το κοντάρι, σηκώθηκε λίγα μέτρα από το έδαφος και άκουσε να του λένε «ότι μάλλον εσύ θα γίνεις καλή».
— Έχεις υψοφοβία, σωστά; Πώς συνδυάζεται αυτό με το άλμα επί κοντώ;
Είναι αλήθεια, αλλά η υψοφοβία με πιάνει όταν βρίσκομαι είτε σε πολύ μεγάλο υψόμετρο είτε σε κάποια μέρη από τα οποία υπάρχει η πιθανότητα να πέσω. Συνήθως φοβάμαι όταν ζαλίζομαι κι εκεί είναι που τρομάζω, αλλά στο επί κοντώ δεν έχω τέτοιο πρόβλημα. Δεν προλαβαίνω να φοβηθώ, πρώτον επειδή το άλμα κρατά ενάμισι δευτερόλεπτο και δεύτερον διότι το κάνω από πολύ μικρή. Άρα, έχω φροντίσει από νωρίς να διαλύσω αυτούς τους φόβους.
— Θεωρείς ότι στην Ελλάδα ασχολούμαστε μόνο κάθε τέσσερα χρόνια με τον αθλητισμό;
Καλώς ή κακώς, οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι κάτι διαφορετικό. Και επειδή είναι κάτι το ιδιαίτερο, γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια. Παρ' όλα αυτά, ειδικά με την οικονομική κρίση, προβληθήκαμε αρκετά. Είναι διαφορετικές οι επιτυχίες στο ποδόσφαιρό ή στο μπάσκετ και διαφορετικές στον στίβο. Πιστεύω ότι μας πρόβαλαν περισσότερο γιατί και ο κόσμος έχει ανάγκη αυτή την περηφάνια. Επίσης, φέτος, που δεν είναι ολυμπιακή χρονιά, όλοι συνεχίζουμε να σημειώνουμε επιτυχίες. Ο Λευτέρης Πετρούνιας, η Άννα Κορακάκη ή εγώ δεν εξαφανιστήκαμε, συνεχίζουμε.
— Έχεις αισθανθεί τον ρατσισμό του να είσαι Ελληνίδα στο εξωτερικό;
Όχι, καθόλου. Απεναντίας, δείχνουν ενδιαφέρον και ρωτούν πώς πάνε τα πράγματα στην Ελλάδα, αν καλυτερεύει η κατάσταση ή όχι. Το μόνο ρατσιστικό περιστατικό που έχει συμβεί ήταν στους Ολυμπιακούς τους Λονδίνου, όχι προς εμένα αλλά σε έναν φίλο μου που είχε έρθει μαζί, ο οποίος, καθώς κυκλοφορούσε με ελληνική φανέλα, κάποιοι Ολλανδοί τού πέταξαν κέρματα.
— Ανήκεις στους Έλληνες του εξωτερικού. Τι θα συμβούλευες έναν νέο στην Ελλάδα; Να μείνει ή να φύγει από τη χώρα;
Διάβασα πρόσφατα μια συνέντευξη ενός άλλου αθλητή που έλεγε ότι έχει μείνει στην Ελλάδα επειδή δεν θεωρεί τον εαυτό του εγωιστή και ότι με αυτό τον τρόπο βοηθά τους Έλληνες. Διαφωνώ πάρα πολύ με αυτήν τη νοοτροπία. Πιστεύω ότι αν θες να βοηθήσεις τη χώρα σου και τους νέους, πρέπει πρώτα να βελτιώσεις τον εαυτό σου, προκειμένου να επιστρέψεις και να είσαι χρήσιμος. Πήγα στην Αμερική, έμεινα σε διάφορες πόλεις, είδα άλλες κουλτούρες και, τελικά, συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά με επηρέασαν και με άλλαξαν ως άνθρωπο. Τώρα, στα 27 μου, μπορώ να γυρίσω στην Ελλάδα και να βοηθήσω τη χώρα μου. Μένοντας στην πόλη όπου έχεις μεγαλώσει δεν νομίζω ότι βοηθάς κατά κανέναν τρόπο και το να φεύγεις δεν σε κάνει εγωιστή. Όταν πήγα στην Αμερική να σπουδάσω, μου πήρε πολύ καιρό να προσαρμοστώ. Δεν ήταν κάτι εύκολο. Και αν δεν είχα περάσει τις δυσκολίες που έζησα, δεν θα είχα φτάσει σε αυτό το σημείο που βρίσκομαι σήμερα, είτε αθλητικά είτε ως άνθρωπος. Είδα πολλούς να τα καταφέρνουν φεύγοντας, αλλά είδα και άλλους που δεν πέτυχαν. Δεν είναι όλα για όλους. Είμαστε έξυπνοι ως λαός και γι' αυτό καθένας πρέπει να θέτει συγκεκριμένους στόχους και να ξέρει πώς να τους πραγματοποιεί. Ας αφήσουμε τη νοοτροπία ότι έξω είναι όλα καλά. Παντού υπάρχουν δυσκολίες.
