Η Τσιτσιολίνα στην Αθήνα

Έβρεχε πολύ στη Ρώμη εκείνο το βράδυ του Ιανουαρίου. Στο αιωνόβιο δωμάτιο του ξενοδοχείου δεν επιτρέπεται πλέον το κάπνισμα. Σε όλη την πόλη επικρατεί ένα pogrom ενάντια στους καπνιστές. Τα φαντάσματα της Ιστορίας χασκογελούν πίνοντας όπιο και μασώντας καπνό. Ο ηλικιωμένος γκρουμ κλείνει συνομωτικά το μάτι. Αυτός ξέρει. «Άνοιξε» μου λέει «λίγο το παράθυρο.» Σωστά. Θα τα σβήσει όλα η βροχή. Το αυτοσχέδιο τασάκι ξεχειλίζει πίσσα και νικοτίνη. Θυμάμαι τη λυπημένη ατάκα του ροκαμπιλά κιθαρίστα του Morrissey, καθώς φούμαρε με ακόρεστη δίψα το τσιγαράκι του έξω από το ψυχρό και παγωμένο Ολυμπιακό Ακίνητο. «Δεν έχουμε μείνει και πολλοί, έτσι;» Σε λίγο θα γίνουμε κι εμείς συννεφάκια καπνού. Θα μας αναγνωρίζουν μόνο από τις στάχτες μας.
Στο laptop παίζουν κάποιες παλιές ταινίες της Cicciolina. Πειρατικές κόπιες από το Σάο Πάολο που κυκλοφορούν στη ζούλα στο διαδίκτυο, κλεψίτυπες εικόνες που έχουν αποικήσει το υποσυνείδητο των ερωτικών μας φαντασιώσεων. Ήταν, αναμφισβήτητα, πανέμορφη σε έναν κακάσχημο κόσμο. Θυμάμαι ακόμη πόσο έντονα ένιωσα όταν την πρωτοείδα στο Eκράν, έφηβος γαρ: ένας έκπτωτος άγγελος σε μια πρωτόγονη παρτούζα. Ένας ξανθός άγγελος που ξέπεσε στην κόλαση του hardcore πορνό αναζητώντας απεγνωσμένα την πλήρωση και την κάθαρση. Τώρα, στο laptop, ένας απεχθής τριχωτός πορνοστάρ την παίρνει αλύπητα από πίσω, ενώ ο κολλητός του ορμάει από μπροστά και, υποτίθεται, της αρέσει.
Το επόμενο πρωινό θα τη συναντούσα live για πρώτη φορά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή συνομιλούσαμε μόνο στο τηλέφωνο. Τα σπασμένα αγγλικά της, καθώς μας δίνει οδηγίες, την κάνουν ακόμη πιο αξιαγάπητη. Μετά από καιρό, ένιωσα τρακ. Μια ανήσυχη προσμονή. Όμορφο συναίσθημα. Είναι καιρός από τότε που ίδρωσε για τελευταία φορά η παλάμη. Διασχίζουμε σημειωτόν τα προάστια της Ρώμης και φτάνουμε έξω από ένα, πάλαι ποτέ μοντέρνο, συγκρότημα διαμερισμάτων. Στην κόπερτον δεκαετία του ’70, εδώ όλα ήταν λαμπρά. Κάτω από τα φοινικόδεντρα, πάνω στο καταπράσινο γκαζόν, υπέροχα κορμιά λιάζονταν κάτω από το λαμπρό φως της εφήμερης δόξας και της απατηλής ευτυχίας. Not anymore. Τώρα βρέχει. Καπνίζοντας στον αφρόντιστο κήπο, περιμένοντας την Ιλόνα, νιώθεις μια χαρμολύπη μπρος στη θέα της άδειας πισίνας και των ξεφλουδισμένων σοβάδων. Είναι και