Ενώ κέρδισε ο Μάλικ, πώς έγινε και τις εντυπώσεις τις έκλεψε πάλι ο Τρίερ;
Εύκολα. Ο Τρίερ είναι επαγγελματίας στο να δίνει headlines, έχει χρόνια εμπειρίας. Ο Μάλικ, απ’ την άλλη, είναι αγοραφοβικός: δεν πήγε καν να παραλάβει τον Χρυσό Φοίνικα.
Ήταν σωστή η «κόκκινη κάρτα» στον Τρίερ από τις Κάννες;
Από ένα φεστιβάλ που κάνει σημαία του τη σταυροφορία για την ελευθερία του λόγου «φιμωμένων» Ιρανών σκηνοθετών, οποιαδήποτε κόκκινη κάρτα είναι λάθος. Η δημοκρατία δεν κάνει διακρίσεις ούτε στο ποιος δικαιούται να ομιλεί, ούτε στο τι λέει. Απ’ την άλλη, οι χορηγοί του φεστιβάλ, ανάλογα και με τη φυλετική τους κληρονομιά, μπορεί να έχουν διαφορετικές απόψεις και βαθμούς ευθιξίας.
Έχει χάσει σε κινηματογραφική ουσία ο Τρίερ, γι’ αυτό το έχει γυρίσει στην πρόκληση;
Η πρόκληση ήταν ανέκαθεν κομμάτι του κινηματογράφου του, απ’ το Στοιχείο του εγκλήματος κιόλας, την πρώτη του ταινία. Ακόμα και το Δόγμα 95 που σκαρφίστηκε, ένα είδος πρόκλησης ήταν. Απλώς, ενώ κάποτε προκαλούσε δημιουργικά, πλέον προκαλεί κυρίως παιδιαρίζοντας κι αυτό θα οφείλεται και στον ζορισμένο του ψυχισμό. Καλλιτεχνικά, όμως, δεν είναι και μη υπολογίσιμη ποσότητα. Ακόμα.
Είναι ο Αλέφαντος των Καννών; Από την άποψη ότι όλοι περιμένουν τη συνέντευξη Τύπου για να βγάλουν θέματα…
Από μπάλα δεν ξέρω, αλλά ξέρω ότι είναι απ’ τους λίγους σκηνοθέτες που μπορούν να κάνουν εντελώς arthouse ταινίες, με VIP ενδιαφέρον όμως, απ’ την άποψη των ονομάτων που προσελκύει. Αλλά, αν δεν καμουφλάρει τα εισιτηριοθηρικά του δολώματα μ’ έναν βαθμό αρτιστίκ παράνοιας, θα κινδυνεύσει να τον περάσουν για Γούντι Άλεν, δεν νομίζεις;
Πώς σου φάνηκε η νέα ταινία του, Μελαγχολία;
Είναι εξαιρετικά ατμοσφαιρική και πολύ ενδιαφέρουσα σ’ αυτό που πάει να πει. Θα μπορούσε να είναι απ’ τις καλύτερες ταινίες του, αν, αντί να την πνίξει στη μεγαλοσχημοσύνη, φρόντιζε ν’ αναδείξει λίγο καλύτερα τις κρυφές αλληλουχίες της κληρονομικότητας του φόβου που προσπαθεί να ιχνογραφήσει.
σχόλια