— Ποια είναι η πιο σημαντική συμβουλή που σου έχουν δώσει;
«Πολλές φορές, για να πας ένα βήμα μπροστά, πρέπει να πας δύο βήματα πίσω»: αυτήν τη συμβουλή κρατώ. Για παράδειγμα, στο επί κοντώ, για να βελτιώσω την επίδοσή μου, μπορεί να πηδώ με μια μέτρια τεχνική στα 4,70 μ. και τελικά να χειροτερέψω και να αρχίζω να πηδώ στα 4,50 μ. Αν όμως αφήσεις λίγο χρόνο, υπάρχει η πιθανότητα να πάς από το 4,70 στο 4,90. Επομένως, πρέπει να επιτρέπεις στον εαυτό σου να γίνεται λίγο χειρότερος, ώστε αργότερα να γίνει καλύτερος.
— Μεγάλωσες στην Παλλήνη. Τι θυμάσαι πιο έντονα από τα παιδικά σου χρόνια;
Είχαμε κοντά μας πολλές πλατείες κι αυτή είναι μια εικόνα που μου έχει εντυπωθεί. Παίζαμε στις τσουλήθρες, κάναμε αγώνες και τρέχαμε με τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς. Θυμάμαι τον πατέρα μου που με πίεζε να πηγαίνω στις προπονήσεις, αλλά εγώ ήθελα να πηγαίνω στην πλατεία.
— Έγραψες κάποια στιγμή ότι στην Αθήνα έχεις κερδίσει την αυτοπεποίθησή σου. Πώς το εννοείς;
Μεγαλώνοντας, είχα τη χαρά να σημειώσω πολλές επιτυχίες, οπότε από μικρή θεωρούσα ότι είχα κάποιο ταλέντο. Ακόμη και στα κακά χρόνια που πέρασα, η θέλησή μου να τα καταφέρω ήταν αυτό που με κράτησε στον αθλητισμό. Έτσι, απέκτησα την αυτοπεποίθηση που χρειαζόμουν για να συνεχίσω. Κι αυτό συνέβη όσο έμενα στην Ελλάδα.
— Μαθαίνουμε από τα λάθη και τις ήττες;
Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μη μαθαίνει από τα λάθη του. Αλλά έχω φτάσει και σε μια ηλικία που πιστεύω ότι καλό είναι να μαθαίνεις από τα λάθη σου μεν, αλλά ακόμα καλύτερο να μαθαίνεις από τα λάθη των άλλων. Δεν χρειάζεται όλα τα λάθη να τα κάνεις μόνος σου... (γέλια)
— Πήρες πτυχίο στη Βιολογία και μεταπτυχιακό στη Νευροψυχολογία; Τι σε οδήγησε σε αυτή την επιλογή;
Το αμερικανικό σύστημα είναι διαφορετικό από το ελληνικό. Όταν πήγα στο Στάνφορντ, ξεκίνησα να σπουδάζω Οικονομικά, αλλά επιλέγοντας κάποια γενικά μαθήματα, είδα ότι είχα κλίση στην Ψυχολογία. Άφησα, λοιπόν, τα Οικονομικά και επέλεξα κατευθύνσεις που να έχουν σχέση με τον εγκέφαλο κι έτσι οδηγήθηκα στη Νευροψυχολογία.
— Με αφορμή τις σπουδές σου στην Ψυχολογία, τι θα συμβούλευες τους Έλληνες αυτή την περίοδο της κρίσης;
Η Ελλάδα περνά μια δύσκολη περίοδο. Αυτό που χρειάζεται είναι θετική ψυχολογία και αισιοδοξία για την επόμενη μέρα. Όλα είναι θέμα ψυχολογίας, όπως και στον αθλητισμό: αν δεν έχεις καλή ψυχολογία και σε κερδίσει η μιζέρια, μπορεί να αλλάξει όλο το αποτέλεσμα του αγώνα.