αυτές οι βρεγμένες γάτες που ξεπροβάλλουν από παντού – το μοναδικό σημείο ζωής στο έρημο ντεκόρ της πραγματικότητας. Η Ιλόνα ξεπροβάλλει μέσα από το γκαράζ. Είναι βέβαια υπέροχη, στην έκτη δεκαετία της περιπετειώδους ζωής της. Η κόμμωσή της είναι όπως τη θυμάστε. Προκλητικά εφηβική. Τα μάτια της κρυμμένα πίσω από γαλάζια γυαλιά ηλίου. Ένας ζωγραφιστός σταυρός πάνω στη ροζ εφαρμοστή μπλούζα της τέμνει στα δύο το στέρνο της. Για κάποιον fan της, ο οποίος κούρνιαζε για δεκαετίες στα άγουρα στήθη της, η πλαστική εικόνα της σιλικόνης είναι κάπως βάρβαρη. Ο χρόνος όμως δεν διακρίνεται για την ευγένειά του. «Ιλόνα,» της λέω «φαίνεσαι τόσο νέα.» «Μα, Νίκολα, είμαι νέα!» Κουτσαίνει ελαφρά, μιας και την ταλαιπωρεί ένα διάστρεμμα στον αστράγαλο. «Μη νομίζεις πως το έπαθα κάνοντας άγριο σεξ στο κρεβάτι! Θα σας απογοητεύσω, αλλά γλίστρησα στην κουζίνα!»
Φτάνουμε σε ένα γιάπικο sports center. Εδώ, σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, η Ιλόνα περνάει αρκετές ώρες της ημέρας, όταν δεν είναι με τον γιο της Λούντβιχ ή δεν διορθώνει τα τυπογραφικά της αυτοβιογραφίας της. Ανάβει τσιγάρο. Την κοιτάζω απορημένος. «Αγάπη μου, κανένας άντρας δεν θα τολμήσει να πει στην Τσιτσιολίνα να μην καπνίσει.» Ο σερβιτόρος τής προσφέρει τον αναπτήρα του. Ω, καμιά φορά η ζωή είναι υπέροχη. Οι συνομίληκες κυράτσες την κοιτάζουν με ζήλια. Οι σύζυγοί τους ρίχνουν κλεφτές ματιές. Οι γυμναστές χαμογελούν και κορδώνονται σαν σχολιαρόπαιδα. Μια λούπα από ψιθύρους συνοδεύει το πέρασμά της. «Υπήρξαν –και υπάρχουν– γυναίκες ωραιότερες από μένα. Αλλά ελάχιστες έχουν τη δική μου αύρα. Αυτό είναι το μυστικό μου. Και η κάμερα, Νίκολα, καταγράφει την αύρα. Η αύρα δεν είναι θέμα εκπαίδευσης ή μάθησης. Ή την έχεις ή δεν την έχεις. Είναι μιά βαθιά εσωτερική δύναμη. Έχω πλήρη επίγνωσή της και τη χρησιμοποιώ – όχι μόνο για να γοητεύω τους άντρες. Καμιά φορά όμως αυτή η δύναμη γίνεται ανεξέλεγκτη. Τις προάλλες εκνευρίστηκα με ένα πολύ δικό μου πρόσωπο, και ξαφνικά έσπασαν όλες οι λάμπες στο δωμάτιο. Μην ανυσηχείς, δεν είμαι ικανή να κάνω κακό...» Ποιες γυναίκες εκτιμάει η ίδια; «Χμ... Η Σάρον Στόουν, η Μαντόνα, η Αντζελίνα Τζολί. Συνδυάζουν γυναικεία αισθαντικότητα και ανεξαρτησία. Και έχουν δαιμόνιο επιχειρηματικό πνεύμα. Εγώ δεν έκανα ποτέ μου προγαμιαίο συμβόλαιο… Υπήρξαν και πιο έξυπνες από μένα με τους άντρες. Εγώ, πάλι, ήμουν τυφλωμένη από τον έρωτα. Με τους άντρες είμαι πολύ... χαζή. Όταν αγαπώ δεν μ’ ενδιαφέρει τίποτα. Ίσως γιατί αγαπώ την... αγάπη.» Αυτή την εποχή είναι μια κυρία μόνη. «Ξέρεις, μετά από σαράντα χρόνια ψάχνεις την τελειότητα στους άντρες.» Αναρωτιέμαι πώς είναι ο τέλειος άντρας για την Τσιτσιολίνα. «Α, δεν υπάρχει κανένα αισθητικό πρότυπο. Ο άντρας που μπορεί να αντέξει και να αποδεχτεί τον έρωτά του για σένα... Εκείνος που αποδεικνύει την αγάπη του μέσα από τη φροντίδα. Η ευτυχία βρίσκεται στα μικρά, γλυκά πράγματα της καθημερινής ζωής. Ένα χάδι, ένα χαμόγελο, ένα κινέζικο ρεστοράν... Μόνο που σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι μπάσταρδοι!» Γελάει σαν μικρό παιδί. Όταν της λέω πως, καλά όλα αυτά αλλά μόλις γνωρίσει έναν τέτοιον άντρα θα ερωτευτεί τον επόμενο μπάσταρδο που θα συναντήσει στη ζωή της, ξεκαρδίζεται στα γέλια. «Έχεις δίκιο. Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Τα καθάρματα είναι πιο γοητευτικά... Όταν η Ιλόνα συζητάει με την Τσιτσιολίνα, τη συμβουλεύει να μην κάνει τα ίδια λάθη... όταν μεγαλώσει. Αλλά, μέχρι τότε, έχουμε ακόμη καιρό! Έχω ακόμη την ιδιοσυγκρασία, την αφέλεια και τις παρορμήσεις μιας έφηβης. Βαθειά μέσα μου, παραμένω πολύ νέα. Είμαι ένα κοριτσάκι παγιδευμένο στο κορμί μιας ενήλικης γυναίκας. Ίσως γι’ αυτό κάποιοι με θεωρούν αφελή, ανώριμη ή αφερέγγυα. Γι’ αυτό έχω ανάγκη να με συγχωρούν... Η συγχώρεση είναι συνώνυμο της ανιδιοτελούς αγάπης.»

Παύση. Ένας από τους «κάποιους» είναι ο Τζεφ Κουνς. Πάνε δέκα και βάλε χρόνια από τότε που χωρίσανε δραματικά και οριστικά, κι όμως το όνομά του αναφέρεται στη συζήτησή μας διαρκώς. Θυμάμαι τις υπέροχες, αναγεννησιακές κοινές φωτογραφήσεις τους, και βλέπω την Ιλόνα πραγματικά ευτυχισμένη. «Ο Τζεφ θεωρεί πως είμαστε αθάνατοι, αλλά δεν είναι έτσι. Τα γλυπτά του είναι αθάνατα αλλά ο ίδιος όχι. Η Τσιτσιολίνα είναι αθάνατη αλλά η Ιλόνα όχι. Τι είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή; Η αγάπη. Ζω για σένα και ζεις για μένα. Όλα τα άλλα είναι ασήμαντα. Η ζωή είναι ένας κύκλος. Ό,τι πάει πάνω, πάει κάτω. Έχω βρεθεί πολύ ψηλά και πολύ χαμηλά, και ξέρω πώς είναι. Πρέπει να φτάσεις στο ναδίρ της ύπαρξής σου για να εκτιμήσεις την αγάπη και, πίστεψε με, έχω βρεθεί πολλές φορές εκεί κάτω.»