— Πώς είναι να ζεις στο Οχάιο;
Είμαστε πολύ τυχεροί, γιατί καταφέραμε να αγοράσουμε δικό μας σπίτι, το οποίο ανακαινίζουμε με πολύ αργούς ρυθμούς, αφού ο άντρας μου δεν θέλει κανείς άλλος να τον βοηθά. Έχω μια ήρεμη καθημερινότητα, δεν έχω πλέον υποχρεώσεις στο πανεπιστήμιο και είμαι πολύ πιο χαλαρή.
— Ποια είναι η δική σου κινητήρια δύναμη;
Ο σύζυγός μου. Αυτός με πιστεύει πιο πολύ από κάθε άλλον, ακόμη και από τους γονείς μου, γιατί είναι εκείνος που βλέπει στην προπόνηση τι μπορώ να κάνω. Επίσης, και οι δυο αγαπάμε πάρα πολύ το επί κοντώ.
— Αθλητική καριέρα ή οικογένεια;
Πάντα έλεγα, οικογένεια. Όμως είμαι τυχερή γιατί μάλλον τα συνδυάζω αρκετά καλά. Το να κάνουμε παιδί είναι κάτι που έχουμε ξεκινήσει να συζητάμε και να το προγραμματίζουμε με τον Μίτσελ, αλλά ίσως είναι λίγο νωρίς ακόμα.
— Τι χρειάζεται να κάνει ένας άνθρωπος για να πετύχει τους στόχους του;
Να θέτει υψηλούς στόχους και ταυτόχρονα ρεαλιστικούς σε έναν τομέα που αγαπά πολύ. Η αγάπη είναι αυτό που σε παρακινεί να συνεχίσεις. Αν ήταν κάποιος άλλος στη θέση μου και δεν είχε ατομικό ρεκόρ για έξι χρόνια, είχε τραυματισμούς ή προβλήματα με τα κιλά, πιθανόν να σταματούσε. Αλλά συνέχισα για έναν και μόνο λόγο, επειδή αγαπώ το επί κοντώ. Σε όλα τα παιδιά λέω πάντοτε να βρουν κάτι που να τους αρέσει. Κι είναι σίγουρο ότι στον τομέα που αγαπάς πολύ θα είσαι και πολύ καλός.
— Ένα μετάλλιο είναι ένα ακόμη μετάλλιο;
Είναι διαφορετικό για κάθε αθλητή. Για μένα είναι το δώρο για όλη την προσπάθεια που έκανα την εκάστοτε χρονιά. Αλλά κάθε έτος πρέπει να αποδεικνύεις ότι είσαι καλός αθλητής, διότι όλα ξεκινούν από την αρχή.
— Σου λείπει κάτι από την Ελλάδα;
Οι γονείς μου και οι φίλοι μου. Πρόσφατα βρέθηκα με μια φίλη μου στο Μοναστηράκι όπου είδα κάποιους να παίζουν ζωντανά ελληνική μουσική και συνειδητοποίησα πόσο μου λείπει η ελληνική διασκέδαση.
— Είναι μεγάλο σχολείο ο αθλητισμός;
Αναμφισβήτητα. Όπου με καλούν να μιλήσω, λέω πάντοτε στους γονείς ότι πρέπει να πείσουν τα παιδιά τους να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Δεν χρειάζεται όλοι να γίνουν πρωταθλητές, όπως δεν θα γίνουν τραγουδιστές όλοι όσοι ασχολούνται με τη μουσική ή επιστήμονες, όσοι πηγαίνουν στο σχολείο. Μέσα από τον αθλητισμό παίρνεις μαθήματα ζωής.
— Η πιο δύσκολη στιγμή που είχες να αντιμετωπίσεις;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μόνο μία. Υπήρξε περίοδος που για οκτώ μήνες είχα σταματήσει το επί κοντώ, πέρασα κάποια δύσκολα χρόνια, σκέφτηκα πολλές φορές να τα παρατήσω. Αλλά ήμουν τυχερή γιατί πάντοτε πετύχαινα τον σωστό άνθρωπο, τη σωστή στιγμή.
— Είσαι ευτυχισμένη;
Αν έπρεπε για κάποιους λόγους να σταματήσω την καριέρα μου αύριο, δεν θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα. Είμαι πολύ ικανοποιημένη για όσα έχω πετύχει μέχρι σήμερα. Θα συνεχίσω το επί κοντώ όσο αντέχει το σώμα μου.
— Όνειρα από δω και πέρα;
Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Λονδίνο τον Αύγουστο – όποιο μετάλλιο έρθει θα είμαι χαρούμενη.
σχόλια