Τη ρωτάω για την αγαπημένη της ταινία. Ισχυρίζεται πως δεν θυμάται πολλά από τις μέρες που ήταν ενεργή πορνοστάρ. «Καλύτερα να ρωτήσεις αυτούς που τις βλέπουν!» «Έχεις μετανιώσει γι’ αυτά τα φιλμ;» «Όχι βέβαια! Αλλά δεν κάθομαι κιόλας να τα βλέπω!!! Έχω καλύτερα πράγματα να κάνω.» Προσπαθώ να φέρω την κουβέντα στο σεξ. Ρωτάω, λοιπόν, μια από τις μεγαλύτερες πορνοστάρ του εικοστού αιώνα αν το σεξ μάς κάνει καλύτερους ανθρώπους. «Το σεξ; Μόνο η αγάπη αξίζει, Νίκολα! Όλοι οι άνθρωποι προσπαθούν απεγνωσμένα να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.» Οι πολιτικοί κάνουν σεξ; «Κρίνοντας από την εμπειρία μου στο κοινοβούλιο, κάποιοι από αυτούς δεν είναι καθόλου κακοί. (γελάει) Τι υποκριτές! Μιλάνε εδώ στην Ιταλία για την επιχείρηση “καθαρά χέρια”, και θεωρούν την Τσιτσιολίνα βρόμικη και διεφθαρμένη. Η Τσιτσιολίνα όμως έδωσε μόνο χαρά, ενώ αυτοί έχουν βουτήξει τα χέρια τους στο αίμα αθώων παιδιών. Καμία σκηνή που γύρισα δεν είναι τόσο πρόστυχη όσο ο πόλεμος στο Ιρακ. Δεν υπάρχει πιο χυδαίο πράγμα από την ανέχεια, την εκμετάλλευση και την πείνα.» Μιλάει για την πολιτική και πραγματικά παθιάζεται. Αν για τους περισσότερους η συμμετοχή της στο ιταλικό κοινοβούλιο υπήρξε μια πανκ καταστασιακή παρέμβαση στο διεφθαρμένο πολιτικό σκηνικό της Ιταλίας, για την ίδια παραμένει μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Θυμάμαι τον είρωνα ανταποκριτή της «Guardian» να σαρκάζει λέγοντας πως είναι θλιβερό το θέαμα της Τσιτσιολίνα να θεωρεί τον εαυτό της σοβαρό πολιτικό. Τώρα βάζει υποψηφιότητα στην Ουγγαρία. Μου μιλάει για τις δυσκολίες της προεκλογικής της εκστρατείας. Πώς δολοφόνησαν τον διευθυντή του πολιτικού της γραφείου. Και για την Ίντιρα Γκάντι. Και εγώ τη σκέφτομαι πάνω στο ποδήλατό της να διασχίζει ημίγυμνη τους δρόμους της Ρώμης, προκαλώντας κυκλοφοριακό κομφούζιο.
Πώς περνάει το χρόνο της η Ιλόνα σήμερα; Ασχολείται με την ανατροφή του πολυαγαπημένου της γιου Λούντβιχ, κάνει επιλεκτικές εμφανίσεις σε κινηματογραφικά φεστιβάλ και ετοιμάζεται πυρετωδώς για την έκδοση της αυτοβιογραφίας της από τον σοβαρό οίκο Mondadori. «Αν το σκεφτείς, Νίκολα, η ζωή της Τσιτσιολίνα είναι η ιστορία του εικοστού αιώνα...» Έχει διαρρεύσει ότι στην αυτοβιογραφία της αποκαλύπτει πως, όταν ήταν έφηβη, υπήρξε κατάσκοπος της KGB. «Eίναι αλήθεια πως η ζωή μου υπήρξε σαν κατασκοπευτικό μυθιστόρημα.» Ανυπομονεί για τη μεταφορά της ζωής της στη μεγάλη οθόνη. Μεγάλα στούντιο του Χόλιγουντ κονταροχτυπιούνται για να εξασφαλίσουν τα δικαιώματα του βιβλίου της. Ποια όμως θα μπορούσε να παίξει την Τσιτσιολίνα; «Δύσκολη ερώτηση. Καμιά, πάντως, από τις γνωστές σταρ. Δεν έχουν την αύρα.»
Αποχαιρετιόμαστε ανανεώνοντας το ραντεβού μας στην Αθήνα. Το πρώτο βράδυ τής υποσχέθηκα να δειπνήσουμε σε ένα κινέζικο ρεστοράν. Η τελευταία της ατάκα; «Εγώ είμαι ακόμη παιδί των λουλουδιών! Πώς το τραγουδούσαν οι Beatles; Νίκολα, all you need is love!»